van Baalen, Ekelschot, Harmsen, van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
Hoofdstuk 2 BELEID BEVRIJDT
31
te maken."
Vind je het niet jammer dat door deze opzet, het aksent op de tema's, Vrouwen-
huis en vrouwenbeweging op één bladzij achterin, de nadruk steeds minder is
komen te liggen op wat er gebeurde, waardoor de afstand met de beweging
steeds groter werd? Mieke: "Ik kan me indenken dat jij dat jammer vindt, maar
dat vind ik niet. Je ziet aan deze periode dat het blad van het Vrouwenhuis weg-
gaat, weg van de radikale vrouwenbeweging - maar dat wilden we ook!
We wilden ook een pluriformer blad worden. Ik bedoel, de fem-soc was net opge-
staan, er waren andere stromingen in de beweging gekomen, en wat wij wilden
was niet zozeer een krant met een eigen gezicht, maar gewoon, voor de vrouwen
die het allemaal nog niet zo wisten, informatie geven uit alle, al dan niet nieuwe,
hoeken van de beweging."
Over de werkwijze van de redaktie, de samenwerking en de taakverdeling, valt
ook een hoop te vertellen. Met name het radikaal-feministiese principe 'iedereen
moet alles doen' - geen scheiding tussen hoofd- en handarbeid - bleef een be-
langrijke rol spelen in de Vrouwenkrant. En zo werd de verplichte klussenmiddag
ingesteld, de wekelijkse vergadering over de inhoud en per krant een roelerende
eindredaktie - twee vrouwen die zorgen dat de stukken op tijd zijn en zo.
Jet vertelt dat er (stilzwijgend) wel bepaalde specialismen ontstonden: "De lay-
out was echt iets van May en mij. En zo had iedereen wel wat. Maar Mieke en Ma-
ria wisten alles. Ik voelde me ook heel vaak overheerst door Mieke, daar keek je
tegenop en daar ging je ook niet tegenin. Als die er niet was zat iedereen met de
handen in het haar. Maar het is natuurlijk ook een rol die je iemand toeschuift,
het is wel makkelijk om op te kunnen leunen. Op zich had ik ook wel een bepaal-
de plaats in de redaktie. Ik hamerde altijd op die arbeidsdeling, was daar heel
sterk op tegen. Hoe groot is de stap naar betaling, ook als je werkjes gaat uitbe-
steden. Zelfs met de bandjesvrouwen (die, later als het aantal abonnees begint
toe te nemen, meehelpen met de verzending) zat ik in m'n maag, kan dat wel?
Ook toen de betaald feminisme diskussie op kwam, wou ik daarover praten en
ook over 'de banden met mannen verbreken', zoals het toen in de Feminist
stond. 'Jet heult met de vijand' werd er dan geroepen. Maar dat was goed be-
doeld hoor. We hadden ontzettend veel lol samen. Dat mis ik nu wel, dat je zo in-
tensief met een groep vrouwen samenwerkt."
Ook Mieke vertelt heel uitgebreid over de pogingen tot spreiding van verant-
woordelijkheden, die niet altijd tot ieders tevredenheid verliepen: "Met het men-
struatienummer hebben we Lucy uit de redaktie gezet. Ik vind dat soort dingen
belangrijk om te vertellen, want waar het mee te maken heeft is dat egalitaire
denken, waarvan ik denk dat we daar al die jaren ontzettend onder geleden heb-,
ben. Iedereen doet alles en iedereen kan alles, iedereen moet alles Ieren en ie-
dereen moet evenveel èn ieders inbreng is gelijk, zo van wàt je ook doet is altijd
goed. We leden echt aan die ideologie, want het betekende - behalve de onmo-
gelijkheid die je er later van in gaat zien - toen ook dat we elkaar niet op verant-
woordelijkheden aanspraken. Iemand deed iets - of ze deed het niet. Met Lucy
vonden Marian en ik dat op een gegeven moment de spuigaten uitlopen; die be-
loofde van alles en kwam dan niet opdagen. Afijn, we schreven Lucy een brief,
brachten dat in de vergadering en zeiden dat we een hard hoofd in verdere sa-
menwerking hadden. En ja hoor: rel, ruzie. Iedereen was het er wèl mee eens,
maar dit was natuurlijk veel te hard, dit mocht niet, dat was zielig voor Lucy. El-
lenlange vergaderingen, en ik was natuurlijk de zwarte piet - terecht, want ik
had het aangezwengeld - dus ik was slecht en vooral, niet zusterlijk. Maar ieder-
een was wèl verdomde opgelucht dat Lucy de benen nam, want die zei natuurlijk
op een gegeven moment, bekijken jullie het maar, ik ga! Toch geloof ik dat het
heel belangrijk was. Je werd zo vaak getiranniseerd door vrouwen die zich aan
 |
 |
 |
 |