Anneke van Baalen en Marijke Ekelschot, TEGENNATUURLIJK, Amsterdam 1985, De Bonte Was
58
De antikernwapenbeweging
Er is één beweging die niet in het bondgenoten-verzoeningsmodel van het co-counselwezen lijkt
te passen: de antikernwapenbeweging. Jackins stelt tenminste niet aan vredelievende mensen
voor om zich met oorlogszuchtige militairen en politici te verzoenen. Maar hij wil toch de kans om
'heel de mensheid te verenigen' niet missen, en kondigde daarom op een workshop eind
november 1981 (toen net miljoenen mensen in Europa tegen kernwapens hadden
gedemonstreerd) zijn nieuwe aanpak af: 'Er bestaat een overweldigende behoefte aan initiatief
van de kant van de volkskrachten. Een paar mensen zijn overal bezig om organisaties bij elkaar te
krijgen en zich uit te spreken, maar ze zijn ook duidelijk overal verstard door de enorme angst die
zij voelen, de overweldigende verlammende angst voor de holocaust, die hen verhindert om vrije,
fleksibele aandacht aan het probleem te besteden en er rationeel over na te denken. Hier hebben
co-counselers een heel speciale rol te spelen om een juiste waarneming van de situatie te vormen
en over te dragen en om werktuigen te vormen om met de verlammende angst om te gaan.' (PT
46)
De werkwijze is natuurlijk weer heel eenvoudig. De angst moet eerst 'ontladen' worden; dan moet
er geherwaardeerd worden. Was die angst voor kernwapens wel reëel? Ene Hans Donkersloot, de
Nederlandse kontaktpersoon voor de antinukleaire co-counselvleugel, geeft in de Goed en
Nieuwsbrief 21 aan hoe dat herwaarderen het best kan gebeuren:
'één techniek blijkt heel goed te werken, waarbij de kliënt vol vertrouwen zegt (in stem, houding,
gelaatsuitdrukking; de counselor doet dit voor): "het zal niet gebeuren, want..." en aanvult wat hem
of haar te binnen schiet.'
Een maand later, in GNB 22 staat: 'Hans Donkersloot heeft veel kontakten met de anti-
kernwapenbeweging. Er komt hier weinig van de grond vanwege de verinnerlijkte onderdrukking
van Europeanen t.o.v. USA. We zouden veel steun moeten geven aan Leslie Browne.'
Dus toch nog verzoening, via een amerikaanse co-counseldignitaris, van die lastige Europeanen
met de VS!
Konklusie
Het Herwaarderingscounselen of co-counselen is een effektief en goed georganiseerd
propaganda-apparaat voor nieuw-rechtse ideeën. De gemeenschap is tegen demokratie,
diskussie en denken. Hij herwaardeert blank nationalisme, mannelijke trots en kracht en biedt
tegelijk identiteiten aan op grond van racistiese afstammingsbegrippen. Hij propageert verzoening
en eensgezindheid onder Leiderschap met een hoofdletter. Hij voert stiekeme propaganda tegen
vrijheid van abortus en homoseksueel gedrag en reduceert ekonomiese uitbuiting tot
geïnternaliseerde onderdrukking op het gebied van geld. Hij maakt gebruik van de twijfels en
zwakten van linkse bewegingen in tijden van ekonomiese krisis. Hij biedt progressieve mensen
een Herwaardering van rechtse ideeën en idealen, onder het etiket van persoonlijke bevrijding.
Het is op zichzelf onbegrijpelijk dat er de afgelopen jaren in Nederland slechts vier kritiese
artikelen, en één kritiese skriptie aan de co-counselgemeenschap gewijd zijn. Wij kunnen dit
alleen verklaren uit de algemene medeplichtigheid van links - juist, en vooral klein-links - aan het
welzijns- en vorming~werk, dat zoveel werkgelegenheid verschaft aan de progressieve delen van
de nieuwe middenklasse. Zelfs Achterhuis is teruggekrabbeld van zijn kritiek op de 'markt van
welzijn en geluk', toen het vermaledijde welzijnswerk door bezuinigingen werkelijk verminderd zou
gaan worden.
Het gevaar van alle irrationele, terapeutiese welzijns- en vormingswerkersters is niet alleen dat zij
aktief reaktionaire en nieuw-rechtse ideeën verspreiden. Via korpodemokratiese groepsprocessen
regelen ze het ook dat kritiese mensen weggejaagd worden.
Terwijl kritiek van links op welk overheidsinstituut dan ook altijd vanzelfsprekend geweest is, lijkt
het welzijns- en vormingswerk werkelijk opgevat te worden als een door de overheid
gesubsidieerde revolutionaire aktiviteit. Zou er nog één linkse partij zijn die de diskussie over het
welzijnswerk aandurft? Of zijn alle partijkongressen al overgenomen door mensen die hun
revolutionaire identiteit aan dat welzijnswerk ontlenen? Misschien dat er nu dan toch een aantal
 |
 |
 |
 |