Anneke van Baalen en Marijke Ekelschot, TEGENNATUURLIJK, Amsterdam 1985, De Bonte Was
40
niet of nauwelijks kan eten, floreren er. Nu zag ik gisteren dat de buren gewoon op straat
voor hun deur een bakje hebben met peterselie die het wèl doet. Daar waait het kennelijk
minder. Als je echter een behoorlijke moestuin wilt beginnen, gaan de kosten voor de bakjes
wel erg oplopen. Waarom niet gewoon de stenen uit de straat gehaald? Na al die jaren
hondepoep is de grond vast buitengewoon vruchtbaar.
Maar dan moeten de iepen weg, riep ik. Want ik kom van buiten en ik heb een paar hele
nare dingen meegemaakt met grond waarin bomen groeien. De eerste keer was in de
hongerwinter. Mijn vader had een stukje aardappeloogst gekocht - dus niet de grond maar
alleen de aardappels, die wij met ons allen zouden gaan rooien. Ons stukje oogst was het
randje van het aardappel veld, grenzend aan een laan statige amerikaanse eiken: en o, wat
een kleine aardappeltjes! Je moest ze met je handen uit de grond zoeken want ze vielen
gewoon tussen de tanden van de griep (of hoe zo’n ding heet) door. Dat kwam van de
bomen, zei mijn vader. Toch gaf hij mij later, om aan mijn herhaalde verzoeken om een
eigen tuintje uit te komen, een heel klein stukje grond onder een gigantiese berkeboom. Ik
had zelf natuurlijk ook beter moeten weten, maar ik zaaide er hoopvol radijs. Stom, stom! De
radijs kwam wel op en er kwam ook blad aan, veel blad. Maar radijzen, ho maar. Alleen aan
een klein roze verdikkinkje in de wortel kon je zien dat het geen spinaziezaad geweest was
(de moeder van mijn vriendinnetje zei troostend dat die bladeren gekookt heel lekker waren,
maar ik was te verbitterd).
Zodoende weet ik heel zeker dat de iepen weg moeten, wil het ooit iets worden met onze
voedselvoorziening. Mijn vriendin is het er niet mee eens en betwist mijn landbouwkennis. Zij
wil eerst een uitvoerig onderzoek instellen naar wat er allemaal wèl onder iepen gedijt,
voordat er maar één boom opgeofferd wordt. Dat ik me voorlopig bij haar wil neerleg, komt
door andere bittere ervaringen. Die met politieke bewegingen namelijk. Je moet reuze
uitkijken wat de eerste stap is die je zet, want vaak wordt er misbruik gemaakt van je
inspanningen. Was je begonnen aan de vrouwen bevrijding en bleek je later alleen de
seksuele revolutie bevorderd te hebben! Zulke dingen. Met die iepen zou dat ook zo kunnen
gaan. Hebben we ze omgehakt en dan komt ineens de ME de straat asfalteren. Kunnen ze
meteen de plantsoenendienst opheffen. Dat is inderdaad te riskant. Omdat ik van dat
onderzoek echter ook niets verwacht - ik zie die kleine aardappeltjes nog voor me - heb ik
iets anders verzonnen. Als je over onze gracht roeit, zie je dat allerlei woonboten aan de
grachtkant een soort watertuinen hebben. Kennelijk hebben ze onder water gaas of netten of
zoiets opgehangen, want de planten drijven niet weg. Nu groeit er nog riet in en ruig
wilgenroosje, maar zou er niet iets eetbaars bestaan in die richting? Groeide er geen lotus in
de Nijl? En wordt er niet gesproken over ‘lotuseters’? Er staat me iets van bij dat die
vergeetachtig waren, maar dat is misschien wel handig voor na de oorlog.
Het watertuinenplan zou aanzienlijk uitgebreid kunnen worden als we het zwartgeldcircuit
één roete zouden aanwijzen om hun jachten naar buiten te varen. Dan zou de gigantiese
tienjaarlijkse baggeroperatie, die vast heel veel geld kost en ons in het voorjaar dakloos
dreigt te maken, achterwege kunnen blijven. Wat is er vruchtbaarder dan slib? De hele
beschaving zou overnieuw kunnen beginnen. Met een spuiinstallatie zoals wij die rijk zijn,
kan je kiezen of je de Nijl, de Euphraat of de Tigris wilt, of alledrie, ter afwisseling. Wuivend
graan waar ooit de eenden zwommen.
Maar ja. Het enige waar ik tegen opzie zijn de bijverdienstenkortingsformulieren van de
bijstand. Steeds maar weer naar de groenteboer om de dagprijzen op te vragen, terwijl het
hele projekt voor hem toch al niet prettig is. En de ergernis dat ze nog ekstra korten, omdat
ze vinden dat de kwaliteit van jouw radijs beter is dan in de winkel. Champignons dan maar,
in de kelder, waar niemand ze zien kan?
Februari
 |
 |
 |
 |