van Baalen, Ekelschot, Harmsen en van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het
radikaal feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
hoofdstuk 4, MENENS
71
'Donderdag 5 maart: Ik kom in het Vrouwenhuis om te repeteren. Over 3 dagen is het interna-
tionale vrouwendag en dan treden we op met het kabaret, over de moderne vrouwelijkheid.
Maar ik heb nu wel andere dingen aan mijn hoofd dan moderne vrouwelijkheid. We hebben net
aktie gevoerd op het PvdA kongres - Rooie Vrouwen opgeroepen om uit de PvdA te stappen.
'Ik twijfel al 8 jaar', roept een wanhopige mevrouw. Dat is wel vrouwelijkheid, maar wat moeten
we nu met een kabaret? Veel vrouwen zien niets in de PvdA maar kunnen zich daarbuiten ook
niets voorstellen. We zijn onzichtbaar; er straalt geen autoriteit van mannen van ons af. Er komt
ook geen kabaret. We gaan een staking organiseren. Tegen de abortuswet die op 31 maart in
de Eerste Kamer komt. We zitten wat moedeloos bij elkaar. Er moet iets gebeuren want we wor-
den overspoeld en dreigen steeds moedelozer te worden. Een staking, het klinkt heel groots en
echt, maar wat moet ik me daar bij voorstellen? Ik verdiep me er nog maar niet in. We spreken
af dat we gaan bellen, het hele land door, naar alle plaatsen waar nog autonome vrouwenbewe-
ging te vinden is. Marga zal een toespraak houden.
Vrijdag 6 maart: Om half elf ben ik in de Bonte Was-ruimte. Nu moet het gebeuren. Ik ga koffie
zetten. 'We gaan een vrouwenstaking organiseren.' Ik drink nog maar meer koffie en bel de
eerste boekhandel: Dikke Trui in Groningen. Het meisje aan de andere kant blijft heel lang stil
en dan zegt ze: 'Goh, wat leuk, ja we moeten echt iets doen.' En natuurlijk gaat ze heel Gro-
ningen rondbellen, direkt, en natuurlijk gaan ze iets organiseren. Om half drie probeer ik de
anderen van het stakingskomitee te bellen om te vertellen dat iedereen enthousiast is. Maar
iedereen is alsmaar in gesprek. Om vijf uur word ik gebeld. Van Maastricht tot Appingedam
weten nu zo'n 120 vrouwen van de staking af en ze willen allemaal. Ergens fietst nu een me-
vrouw door de kop van Noord-Holland om het nieuws van de staking rond te brengen.
Zaterdag 7 maart: Ik ben mijn stem kwijt en raak soms in de war met mijn tekst 'We zijn hoe
langer hoe bozer geworden, we dachten, het kan zo niet langer, we moeten iets doen. Niet
weer een demonstratie, of een manifestatie, en niet meer verontwaardigd worden achteraf als
weer niemand ons serieus heeft genomen. We moeten massaal protesteren ...'. Dat heb ik nu
zo'n 50 keer gezegd, 2 dagen lang en iedereen wil meedoen. De toespraak is af en zal morgen
met een lijst vol suggesties worden uitgedeeld en morgenavond weggestuurd. we maken een
lijst: wat te doen bij staking beginnen we ferm. Tja wat moet je eigenlijk doen als je staakt, èn
voordat het zover is. Weet ik veel. 'Bel alle vrouwen in je buurt'. Zouden vrouwen dat echt
doen? Maar ja, ik zit hier ook. Met Marieke en Paulien stencil ik tot 5 uur in de ochtend.
Zondag 8 maart: Om half 12 ben ik in Paradiso. De pers is gebeld, de stencils zijn geniet, de
slag kan beginnen. Als de demonstratie bij Paradiso komt zijn alle vrouwen nieuwsgierig: er is
iets spannends op til. Een paar van ons hebben tijdens de demonstratie rond gefluisterd dat er
iets gaat gebeuren. Alleen de pers heeft het niet serieus genomen. Die is er haast niet en met
moeite is het NOS-journaal er van te overtuigen dat ze onze persverklaring moeten filmen. Maar
even later binnen, nog voor dat Marga klaar is beginnen vrouwen te schreeuwen 'staken, sta-
ken!'. De zaal is laaiend. Ik hoef helemaal niet met stencils rond te lopen. Ik kan ze gewoon in
de lucht gooien en neer laten dwarrelen en iedereen grijpt ze. Binnen 5 minuten zijn ze op. In
een zij-kamertje in Paradiso vergaderen we over de staking, voornamelijk met vrouwen van bui-
ten Amsterdam. Waarom tegen de abortuswet, willen sommige vrouwen weten, waarom niet
voor een sociaal-ekonomiese eis? Maar de meesten zijn het met ons eens: abortus is altijd het
punt geweest waar ontzettend veel vrouwen het over eens waren; behalve een aantal christelij-
ke vrouwen vindt iedereen dat vrouwen daar zelf over moeten kunnen beslissen. 's Avonds in
het Vrouwenhuis wachten we in spanning: zouden er nog meer vrouwen komen? Er kómen
vrouwen. Er wordt een stakingskomitee gevormd dat de staking in Amsterdam gaat organise-
ren.
Maandag 9 maart: Nu begint het echt en de telefoon gaat heus. Hij gaat voortdurend en er
bellen vrouwen op die van alles willen weten over de staking. Ik kan het nog maar amper gelo-
ven. Twee dagen geleden waren we nog met ons twintigen en nu lijkt het wel alsof iedereen er
van weet. Aan het einde van de dag zijn er zo'n 25 stakingskomitees door heel Nederland.
ABVA en ABOP-vrouwen zijn aktief. Er hebben zich mannen aangemeld om op de kinderen te
passen als wij staken. Daar moet een centraal telefoonnummer voor komen, met een meneer er
 |
 |
 |
 |