van Baalen, Ekelschot, Harmsen en van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het
radikaal feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
hoofdstuk 4, MENENS
79
ze vonden dat vrijwilligsters niet tot betaalde krachten gemaakt mochten worden
- namen ze geen afstand. In de november/december krant verscheen een ver-
slag van het bezoek van Vrijwilligstersbond-vrouwen aan het fusiekongres: en
een fragment van een open brief van ABVA/KABO-vrouwen aan de heren van
hun bestuur, die zich tijdens het kongres als rooie hanen gedragen hadden. Ook
gesprekken met thuiswerksters, abortus in België en vrouwen tegen kernwapens
met o.a. een oproep om op 26 november naar de vrouwendemonstratie in Den
Haag te komen.
Het oktobernummer moest helaas Joke Smit herdenken; gestorven op een mo-
ment dat het juist zo nodig werd dat reformisten en radikalen zich aaneen sloten
om te voorkomen dat vrouwen alles wat de laatste twaalf jaren veroverd was
weer zouden verliezen. Zij stierf na een leven waarin zij zich de tijd niet had ge-
gund om zo veel mooie boeken te schrijven als zij eigenlijk gewild had. Een van
haar ideeën was tenminste nog net voor haar dood verwezenlijkt: het Kamer-
breed Vrouwenoverleg. Haar ideeën voor een vrouwenpartij bleken echter zeer
snel in nogal troebele handen tot wasdom te komen. De Vrouwenkrant had de
primeur van die ontdekking: al die oranjerose stikkers, al die oranjerose stencils
waarin ieder met lievig geneuzel werd opgeroepen de Vrouwenpartij te steunen,
bleken inderdaad afkomstig uit Bhagwankringen. 'Wij hebben er al vaker over
geschreven hoe het politieke bewustzijn dat de vrouwenbeweging heeft opge-
bouwd, door allerlei vormen van vrouwelijkheidswaan wordt aangevreten. Nu is
er dan ook een Bhagwanvorm. Er zullen er wel meer komen. Dat kan allemaal
omdat er inderdaad een vakuüm is. Vrouwen zien hun illusies in krisisrook ver-
vliegen, en ze kunnen met hun teleurstelling nergens terecht... Het wordt steeds
dringender om vrouwenorganisaties die echt feministies zijn, die dus werk bin-
nenshuis en buitenshuis, de liefde en de lopende band, omvatten, van de grond
te krijgen. Wij denken nog steeds dat vrouwenvakbonden daarvoor het beste
zijn.' Na de 'onthulling' in het decembernummer van de krant is er gelukkig nooit
meer iets van 'de vrouwenpartij' vernomen.
Terug naar de oktoberkrant. Tot hun grote schrik ontdekten de verslaggeefsters
die op de hoorzitting over 'De wet gelijke behandeling' aanwezig waren, dat zij
de enigen waren met feministiese kritiek. Die wet zou immers mannen de gele-
genheid bieden hun rechten uit te breiden en vrouwen hinderen (een paar maan-
den later zouden de vroegere stakingskomiteevrouwen op het nippertje nog een
bezwaarschrift indienen, onderschreven door tientallen vrouwengroepen -later
zou het feministies protest ondergesneeuwd raken onder christelijke, homosek-
suele, pedofiele, linkse, liberale en andere mannen).
Dat het krities volgen van Vrouwenstudies geen eenmalige gelegenheid voor het
septembernummer was, blijkt uit deze krant. Luce Irigaray, een Franse psycholo-
ge wier propaganda voor de vrouwelijke psychose binnen Vrouwenstudieskrin-
gen als zeer Wetenschappelijk (want van irrationaliteit onleesbaar) wordt aange-
merkt, wordt ernstig voor de mal gehouden in twee kritiese artikelen. De satire op
het moderne gezemel over voortplantingsorganen en de band tussen de moeder
en ongeboren vrucht - in de vorm van een boekbespreking van 'Our eggs, our-
selves' dat vrolijk naast een artikel over het arbeidsburo prijkt - bleek menige le-
zeres in verwarring gebracht te hebben. In de volgende krant worden ze dan ook
gerustgesteld: het boek 'Our eggs, ourselves' bestaat echt niet. Maar de redaktie
is dan wel geschrokken - zouden vrouwen op 'moderne' opleidingen zoveel on-
zin te lezen krijgen dat deze onzin ze niet als zodanig opviel? Had Christopher
Lasch dan toch gelijk toen hij schreef dat het onmogelijK is om een satire over
modern terapeuties taalgebruik te schrijven - omdat die teksten zo absurd zijn
 |
 |
 |
 |