van Baalen, Ekelschot, Harmsen, van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
Hoofdstuk 2 BELEID BEVRIJDT
41
rug. Mieke volstrekt panies aangetroffen. (Iedereen was weggegaan terwijl nog niet alles klaar
was. Alles moet vandaag op de post anders moeten we daar weer ekstra voor terug komen.)
Sorteren op Amsterdam, binnen- en buitenland en pakjes van 25 maken. Ik kan geen knopen
leggen, om half acht met May en Mieke naar de post. Geen tijd meer om te eten. Om acht uur
zijn de vrouwen er die meewerken aan 't volgende nummer. Half negen pas weer terug. Toch
nog even een broodje Showarma gegeten. Heb het gevoel dat ik niet aardig genoeg ben ge-
weest tegen de vrouwen die meehielpen met 't verzenden. Heb altijd het gevoel niet aardig te
zijn. Is een vrouweneigenschap. Hou daar toch mee op.
Maandag Mieke: Verzending, de krant is weer te laat van de binder, met Johanna de briefjes bij
de presentatie-exemplaren van de pers geschreven. Te weinig mensen om te helpen met adres
bandjes plakken. Woedend, omdat tegen vijven iedereen verdwijnt. Ik verdom het om morgen
nog eens naar het postkantoor te gaan. Doorgewerkt tot May en Maria kwamen, vervolgens
naar de Post, kwamen daarna te laat op de vergadering. Gedeelte van de avond naar de huis-
vergadering geweest.
Dinsdag Maria: Weer lopen piekeren. 't Gaat niet zo langer. Veel te veel werk. Er moeten meer
vrouwen bij. Werkkollektiefjes vormen (één voor administratie, één voor verzending, één voor
tekeningen, één voor redaktie). Jet is er tegen. Begrijp ook wel waarom, maar hoe moet 't an-
ders? We hebben vrouwen nodig die al een beetje thuis zijn in de beweging, anders kost inwer-
ken te veel tijd. In het Dolle Mina blad stond dat er geen huisvrouwen meer in onze krant schre-
ven. Wat een onzin!
Dinsdag Mieke: Jet belde, heel geschokt over de perskonferentie van Blijf van m'n Lijf. Wil daar
persé een stuk over schrijven. Het Fem-soc nieuws is uit.
Woensdag Maria: Eindelijk iemand te pakken gekregen van het 'bestuur' van het Vrouwenhuis
voor een handtekening voor aanvragen telefoon voor de krant.
Woensdag Mieke: Gefotografeerd bij de demonstratie, met een aantal vrouwen van de krant
eens eindelijk gezellig in de kroeg gezeten. 's Avonds met Anneke kranten verkocht op een in-
formatiemarkt over emancipatie in Haarlem.
Donderdag Mieke: De gelederen dunnen uit, iedereen is of moe, of druk, of heeft 't moeilijk, of
moet studeren, of wordt gewoon gek. Minstens drie uitgeputte redaktievrouwen aan de tele-
foon. Gelukkig komt Anna morgen terug van de wintersport.
Donderdag Maria: Er was iemand die me 3 uur over de krant kwam doorzagen. Ik wil er niets
meer van horen. Word knetter. Mieke gebeld om uit te huilen. Eigenlijk moet ik dat niet doen. Zij
wordt ook gek. Morgen komt Anna gelukkig terug van vakantie.
Vrijdag Mieke: Anna heeft haar been gebroken.
Vrijdag Maria: Met Puck over de markt geslierd. Te vroeg een borrel gedronken. Rare dingen
gezegd toen iemand belde over haar artikel. Mieke belde op. Anna heeft haar been gebroken.
Afsluitend Mieke: Nou ja, nou hebben Maria en ik zo'n prachtig dagboek-stuk geschreven over
alle toestanden die het werken in de Vrouwenkrantredaktie met zich meebrengt en nou kan het
er niet in, het is veel te lang, we hebben er minstens één derde moeten uithalen en we hadden
toch al het gevoel dat we ons zo beperkt hadden, dat het allemaal nog maar de helft was van
alles wat er gebeurde en nog steeds gebeurt. Het is niet anders, we hopen dat het in ieder
geval een beetje een indruk geeft van de manier waarop de Vrouwenkrant tot stand komt. Als er
vrouwen zijn (we durven er nog nauwelijks op te hopen) die na het lezen van het bovenstaande
nog de moed hebben om de redaktie te komen versterken dan zouden we het erg goed vinden
als die even naar Anna wilden bellen, die immers toch met dat been naast de telefoon ligt, om
zich op te geven. Het telefoonnummer van Anna is ...
Hun noodkreet werd - enigszins tot verbijstering van de schrijfsters - door de
lezeressen ook als zodanig opgevat. Wel 10 nieuwe vrouwen meldden zich bij
Anna-met-het-been; een paar bleven lange tijd meedoen, maar daar komen we
later op terug.
Het 'dagboeknummer' had als tema Moeders en dochters. Op de omslag prijkt
een foto van één van de redaktieleden met haar moeder - in deze volgorde,
want de dochter zit midden in het beeld en kijkt een beetje angstig naar haar
moeder op het randje. Voor de moeder-dochterdiskussie die eigenlijk al jaren
eerder door de toenmalige redaktie gestart was, en die zo'n populariteit binnen
grote delen van de vrouwenbeweging zou gaan krijgen, werd heel wat materiaal
geboden: dochters die hun moeder haten, bewonderen, liefhebben; dochters op
 |
 |
 |
 |