FEMINIST 3, teksten Anneke van Baalen & Marijke Ekelschot, Illustraties Annet Planten.
Amsterdam 1982, De Bonte Was
2
Inleiding
Het is nu al weer ruim vier jaar geleden dat de laatste Feminist verscheen. De
geabonneerde bibliotheken zullen langzamerhand wel de hoop hebben opgegeven
dat er ooit nog één zou komen. Maar daar is ze dan, nummer drie.
Feminist is een gelegenheidsblad - we zijn er indertijd mee begonnen omdat de
Vrouwenkrant geen plaats had voor onze diskussie over Feminisme en Geld. We
hebben een tweede nummer gemaakt omdat we merkten hoe prettig het was om
nog eens wat dieper op allerlei vrouwenbewegingskwesties in te kunnen gaan dan
in de Vrouwenkrant mogelijk is. Dat kan in een boek natuurlijk ook - maar onze
boeken zijn in de eerste plaats voor informatie: wij proberen daarin uit te leggen
hoe het volgens ons zit met uitbuiting en onderdrukking van vrouwen; we voeren
daarin geen polemiek met vrouwen die er anders over denken.
Feminist is voor de polemiek. Als we kwaad zijn op vrouwen die zich 'feministen'
noemen en intussen anti-feministiese strukturen opbouwen.
Onze kwaadheid is begonnen met het feminisme voor geld, de gesubsidieerde
revolutie. Wij zeiden in 1977 dat dat nooit iets goeds zou kunnen opleveren, dat
daarmee al het verzet van vrouwen gesmoord en ingekapseld zou worden.
We hebben echter helemaal niet bedacht hoe erg het zou worden. Wij dachten aan
gezeur over kleine stapjes, aan Franse woordjes leren, aan verterapeutisering van
de vrouwenbeweging. Geen sekonde hebben we gedacht aan wat het Nieuwe
Feminisme nu blijkt op te leveren: gewoon, wat alle reaktionaire groepen, van
christenen tot fascisten al een eeuw in het vaandel hebben: het moederschap als
vervulling van het vrouwenleven. En dan nog perfider dan vroeger: het
moederschap niet als zelfopoffering, als morele vervulling, maar als seksuele
vervulling. Dat was dus een reden om weer eens ontzettend kwaad te worden.
Nu was er ook in andere bladen plaats voor; in juni '81 in de vrouwenkrant en in
januari '82 in de Groene Amsterdammer. Maar dat is niet genoeg. Wij vinden de
ontwikkelingen zo griezelig dat we twee krantenstukken te vluchtig vinden: wij
zijn bang dat ze na de eerste opwinding (in kleine kring) weer vergeten worden.
Het blijkt namelijk dat de diskussie nog steeds niet op gang komt. In de Groene
Amsterdammer is nog geen enkele reaktie gekomen. In beide artikelen zijn zeer
ernstige aanvallen op Uitgeverij Sara en de redaktrices van de Socfem-teksten
geuit - ze gaan er niet op in, ze antwoorden niet. De Populier organiseert een serie
gesprekken over vrouwen en politieke macht - de socfemredactrices Outshoorn,
Sevenhuysen en Meulenbelt worden uitgenodigd, maar zij weigeren te komen
verdedigen wat zij aan het doen zijn. Dat is niet erg, mits alle andere vrouwen wie
het feminisme ter harte gaat, zelf hun standpunt bepalen.
Wat te denken van deze nieuwe stromingen die het vrouwenleven weer door het
lichaam willen laten bestemmen? Die 'lijfpolitiek' willen gaan voeren onder de
naam van radikaal feminisme? Wat er tegen te doen? Ons standpunt is, sinds
1977, dat aan de biologische valkuilen niet te ontsnappen valt als je niet kiest voor
een door en door historiese opvatting. Maar alleen 'histories' is niet genoeg: je
kunt ook in allerlei mytiese toestanden verzeilen over godinnen en zo, 'de tijd dat
alle dames nog van adel waren', om met Emma Brunt te spreken. Er moet iets bij
komen: een vastberaden keuze voor die vrouwen die in de slechtste positie zitten,
 |
 |
 |
 |