Anneke van Baalen en Marijke Ekelschot, TEGENNATUURLIJK, Amsterdam 1985, De Bonte Was
57
beginnen dan ook, kan kiezen. Ze bevindt zich in een veel betere positie om een minnaar,
echtgenoot, mede-ouder, zakenpartner of wie dan ook te kiezen als ze kan kiezen uit haar talrijke
warme, innige, elkaar respekterende, mannelijke vriendschappen.' (...)
"Ik denk dat inderdaad elke vrouw het zou toejuichen om een relatie aan te gaan met een man die
(1) Zich goed over zichzelf voelt als man, verrukt is over het feit dat hij een man is, daar trots op is
en dat laat zien door zijn houding, zijn gelaatsuitdrukking, zijn stem, woordenkeuze, etc., (2)
Aangeeft dat hij de vrouw in eerste en voornaamste plaats als mens waardeert. (Alhoewel de deur
open kan blijven staan voor de mogelijkheden van een ander soort van relatie.) (3) De vrouw met
volledig respekt behandelt en op elke manier 'zich fatsoenlijk' gedraagt. Ik ben nog nooit een
vrouw tegengekomen (en ik heb het nu niet over bepaalde patronen) die niet enthousiast zou zijn
om zo'n man als vriend te hebben. En mijn eigen ervaringen als man bevestigen dit.'
Verzoening dus. Alweer. Eerst met vrouwen in een klasje om te ontladen en te herwaarderen. Dat
herwaarderen betekent opspringen met de handen naar het plafond onder het blijmoedig geroep
van 'Het is fantasties om een vrouw te zijn; Ik ben een vrouw in iedere vezel, in iedere cel van mijn
lichaam', enz.
Mannen ook in een klasje - zelfde program, maar nu zit er in iedere cel een blije man. Dan
'gemengd'. Ontladingen en vervolgens gejuich van de vrouwen over hoe fantasties mannen zijn,
vice versa. Zowel uit de amerikaanse als uit de nederlandse bladen blijkt dat vrouwen niet zo snel
naar die mannen toegejaagd willen worden. De duur van de vrouwenklasjes is dan ook wat
verlengd in de loop van de tijd. Maar de verzoening moet er komen, worden de leidersters niet
moe uit te leggen. Mannen zijn de vijand niet, schrijven ze in alle toonaarden. Het zijn de
'patronen'.
Uit het natuurmodel over de innige vriendschappen tussen vrouwen en mannen, volgt natuurlijk
ook dat homoseksualiteit een 'patroon' is. Jackins zelf vindt homoseksualiteit irrationeel gedrag.
Een aantal van de leiders heeft enige soeplesse ten aanzien van de behandeling van dat gedrag
weten te bewerkstelligen. Counselors mogen zelf bepalen of ze de homoseksualiteit van hun
kliënten wensen op te vatten als 'rationeel' of 'irrationeel'. In het laatste geval moet het
'weggecounseld' worden. In Present Time (46, 59) staat dan ook een aandoenlijk verhaal van een
bekering van een vrouw. Ze vond haar vriendin echt heel aardig, maar nu ze dankzij de co-
counselbeweging een vriend heeft is het leven toch nog veel mooier geworden.
De vrouwenbeweging heeft ook zo haar politieke fouten gemaakt op het gebied van de
abortusstrijd. In Sisters, nr. 5, wordt dat duidelijk gemaakt. Het centrale punt is de vraag of een
foetus een menselijk wezen is of niet. Een aantal vrouwen vertelt over 'pre-natale ervaringen'. Eén
vrouw wil daar een lezing over houden op een abortusforum, waar iemand anders een verhaal zal
gaan houden over hoe onzinnig het is om foetussen mensenrechten toe te kennen. Wat moet ze
doen? Ook in de kolommen van Sisters snelt Harvey Jackins te hulp:
'Wat betreft jouw behoefte om helder jouw positie inzake de volledige menselijkheid van de foetus
over te dragen -, ik ben het daar absoluut mee eens en ik vind het ook noodzakelijk om zo'n
positie in te nemen. Anders handelen betekent een degradatie van onze menselijkheid en
betekent een vermomming van moorddadige onderdrukking. Precies zoals antisemitisme een
openingswig betekent voor de vernietiging van iedere groep mensen, betekent het als
vernietigbaar kategorizeren van een heel jong mens (de foetus) een precedent voor het
vernietigen van welk menselijk leven dan ook.'
Hij vervolgt dat ze zich in haar lezing niet moet houden aan 'de idiote onderzoeksopvattingen van
andere mensen', maar telkens weer moet benadrukken dat zij zelf, en vast ook heel veel andere
mensen, 'pre-natale' ervaringen heeft gehad en dat ze dus nooit aan het 'vernietigen' van een
mensenleven mee zou werken. Vervolgens moet ze, aldus Jackins:
'zeggen dat onder de huidige wanhopige voorwaarden natuurlijk aan vrouwen de kans gegeven
moet worden om te kiezen of ze de zwangerschap willen uitdragen of niet:..'
Dat verhaal over de onderdrukking van vrouwen moet ze dan weer beëindigen met:
'Ik persoonlijk echter zou er bij iedere vrouw op aandringen om haar rechten om zelf te beslissen
te gebruiken in de richting van een volledig respekt voor het leven, in ieder stadium van zijn
ontwikkeling.' (Sisters 5, p. 96)
 |
 |
 |
 |