van Baalen, Ekelschot, Harmsen, van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA
, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
Hoofdstuk 1, GROTE VERWACHTINGEN
25
was blijven slapen - de boottocht door de grachten. In een rondvaartboot, met
spandoeken er op en wij maar joelen "vrouwen! vrouwen! vrouwen'" en hoe blij
we waren als er vrouwen terugzwaaiden. We waren allemaal helemaal lyries en
hebben echt vreselijke lol gehad. Of ik er daarna in de Vrouwenkrant over las?
Nee, want ik schreef alsmaar voor een abonnement, maar ik kreeg hem nooit."
Nummer 18 (dat als tema 'werk' heeft) komt in mei '75 met allerlei verslagen van de
Femcipade èn de Emancipade. De Bonte Was bijvoorbeeld was daar toch maar
naar toe gegaan met de boeken en had heel wat afgediskussieerd; een vrouw
was samen met haar moeder gegaan en had een gezellig dagje uit gehad; weer
iemand anders beschrijft hoe vreselijk het was, al die heren achter de tafel en alle
vrouwen in standjes met poffertjes, handwerkjes en geschikte bloemen, Over de
Femcipade ('eindelijk het saamhorigheidsgevoel dat op de Emancipade maar
niet gevonden kon worden') wordt heel enthousiast geschreven, de boottocht is
inderdaad een groot sukses geweest, maar ook de diskussiegroepen, Eén daar-
van over vrouwen en politiek: 'Als we ons maar blijven konformeren aan de man-
nen (in de partij) komen we geen steek verder'. Iets anders in deze krant is het
onderwerp 'moeders van feministen': twee bladzijden met hoe de schrijfsters
over haar moeder dachten en wat ze leuk of vervelend aan d'r vonden en hoe dat
kwam en daarbij de oproep voor een Moeder-Dochter-Weekend in het Vrouwen-
huis.
De zomervakantie naderde en daarmee ook de organisatieproblemen van het
huis en met name de opvang van nieuwe vrouwen. Het Vrouwenhuis was er toch
om zelf iets te doen, maar ja, niet iedereen wist of wilde meteen iets, dus dan toch
maar introduktietoestanden organiseren? Het bleef een probleem evenals de
koördinatie - wie is verantwoordelijk voor wat? Eveline vertelde lachend over de
problemen die het runnen van het huis op kon leveren, omdat alles gezamenlijk
besloten moest worden en de vergaderingen niet teveel voorgezeten mochten
worden. Eindeloos gepraat, alleen al over de te volgen, zo demokraties mogelij-
ke, procedure, was dan het gevolg. En daarbij introduceerde ze Lucy Schothorst
die dan probeerde stiekem voorzitter te spelen zonder dat iemand het zou mer-
ken, en niet zonder trots vertelde Lucy zelf, dat zij op zo'n avond een rekord ves-
tigde doordat de hele agenda afgewerkt werd, in tegenstelling tot de 'normale'
één of twee punten per avond. Eveline en Lucy zijn twee van de vrouwen die sa-
men met een zeer variërend aantal andere vrouwen zouden doorgaan met de
Vrouwenkrant toen in september de ouwe klup min of meer uit elkaar viel. Met
Annemarie Behrens blik ik nog een keer terug. Annemarie: "Het werd echt tijd
voor een betere, professionelere krant. Die vrouwen die dat wilden hadden groot
gelijk. Wij rommelden op het laatst ook echt een beetje aan, het lukte niet meer
om de krant vol te krijgen." En als ze de kranten nog eens doorbladert: "Weet je
dat ik echt dacht dat we over de tema's schreven en verbanden zochten met de
wereld. Als ik dit zo zie is het meeste toch wel hoogst individueel. Waarschijnlijk
kocht iedereen de krant toen uit een soort loyaliteit, meer dan omdat het zo'n
goed medium was. Het is misschien raar dat we dat niet door hadden, maar het
hangt echt samen met die hele tijd. We hadden het dan wel alsmaar over onszelf,
aan de andere kant waren wij met de Vrouwenkrant bijvoorbeeld tróts op het feit
dat we niet in een praatgroep gezeten hadden. We hebben het nog wel even ge-
probeerd in een lesbiese praatgroep maar na twee bijeenkomsten wisten we niet
meer waar wij - als lesbiese vrouwen - het nu specifiek over moeten hebben,
we kwamen op dezelfde onderwerpen uit, maar we vonden dus toen al dat die
praatgroepentijd voorbij was - dat het toch nooit meer zou worden wat het was,
dat er nu gewèrkt moest gaan worden. 'Wat we van de latere Vrouwenkrant
vonden? Ze lachten nooit."
 |
 |
 |
 |