FEMINIST 3, teksten Anneke van Baalen & Marijke Ekelschot, Illustraties Annet Planten.
Amsterdam 1982, De Bonte Was
54
hebben gedaan dan de staking bagatelliseren of doodzwijgen, in de hoop dat zij snel vergeten zou
zijn en dat deze kleine stap voorwaarts weer ongedaan gemaakt kon worden.
LAF
De enige vrouwenorganisatie die trouwens de staking steeds nog blijft vermelden is de NVB. Dat is
een lichtpuntje, maar niet genoeg. De mogelijkheid om nog eens iets dergelijks te organiseren moet
op bredere schaal worden opengehouden. We kunnen niet de vrouwen die het meest rechtstreeks
slachtoffer zijn van de krisis - thuiswerksters, job-sharers, buitenlandse vrouwen, vrijwilligsters,
schoolverlaatsters, enzovoort - voor de strijd laten opdraaien. Als nu niet zeer veel
middenklassevrouwen een duidelijke politieke keuze maken – voor de ontplooiing van ándere
vrouwen - draaien we met ons allen de vernieling in. Hoe moeilijk het psychies ook is om je in een
ideologies staatsapparaat overeind te houden, des te belangrijker is het om je samen met andere
vrouwen tegen de ideologiese (en sociale en psychologiese) druk te blijven verzetten. De scheiding
tussen arbeid en lijfpolitiek weerspiegelt de levenssituatie van de middenklassevrouw die werkt in
een krachtige mannenorganisatie en die de zeggenschap over het terrein van de arbeid aan de
mannen overlaat -in de hoop dat zij haar belangen mee zullen vertegenwoordigen, en die zichzelf
ondertussen op de ‘privésfeer’ konsentreert, waarin zij hoopt haar seksuele vervulling te kunnen
vinden, desnoods met haar kind. Als het niet zo erg was zou je het zielig kunnen noemen. Maar
vrouwen hebben wel eerder uit zieligheid aan reactionaire stromingen meegedaan. Wij vormen de
helft van de mensheid en lafheid maakt ons net zo gevaarlijk als mannen.
Dit artikel verscheen 13 januari 1982 in De Groene Amsterdammer, onder de titel: Het nieuwe
feminisme gaat in positiekleding gehuld.
 |
 |
 |
 |