Anneke van Baalen en Marijke Ekelschot, TEGENNATUURLIJK, Amsterdam 1985, De Bonte Was
91
Dat leidt dus ook tot niets, behalve kramp en eventuele ongelukken. Ik heb nog bij Simone
de Beauvoir en Aletta Jacobs – beroemde fietsters – in haar biografie gezocht, maar óf ze
kenden het probleem niet, óf ze waren nog te onderdrukt om erover te schrijven.
Dit probleem is dus onoplosbaar. Ongetwijfeld roept nu een lezeres 'mens ga toch gewoon
óp dat maandverband zitten, dus zó:
Precies, dat ligt dus voor de hand en dat introduceert dan mijn tweede probleem:
Het gewoon - booms - boven op het maandverband zitten is niet anders dan de normale
fietshouding, maar dan een beetje versterkt. Zodanig versterkt dat het - in ieder geval bij mij -
tot een bewustwordingsproces heeft geleid: bij het fietsen zit je als vrouw bovenop je eigen
geslacht.
De laatste die aan dat feit enige verontruste aandacht heeft besteed is de historikus Johan
Huizinga geweest of was het de filosoof Bolland? Zo'n jaar of zestig geleden waarschuwde
hij voor de gevolgen van het fietsen op het vrouwelijk geslacht. Zijn aandacht was alleen
vooral gericht op het nageslacht en als de gevolgen daarvoor zo desastreus zouden zijn als
Huizinga of Bolland vermoedde, dan was er geen beter voorbehoedmiddel geweest. Helaas,
zo werkte het fietsen dus niet. Over het nageslacht zit ik dan ook niet in, maar meer over het
geslacht in engere zin - of bredere, of alomvattende, hoe je het hebben wil -, dus over de
seksualiteit. We zitten dus bij het fietsen op onze eigen seksualiteit; schaamhaar, schaamlip,
klitoris, schaambeen, de hele handel verpletteren we als het ware onder ons eigen gewicht.
Tenminste, ik doe dat - want het is mijn Probleem.
Een leuk fietstochtje over Botshol? Om de gevolgen te kunnen zien heb je geen spekulum
nodig. Geplet, verfrommeld, onuitwarbaar, rood, schraal en voorzien van plooien die je in
een medies handboek niet zult tegenkomen.
 |
 |
 |
 |