De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
39
Inmiddels was ik iets doortastender geworden en na het inwendig onderzoek door deze
man, vroeg ik hem dan ook het hemd van het lijf. Wat was het? Kon het door de pil
komen? Of door andere medicijnen? Wat ging hij er aan doen? Had hij wel eens eerder
iets soortgelijks behandeld? Weer werd ik niet veel wijzer. Het kon een schimmel zijn,
die schimmels had je in vele soorten en ze ontstonden door allerlei oorzaken.
Bijvoorbeeld als je je slipjes met een bepaald wasmiddel waste. Ik moest de grootste
hygiëne betrachten, me wassen met een bepaald waswater dat ik bij de apotheek moest
halen, me insmeren met zalfje x en o, nee aan de pil kon het niet liggen.
Ruim een jaar ben ik bij deze huidarts onder behandeling geweest. Ja, het was een
vreemd geval. Hij haalde er uiteindelijk zelfs collega's bij. En daar lag ik dan weer in die
verwenste stoel met de benen over de beugels. Het was en bleef een zeer hardnekkige
schimmel, ook volgens de collega's. Het beste zou zijn me te bestralen. En dat gebeurde
tot wat de geleerde heren het maximum noemden. Soms werd de irritatie wat minder,
maar ook na de bestralingen ging het niet over. Ik werd zo langzamerhand wanhopig.
Want buiten de voortdurende jeuk ging mijn seksleven ook mooi naar de knoppen, in
vrijen had ik geen zin meer, ik werd al panisch als ik er aan dacht. Mijn vriend maakte
daar gelukkig absoluut geen probleem van, maar ik zag me nog niet tot mijn tachtigste
met deze ellende doorlopen.
De autoriteit van artsen en specialisten trek je niet zomaar in twijfel en ik voelde me dan
ook behoorlijk eigenwijs toen ik aan een bevriende vroedvrouw vroeg of zij niet een
goede gynaecoloog wist, liefst een vrouw. Want naar mijn gevoel hadden er al genoeg
mannen over me heen gehangen en in me gewroet en geroepen dat het zo interessant was.
Ze gaf me de naam van een gynaecologe en zonder verwijsbrief of wat dan ook ben ik
daar op een dag binnengestapt. Na wat moeilijkheden met de receptioniste werd ik
binnen-gelaten en na een uur nerveus wachten vertelde ik mijn verhaal aan de
gynaecologe.
Ja, zei ze, dat kan, je slikt namelijk pil x en daarin zitten zoveel oestrogenen dat het je
eigen aanmaak van oestrogenen niet stopt. Daardoor ontstaat de irritatie. Ze schreef me
de minipil voor waar helemaal geen oestrogenen in zitten. Na twee maanden was alles
weer normaal. Dat wil zeggen lichamelijk normaal. Want als je bijna twee jaar angst voor
vrijen hebt gehad omdat het pijn doet gaat dat niet zomaar over.
Een positief geluid
In de veronderstelling dat ook dit hulpverleningsboek wel geen vrolijk boek zal worden,
wil ik een positief geluid laten horen. Nadat ik al zo'n 8 maanden het Dalkon-schildje
(van de NVSH, het speelt zich af in 1974, de schildjes worden niet meer geplaatst) had
gedragen en daarbij altijd schuimtabletten had gebruikt, bleef op een kwade dag mijn
menstruatie uit en was ik 's morgens doodmisselijk. Ik naar mijn (vrouwelijke) huisarts
voor een zwangerschapstest en ja hoor, het was raak. Toen bleek dat ik een huisarts uit
duizenden heb. Een zakelijke vraag of ik wellicht trouwplannen had. Niet? En u wilt ook
geen kind? Dan vanzelfsprekend een abortus. Verder geen gezeur. 'Ik zal u doorsturen
naar MR '70,' zei ze, 'in hun ziekenhuis wordt u een nacht opgenomen, dat is wel zo
prettig, en bovendien kan het daar onder narcose als u dat wilt.' Zo gezegd, zo gedaan; na
afloop heb ik haar opgebeld om alles te vertellen en ze was net zo opgelucht als ik.
 |
 |
 |
 |