van Baalen, Ekelschot, Harmsen, van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA
, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
Hoofdstuk 1, GROTE VERWACHTINGEN
6
wen goed waren voor de verzorgende werkjes. Wie kent niet de verhalen van de
Maagdenhuisbezetting, waar de mannen het woord voerden en de vrouwen de
broodjes mochten smeren en de stencils tikken? Over deze periode, het eruit
stappen, niet langer met mannen samen willen werken en het begin van de radi-
kale vrouwenbeweging hebben we met Rita Hendriks gepraat. Haar naam stond
vrij vaak voorin de eerste acht Vrouwenkranten, zij kwam bij de praatgroepenbe-
weging via Dolle Mina.
Rita Hendriks: "Eigenlijk zit daarvoor nog de SJ-tijd (socialistiese jeugd), want
vanuit de SJ ben ik met Dolle Mina begonnen. Echt toentertijd met het idee
"vrouwen zijn nog niet georganiseerd", echt een links idee, "daar ligt een groep
mensen waar we wat mee kunnen doen". Pas heel langzaam drong bij ons in
Dolle Mina het bewustzijn door dat we verkeerd bezig waren, dat we een aftrek-
sel waren van andere linkse groepen, maar dan met een vrouwenvaandel wat
niet zoveel inhield. Met een paar vrouwen hebben we toen binnen Dolle Mina een
groepje gevormd. Dat zijn later een beetje de dissidenten geworden, en daarmee
zijn we toen een praatgroep begonnen. Het was vanuit Dolle Mina de eerste,
maar in MVM was ook een vrouwenpraatgroep ontstaan en later bleek er in de
stad nóg een te zijn, die was via vriendinnen op een andere manier begonnen,
via de sociale akademie. We hadden dus inmiddels wel kontakt met vrouwen die
ook bezig waren. Ik herinner me uit die tijd die week vakantie, met Hillie Molenaar
(die zat bij mij in de praatgroep) en Anneke van Baalen (die kwam uit MVM). We
zijn toen naar het eerste vrouwenkamp op het Deense eiland Femø geweest. Nou
heb ik me af zitten vragen welk jaar dat nou was - als de eerste Vrouwenkrant in
1972 kwam, dan moet dat in '71 geweest zijn - maar goed, op Femø moesten we
op een gegeven moment vertellen hoe het in Nederland stond. We vertelden zo'n
beetje van wat een zieke boel het allemaal was geworden en iedereen zat daar zo
heel trouw te luisteren en na afloop zeiden ze: "Waarom gaan jullie er niet uit?
Waarom maken jullie niet een eigen beweging?" Voor ons was dat iets heel
nieuws, maar we dachten wel "Waarom ook eigenlijk niet?" Toen zijn we in Dolle
Mina door het schrijven van een stuk met de hele praatgroep en nog meerdere
vrouwen eruit gegaan. En toen stonden we in niemandsland, wat moest je hè?
We hebben toen toch geprobeerd meer praatgroepen op te zetten en dat is toen
gegaan via die open avonden (in de Zocherstraat). Maar ook via briefjes bij AI-
bert Heijn, dat deden ze toch echt, of in een kresj of wat dan ook. "Vrouwen ge-
zocht voor praatgroepen", dat hing daar gewoon en dat liep. Het bleek zo waan-
zinnig te lopen dat het volgende punt werd "hoe hou je ze bij elkaar". Hoe doe je
dat, zonder dat je weer zo heel geïndoktrineerd doet van een beweging met een
voorzitter en dat soort dingen. We zijn toen begonnen met de maandelijkse
bijeenkomsten van (bestaande) praatgroepen en daar is het idee van het vrou-
wenkongres in Loosduinen uit voortgekomen en dus ook de Vrouwenkrant. Nou
duurde die krant wel even want in Dolle Mina hadden we ons alsmaar moeten
verdedigen, dus in het begin had je echt zo'n houding van, het gaat niemand een
pest aan, wie geïnteresseerd is die komt maar, we gaan ons niet meer verdedi-
gen. Maar toen het op een gegeven moment liep, dachten we, ja maar de men-
sen moeten toch weten hoe of wat, we moeten iets vertellen, je kan toch niet al-
leen in je vriendenkring blijven zitten. Toen hebben wij met onze praatgroep dat
eerste krantje gemaakt, in januari '72. Nou heb ik die opgestuurd gekregen want
ik ben tussendoor een jaar naar Zuid Amerika geweest, al heb ik dat wel verkort
omdat ik ontzettende heimwee had naar wat hier allemaal gebeurde. Van die eer-
ste krant vind ik het zo leuk dat het die naam heeft gekregen "Als er maar een gat
in zit". Dat was de naam die we eigenlijk voor Dolle Mina hadden verzonnen,
maar die toen afgekeurd is. Waarom die naam niet gebleven is weet ik niet, want
de tweede krant, in juni, daar ben ik ook niet bij geweest. Dat was net in de tijd dat ik
 |
 |
 |
 |