van Baalen, Ekelschot, Harmsen, van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
Hoofdstuk 2 BELEID BEVRIJDT
27
BELEID BEVRIJDT
Aan een van de vrouwen die het Jaar van de Vrouw middels nummer 21 uitgeleide
hadden helpen doen, vroeg ik waarom ze in 1975 bij de krant gegaan was.
Mieke Goudt: "Omdat ik de Vrouwenkrant altijd een heel belangrijk medium in de
beweging vond. En het eerste jaar, voor het Vrouwenhuis er was, vond ik de
krant ook inhoudelijk goed, daarna werd het meer een Vrouwenhuisblad met
nieuws uit het Vrouwenhuis, maar tegen de tijd dat ik erbij kwam vond ik het nivo
heel erg gedaald. Het was een soort intern roddelblaadje geworden, waarin vrou-
wen elkaar allerlei verwijten naar het hoofd gooiden, ik vond er stomme verhaal-
tjes instaan, kortom: slecht, slecht, slecht. Met een paar andere vrouwen heb ik
daar eerst een tijdje over lopen kankeren en later bedacht ik dat ik daar dan ook
maar iets aan moest gaan doen. Dus toen heb ik me heel vast voorgenomen om
ook echt aktief te worden en er een mooi blad van te maken. Wie er toen bij za-
ten? Wat ik me herinner van de eerste vergadering waren dat Lucy Schothorst,
Marian Ruhe, May van Sligter en Maria van Lier. En met deze ploeg zijn we ons in
eerste instantie met het uiterlijk van de krant bezig gaan houden, want het was
prakties onleesbaar geworden de laatste tijd, schuin en vies gestencild en zo. Als
je iets schrijft, dan moet het ook leesbaar zijn, vind ik. Voor ons was het in ieder
geval een gigantiese vooruitgang dat in '76, het eerste nummer dat we maakten
een blauw kaftje had. Niet echt revolutionair, maar het was een hele verbetering,
ook omdat ik dat nummer associeerde met de Vrouwenkranten uit de begintijd,
die hadden ook een gekleurde voorkant en die had ik ook altijd heel goed gevon-
den - echt zoiets van 'weer terug naar de goeie ouwe tijd'."
Nummer 22 dus, een blauw kaftje, over het Vrouwenhuis waar het alsmaar druk-
ker wordt, het aantal groepen loopt in de tientallen. Een selektie: VOS-kursussen
en de Open Vrouwenschool; de mediagroep die iets aan het seksisme in het pers-
wezen wil doen; de fem-soc en haar leerdagen (een weekend naar buiten op een
volkshogeschool); de radikale terapie en de lesbiese groep. De laatste gaat een
weekend naar een jeugdherberg en hoopt het te kunnen stellen 'zonder zwaar-
moedige diskussies over dubbele diskriminatie, eigen tekortkomingen en hoe
vertel ik het mijn ouders. Maar bijvoorbeeld wel: vrouweneiland, consciousness-
lowering, vrolijke guerilla, seks en vrouwen kultuur' en ook nog 'ontwapenende
artiestes op de zaterdagavond'. De radikale terapie-groep daarentegen wil 'de
pijnervaringen bij vrouwen losmaken', want daardoor 'komt veel energie vrij, kan
je weer op je gevoel vertrouwen en ben je ook in staat om beter na te denken.
Wat allemaal hopelijk tot resultaat heeft dat vrouwen gelukkiger worden ...' De
hier genoemde groepen lijken zich met nogal verschillende zaken bezig te hou-
den. In de inleiding staat dan ook: 'Langzamerhand heeft het Vrouwenhuis zich
ontwikkeld tot een centrum waar de meest uiteenlopende feministiese aktiviteiten
plaats vinden. Een gezamenlijke ideologie is niet ontwikkeld. Het enige waar de
vrouwen die in het Vrouwenhuis werken en komen, het over eens zijn, is dat ze
daar op die plek met vrouwen aan hun bevrijding willen werken.'
Na het Vrouwenhuisnummer een krant over 'Vrouwen en Politiek'. Ook daar ver-
scheidenheid: sprak het tot nu toe in de radikale vrouwenbeweging vanzelf, dat
de strijd buiten mannenorganisaties, alleen met vrouwen aangegaan zou worden
- dat was nou juist het bijzondere van de praatgroepen beweging (en van de
krant en het huis die daaruit voortvloeiden) - in dit nummer wordt ineen aantal
artikelen vurig gepleit voor feminisme binnen de politieke partijen, en lees ik zelfs
een heel verhaal van een vrouw die het zo belangrijk vindt om te proberen met
 |
 |
 |
 |