A.C. van Baalen & M.C.F.Ekelschot, Geschiedenis van de Vrouwentoekomst. Amsterdam 1980, De Bonte Was
Hoofdstuk 12 De laatste trends in manschappij en vrouwenbeweging
262
De internationale vrouwenstrijd
De vrouwenbeweging is een internationale beweging, omdat de overeenkomsten in de
situaties van vrouwen over de hele wereld nu groter zijn dan de verschillen. Dat bleek ook op
het internationale tribunaal over 'Misdaden tegen de vrouw' dat in 1976 in Brussel werd
gehouden. De achtergronden van de misdaden verschilden per land, per
overheersingssysteem, maar de misdaden tegen de vrouwen waren dezelfde: verkrachting,
mishandeling, uitbuiting, vernedering. Geen enkele vrouw hoefde zich meer eenzaam te
voelen in haar gevoel van onderdruktheid.
Het organiseren van een krachtige internationale vrouwenbeweging die een werkelijk
effektieve strijd gaat voeren tegen de oorzaken van die onderdrukking is echter heel wat
moeilijker dan het getuigen daarover. Want daarbij gaan de verschillen wèl meetellen.
Voorlopig blijft het internationale van de vrouwenbeweging dan ook beperkt tot het
uitwisselen van informatie en solidariteitsbetuigingen, met een enkele symboliese steunaktie,
zoals die van de groep franse, Duitse en amerikaanse vrouwen die bij de islamitiese
heersers van Iran gingen protesteren tegen het terugdrukken van de vrouwen daar in
gesluierde onzichtbaarheid. Alleen op het gebied van de abortus is tenminste in de westerse
landen een begin van werkelijke samenwerking georganiseerd, waarbij de vrouwen uit die
landen waar enige overwinningen zijn geboekt, de andere steunen.
In de landen waar de kapitalistiese uitbuiting het scherpst en de terreur het grootst is -
Midden- en Zuid-Amerika, Zuid-Afrika, Indonesië, om maar een paar voorbeelden te noemen
- komen vrouwen meestal niet eens aan feministiese strijd toe. Al hun kracht gaat zitten in de
klassen strijd die zij samen met mannen tegen het internationale kapitalisme en de nationale
vertegenwoordigers ervan voeren.
Pas als de vertegenwoordigers van het kapitalisme verjaagd zijn - zoals in Rusland, China,
Cuba, Mozambique, Nicaragua - kunnen zij verder gaan met de strijd om in de nieuwe
samenleving wèl rechten te krijgen. Ook die strijd is hard. Ook in de Sowjet-Unie protesteren
vrouwen tegen ruwe abortussen en slechte kresjes, tegen luie en gewelddadige mannen. In
China staakten op 8 maart 1980, volgens een bericht in de Waarheid, 50 miljoen vrouwen,
omdat ze de rechten die hen beloofd zijn niet gekregen hebben. Ook het kommunistiese
systeem heeft de onderlinge solidariteit tussen mannen niet doorbroken. Latere revoluties,
zoals die in Cuba en Nicaragua, zien er hoopvoller uit, maar ook de vrouwen daar zullen nog
hard moeten vechten.
Samenvatting
Wat we door de geschiedenis heen gezien hebben is de ontwikkeling van vrouwen als groep,
tot de vrouw als individu.
Vrouwen zorgen in hun werk er nog steeds voor dat mannen en kinderen verzorgd worden;
dat is niet veranderd. Wel veranderd is de manier waarop zij dat werk doen en de mate
waarin zij over de opbrengsten ervan kunnen beschikken.
Oorspronkelijk werkten zij samen en namen zij samen de beslissingen over de verdeling van
het werk en van de opbrengsten ervan: ieder naar vermogen, ieder naar behoefte. Hun
verbondenheid was de kern van de samenleving en van de verhouding van die samenleving
tot de natuur.
Nu werken vrouwen als individu voor mannen, zonder andere vrouwen om haar te steunen.
Bij dat individuele werk worden zij steeds verder geselekteerd op en teruggebracht tot hun
individuele eigenschappen op persoonlijk seksueel-emotioneel-eroties gebied. Zij worden
teruggebracht tot de persoonlijke invulling die ze aan hun levenslot- het voor anderen
moeten zorgen - hebben gegeven.
Daar zitten we dan met ons goeie gedrag, zouden onze grootmoeders gezegd hebben.
Terwijl vrouwen leren om individuele mannen tot in de perfektie te verzorgen – zo perfekt dat
al hun energie in die anderen opgaat -
wordt de manschappij steeds gewelddadiger. De
 |
 |
 |
 |