van Baalen, Ekelschot, Harmsen en van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het
radikaal feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
hoofdstuk 4, MENENS
75
de vrouwenstaking te zijn. Heleen en Elisabeth zijn jarig maar het valt niemand op en henzelf
ook niet.
Maandag 30 maart: Ik vind het wel rustig op straat als ik naar het Vrouwenhuis loop. Maar wat
had ik dan precies verwacht. Toch meer drukte. We bellen het land door: wat gebeurt daar? Er
is moeilijk hoogte van te krijgen. Iedereen loopt een beetje zenuwachtig rond. Iemand roept dat
ze net verkeer wil gaan blokkeren, ergens, en met ons tienen gaan we op pad, behangen met
stakingsbordjes om onderweg uit te delen. In de stad is het druk! Overal komen we groepjes
vrouwen tegen, op weg of op zoek naar aktie, iets dat verstoort, ontregelt en opvalt. Binnen tien
minuten hebben zich drie van zulke groepjes bij ons aangesloten. Als we roepen: 'Kom mee, we
gaan iets blokkeren' lopen ze mee. Met zo'n vijftig vrouwen zitten we tenslotte op het Muntplein
en zingen stakingsliederen terwijl het verkeer zich langzaam over de trambaan wurmt. Er komt
wel politie maar die kijkt alleen. We trekken achter een bakfiets stapvoets door de Vijzelstraat,
midden over de weg. Bij de Openbare Bibliotheek gaan we zingend naar binnen om alle vrou-
wen tot staking op te roepen. Buiten staan al stakende vrouwen van de bibliotheek.
Er gebeurt wel degelijk iets in Amsterdam! Al staken dan niet alle vrouwen, alle vrouwen weten
dat er gestaakt wordt en ontzettend veel vrouwen praten erover. Ik ga op zoek naar nog meer
aktie. Op de Dam zijn om half drie al vrouwen spandoeken aan het schilderen. Het is er al flink
vol. Met een paar vrouwen trekken we door de Kalverstraat en delen de overgebleven stakings-
bordjes en stencils uit. We komen een groep vrouwen tegen die met een levensgrote pop
rondsjouwen - met ketchup en breinaalden tussen haar benen. We gaan op weg naar het Ge-
rechtsgebouw op de Prinsengracht waar we in de hal abortusliederen zingen - de pop dwars
voor de ingang. Tenslotte komen er mannen in uniform die met geweld dreigen - politie en wat
al niet. We zingen nog een tijdje door maar als er nog meer uniformen komen gaan we maar
weg. We sjouwen de pop mee en zingen in de Leidsestraat voor alle winkels waar vrouwen wer-
ken: 'Zuster Anna, zuster Anna, werkt gij nog? Alle vrouwen staken, alle vrouwen staken, abor-
tus vrij'. We doen gewoon de winkeldeur open en gaan met de pop in de deur staan, de brei-
naalden en de ketchup goed in het zicht. Lucy, die wel een eindeloze stroom stencils bij zich
schijnt te hebben, snelt telkens naar binnen om stencils en kranten uit te delen.
In het Vrouwenhuis is het druk, totdat om vijf uur iedereen naar de Dam trekt. Om half zes komt
Marion hijgend terug. De hele Dam staat vol met vrouwen, tot in de zijstraten. En het is waar. In
de Damstraat zie ik al vrouwen bovenop het monument staan, onze heilige nationale pik. Lijn
vijf staat wat verloren tussen al die massa's vrouwen, en verder staan alle trams op het station.
Alleen de solidaire mannen hebben het af laten weten. Die hebben broodjes gesmeerd, wel
20.000. Maar als ik om half zes op de Dam kom zijn ze allang op. We vieren feest. De eerste
keer dat vrouwen ooit gestaakt hebben en meteen staat de Dam al vol.
Over de staking wordt in dit nummer maar summier geschreven, want 'het sta-
kingsnieuws van de 30ste maart is al uitstekend verslagen in de tweede landelijke
Vrouwenstakingskrant, en van de 100.000 exemplaren die daarvan gedrukt wa-
ren zijn er nu zo'n 70.000 verspreid. Iedereen die haar nog niet gelezen heeft,
maar vooral die nog vrouwen weet (en dat is dus overal, gezien het feit dat er 6
miljoen vrouwen in Nederland zijn die recht hebben op die informatie) wordt
vriendelijk verzocht een stapeltje af te halen in het Vrouwenhuis te Amsterdam.
Ze kosten maar een kwartje per stuk. Ben je niet in staat om ze af te halen en zelf
door te verkopen 'adopteer' dan een stapel.'
Met die verspreiding en 'adoptie' liep het helaas aanzienlijk minder entoesiast
dan bij de eerste stakingskrant. Nog steeds liggen er vergeelde stapels in allerlei
hoeken van het Vrouwenhuis - terwijl het een mooie krant was, met entoesiaste
verslagen en foto's uit het hele land en (op de eerste 50.000 eksemplaren) een
forse oproep van het inmiddels drasties geradikaliseerde Wij Vrouwen Eisen om
28 april - de dag waarop door de eerste kamer over het wetsontwerp gestemd
zou worden - allemaal naar het Binnenhof te komen. Dat dat geblokkeerd zou
 |
 |
 |
 |