van Baalen, Ekelschot, Harmsen en van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het
radikaal feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
hoofdstuk 4, MENENS
74
Enschede vindt 1000 vrouwen ook veel voor Enschede, en kan het ook niet schatten. Het valt
me op dat veel vrouwen tegenover ons amsterdamsen een soort schaamtegevoel hebben: 'Wij
zijn nog niet zover, dit is maar een kleine plaats, het is hier nog heel achterlijk, christelijk, katho-
liek, burgerlijk, liberaal.' 's Middags loop ik door de stad. Er is nog niet veel te merken van een
staking. Alleen een paar stikkers op de WC van de Universiteitsbibliotheek. Maar als ik naar Ra-
dio Stad luister weten de meeste vrouwen van de staking af. Een mevrouw in een winkel waar ik
een viltstift koop ziet mijn stikker en begint te lachen. Ze vindt de staking heel leuk, maar zelf
kan ze niet staken want dan zou ze meteen op straat staan.
Dinsdag 24 maart: Ik heb een hele dag vrij. Ik wil wel een boek gaan lezen maar dat lukt niet.
Ik zou het liefst de hele staking overboord zetten maar ik kan ook niet bedenken wat ik dan lie-
ver zou doen. Ik zou de andere vrouwen van het landelijk komitee het liefst een tijdlang niet
zien maar ik heb ook geen behoefte om andere mensen te zien want wat moet ik daar tegen
zeggen? Om half vijf ben ik in het Vrouwenhuis, zomaar, om even te kijken. Dit is het spannend-
stewat ik in 4 jaar vrouwenbeweging heb meegemaakt.
Donderdag 26 maart: Onze laatste stencils zijn verstuurd, de laatste postzegels geplakt. Er ko-
men nog steeds stakingskomitees bij, op de valreep. Het zijn er nu tegen de 120. De gang is
weer leeg; de meeste kranten zijn weg en hopelijk gekomen waar ze moesten zijn. Hopelijk. En
eeuwig rinkelt de telefoon. Er belt een meisje uit Oud-West: hoe moest ze staken. Want ze werkt
free-lance en haar vriend kookt. Ja, dat wordt moeilijk. In de Valeriuskliniek wilden vrouwen
gaan staken maar dat is van direktiewege verboden. Een lerares wil weten of ze ook moet gaan
staken als haar leerlingen niet willen. Natuurlijk. Radio Stad wil maandag de hele dag uitzenden
maar krijgt geen toestemming van minister Gardeniers. Ze gaan een kort geding aanspannen.
In heel Amsterdam worden stencils verspreid. Elke vrouw die om wat voor reden dan ook bij
ons binnenkomt vragen we om ze in haar straat te verspreiden.
Vrijdag 27 maart: Als ik postzegels ga kopen zie ik bij het postkantoor op de Nieuwe Zijds
twee meisjes met stikkers lopen: één heeft haar op haar jas geplakt en de ander op haar tas. In
mijn buurt is geplakt en in mijn straatje zie ik voor twee ramen affiesjes hangen. Ik krijg even de
neiging om daar zomaar aan te bellen.
In Amsterdam zullen maandachtochtend heel vroeg auto's met geluidsapparatuur de wijken in-
gaan om vrouwen op te roepen: Vrouwen ontwaak! Staak! Er zijn grote stikkers met daarop:
Gesloten wegens vrouwenstaking. Die kunnen we maandagochtend op winkels plakken. In
Apeldoorn willen vrouwen zondagnacht al in het vrouwenhuis gaan slapen want de staking be-
gint toch om 0.00 uur? De VPRO filmt 's avonds, en er zijn ook vrouwen om een video-opname
te maken. Nu zullen we ontmaskerd worden als onordelijk tuig. We moeten van de VPRO een
gedeelte van onze vergadering overdoen. Dat moet je ervoor overhebben.
Zaterdag 28 maart: Met Lucy ga ik stencils verspreiden in Slotervaart. Het is prachtig weer en
de zon schijnt. Eindelijk weg uit dat muffe Vrouwenhuis. Twee vrouwen in de Comeniusstraat
willen wel staken maar waar moeten ze dan met de kinderen heen? Met de mannen mee naar
het werk? Onmogelijk. In Slotervaart zijn geen kresjes op de dertigste. Twee andere vrouwen
zullen in elk geval een laken uit hun raam hangen, en weer een andere mevrouw komt in ieder
geval naar de Dam. Een mevrouw zegt dat zij wel voor vrije abortus is maar dat ze zo'n moeite
heeft met haar dochter want die vindt een zwangerschap een proces van de natuur waar je niet.
in mag ingrijpen, en je baart toch een kind uit liefde? Een enquête heeft uitgewezen dat 70%
van alle vrouwen van de staking op de hoogte is, dat 50% van die vrouwen het met ons eens is
en dat 7% daarvan staakt. Dat zou betekenen dat er zo'n 300.000 vrouen gaan staken maandag.
Valt dat mee of tegen? Maar het uiteindelijke sukses of verlies komt pas de 28
ste
april, en wat de
staking uiteindelijk oplevert moet nog blijken. Er is een heel netwerk van vrouwen gekomen door
de voorbereidingen van de staking. Dat is iets om verder op te bouwen. Als je kan staken kun je
ook nog meer.
Zondag 29 maart: De spanning is te snijden. Ik heb niets meer te doen dan af te wachten. Ik
schilder een laken om uit mijn raam te hangen. Mijn moeder belt op: ze staakt niet want ze is
niet tegen de abortuswet (en er ook niet voor). Maar ze hangt wel een laken uit haar raam, met
niks erop, omdat het de 30ste is. Het laken uit het raam schijnt een soort nationaal symbool van
 |
 |
 |
 |