Anneke van Baalen en Marijke Ekelschot, TEGENNATUURLIJK, Amsterdam 1985, De Bonte Was
37
bevrijd van hinderlijke
zwellingen
bevrijd van opengebarsten groen
en bloesem
bevrijd van topzwaar blad
en vrucht
bevrijd van een gouden
droom
onthult zij zich
zoals zij is:
een helemaal houten
boom
Maar het blijft knagen; dat is het verschil tussen teorie en praktijk. Met de strekking van Ria’s
betoog ben ik het helemaal eens: weg met zwellingen en zwangerschappen. De
vruchtbaarheid terug naar waar hij hoort: in de land- en tuinbouw. Maar toch, wat goudgeel
blad, zou dat niet kunnen? Dat is toch iets heel anders? Wat moeten we zonder gouden
droom?
Zo zie je hoe de vrouwenbeweging door belangentegenstellingen wordt ondermijnd. Want ik
zit de boel natuurlijk te beduvelen, met mijn gouden droom - ik ben twintig jaar ouder dan Ria
Giskes toen zij dit gedicht schreef. Voor mij is geen revolutie meer nodig om de
vruchtbaarheidsplicht te vernietigen. Ik ben om zo te zeggen al dor van mijzelf. Mijn goud is
echter juist van de bestaande toestand afhankelijk: het wordt door de universiteit verstrekt, in
een salarisschaal voor parasieten van middelbare leeftijd. Inderdaad, het is bevroren, en ja
hoor, er gaat nog 1,65 % van af ook - maar er blijft, ook bij halve werkweek, nog een dikke
laag over. Een prèttige dikke laag, die mij als een bontjas omhult.
Wat Abop en Abva-Kabo verzonnen hebben gaat me echter te ver. Ik moet gaan vechten
voor het goud, omdat een aantal leeftijdgenoten in het partikuliere bedrijfsleven méér schijnt
te verdienen! Als ik niet staak, zeggen ze, ben ik niet solidair met onderwijzers en
koncierges, die niet kunnen rondkomen als ik mijn 1,65% inlever voor de subsidiëring van de
ondernemingen en hun bewapende beschermers. Erger nog, de eerstegraadsleraren kunnen
hun zware en verantwoordelijke werk, dat toch al zo slecht betaald wordt, dan helemaal niet
meer volhouden!
Zo’n jaar of tien geleden hadden de vakbonden het nog wel eens over inkomensnivellering:
ze eisten hun loonsverhogingen in centen in plaats van procenten. Werkgevers en overheid
hebben zich daar altijd tegen verzet. De overheid is kennelijk om, zolang hij maar mag
verlagen. Door de verslechtering der tijden zijn de ‘werknemers’ - de blanke mannen die de
vakbonden vullen - zich echter bewust geworden dat ook zij werkgevers zijn: werkgevers die
er belang bij hebben dat hun werkneemsters arm en rechteloos zijn. De kranten meldden
immers dat 90% van de vakbondsleden vond dat er nu wel genoeg genivelleerd is. Net zoals
de meerderheid van de studenten die nu vindt dat ‘wie meer presteert, ook meer moet
verdienen’. Presteert! Iedereen weet toch dat de enigen die iets presteren de sekretaresses
zijn.
Gestaakt werd er dus. De moeders uit Amsterdam-Noord die protesteerden omdat zij op de
naar huis gestuurde kinderen moeten passen, zonder dat ze een krummeltje procent krijgen,
verloren hun kort geding. Want ‘de leerplicht impliceert geen recht op kinderopvang’. Nee,
stel je voor dat de laagste groep werkneemsters een recht zou hebben! Vrouwen moeten
tevreden zijn met hun nieuwe vrijheid: als hun werkomstandigheden hen niet bevallen,
kunnen ze zó naar de bijstand.
De bijstand heeft van haar minimum de afgelopen jaren al meer dan 10% ingeleverd. Zij
heeft de krant weggedaan, de kachel laaggedraaid, de kabel opgezegd en afscheid
genomen van haar vriendinnen: telefoon en trein zijn te duur geworden. Inderdaad, bevrijd
 |
 |
 |
 |