van Baalen, Ekelschot, Harmsen, van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
Hoofdstuk 2 BELEID BEVRIJDT
28
mannen samen te werken en hen te emanciperen, want als dat lukt bevestigt het
je zo in je feminisme. Maar ook zijn er stukjes over de beperktheid van de partij-
politiek - het is vechten tegen de bierkaai en zonde van je energie. Daarbij
(zelfs) een stukje over een eigen vrouwenpartij. Maar de schrijfster konkludeert
dat het vooralsnog zou neerkomen op 'het uitakteren van onze machteloosheid'
en dat we nu beter af zijn met 'vormen van strijd die vrouwen samenbrengt in
kleine groepen, waar eigen bekwaamheden ontwikkeld kunnen worden'.
Mieke: "Als je nu deze krant over vrouwen en politiek bekijkt, en ook naar hoe we
daarna verder gingen (het volgende nummer ging over zelf-hulp, dat was inmid-
dels uit Amerika over komen waaien), dan zie je inderdaad dat we - nog hele-
maal niet zo bewust - een andere kant opgingen. Hoorde de Vrouwenkrant
vroeger bij de praatgroepen, dus bij de radikale vrouwenbeweging, wij begonnen
toen iets te laten zien van andere vrouwen. Dus in dat nummer: wat doen de Rooie
Vrouwen, de PSP-vrouwen enzovoort."
In dit voorjaar, van 1976, speelden er twee belangrijke zaken. Eén daarvan was
het Internationale Tribunaal over Misdaden tegen de Vrouw, in Brussel. Jammer
genoeg is er niet veel over te lezen in de Vrouwenkrant, terwijl het toch zo'n in-
drukwekkende gebeurtenis was. Misschien was het allemaal wel té indrukwek-
kend - het is ook moeilijk om over al die aanklachten te schrijven, de een vaak
nog gruwelijker dan de ander, met oplossingen ervoor niet direkt bij de hand. Het
verslag in de Vrouwenkrant geeft dan ook voornamelijk impressies, over de
konflikten met de mannenpers, over het zoeken naar een struktuur van gelijk-
waardigheid, dwars door de afstandelijke podia, afgesloten hokjes, zalen en el-
lenlange stoelenrijen heen. En vooral, als rode draad in het verslag, de onderlin-
ge solidariteit, die er gewoon wàs, ook over alle politieke (door mannen bepaal-
de) grenzen heen. Een van de besproken onderwerpen, de klitoridektomie, komt
in het zomernummer van de Vrouwenkrant nog ter sprake. De vertaling van de
volledige weergave van alle aanklachten zou in 1977 in boekvorm bij de Bonte
Was verschijnen, onder de titel Misdaden tegen de vrouw.
Het tweede punt dat voorjaar was 'the continuing story' rondom de abortuswet-
geving. De PvdA wilde, bij monde van Roethof, met de VVD gaan onderhan-
delen over een gezamenlijk wetsontwerp. In de Vrouwenkrant een verslag
van een Rooie-Vrouwen-bijeenkomst waar besloten werd om niet mee te gaan
met het partijstandpunt, maar aan de feministiese eisen vast te houden. Met
als heugelijke konklusie: 'indien de PvdA-fraktie onze opstelling niet zéér zwaar
laat wegen, dan zullen vele vrouwen daaruit de konsekwentie trekken en opzeg-
gen als PvdA-lid. We zullen een steeds grotere vuist laten zien.' En daaronder
een oproep voor de demonstratie van 24 april, met de drie bekende eisen en
daaraan toegevoegd 'geen kompromissen! Ze zullen godverdomme weten wat
we willen!'
Nog meer abortusperikelen, en wel zeer hevige, kondigden zich aan in mei, toen
de Bloemenhovekliniek met sluiting bedreigd werd. Van Agt liet behandelkamers
verzegelen, een paar vrouwen werden gewaarschuwd, snelden erheen en ver-
braken de zegels. Maar dat betekende meteen een bezetting, want ze durfden
niet weg, en via een sneeuwbal-telefoonlijn werden honderden vrouwen opge-
roepen om er aan mee te doen. Ook de Vrouwenkrant kwam in aktie en stencilde
in een dag een speciale bezettings-editie in elkaar, met al het aktienieuws heet
van de naald. Van uur tot uur werd verslag gedaan van de ontwikkelingen rond-
om de kliniek, afgewisseld met strijdliederen èn niet te vergeten: sukses op het
end! 'Dankzij de aktievoerende vrouwen is het gelukt de snode plannen van Van
Agt te verijdelen!' Die verslaggeving van de bezetting werd in een degelijker ver-
sie nog eens overgedaan in het zomernummer. Mieke:"Die Bloemenhove-editie
was voor de Vrouwenkrant eigenlijk een soort stilte voor de storm, in die zin dat
 |
 |
 |
 |