De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
38
'Wat heeft u uitgespookt? ' Ik vertelde haar dat ik daar nu al vier weken over de vloer
kwam en dat zij nog niks gedaan hadden. Volgens haar zou het wel een ontsteking van de
vaginawand zijn. Ik kreeg pillen plus een onhandig inbrengapparaatje. Na tien dagen
terugkomen.
De 'echte' arts was inmiddels weer terug. Ik vertelde dat het alleen maar erger geworden
was. Hij keek op mijn staat, in mijn kut en riep: 'Hoe hebben ze dat ooit kunnen
verzinnen! U heeft een knots van een ontsteking aan uw baarmoederhalsmond'. Hij gaf
me pillen en ik moest na tien dagen terugkomen.
'Tja,' zei hij toen ik met evenveel klachten na tien dagen weer terugkwam, 'hoe het nou
precies zit weet ik niet, maar ik denk dat de beste therapie is om het maar aan te stippen.
Ondertussen gaat het onderzoek natuurlijk gewoon door.' Ik zei dat ik er al genoeg pillen
in gestopt had en er geen zin meer in had om behandeld te worden voor iets waarvan hij
niet eens wist wat het was (ik herinnerde me ook dat een vriendinnetje zich een jaar
tevergeefs had laten aanstippen, en dat mijn huisarts gezegd had: 'Laat je nooit
aanstippen, die troep molt het hele weefsel en maakt de kwaal alleen maar erger')
'Als u mijn therapie niet vertrouwt, vertrouwt u mijn diagnose ook niet', zei de arts. Hij
weigerde het laboratorium verder mijn urine, bloed en uitstrijkjes te laten onderzoeken
als ik me niet liet behandelen. Toen ik zei dat ik dan wel ergens anders naar toe ging, zei
hij: 'Doet u dat maar, u komt hier wel weer terug! '
Door een heleboel stennis te maken bij het Wilhelminagasthuis werd ik daar snel
geholpen. Trichomonas luidde de diagnose. Een pillenkuur plus hormoontabletten om het
vernielde slijmvlies te herstellen hielpen me in een maand van mijn klachten af.
Maar omdat mijn huisarts gezegd had dat ze op de Groenburgwal de beste diagnose
stelden heb ik wel tot een jaar na die tijd, als ik iets aan mijn kut voelde, gedacht:
'Misschien was het toch wel iets anders, kanker of zo, en zei die arts daarom dat ik wel
terug zou komen.'
Een vreemd geval
Het zal nu ongeveer een jaar of vijf geleden zijn dat ik last kreeg van jeuk en een
uitgedroogd gevoel in mijn vagina. Ik was toen twintig, woonde samen met een vriend en
slikte al twee jaar de pil. Die was me voorgeschreven door de huisarts, die daar geen
enkel probleem van maakte, me regelmatig controleerde en me het gevoel gaf dat hij er
een hoop vanaf wist. Van alle problemen die ik van vrouwen om me heen hoorde over dit
voorbehoedsmiddel, had ik gelukkig geen last. Alleen was daar opeens die afschuwelijke
jeuk, ik kende dat niet als bijverschijnsel van de pil maar vroeg toch toen ik met mijn
klacht bij de huisarts kwam of het misschien van de pil kon komen. Nee, daar was geen
sprake van, zei hij, gaf me vervolgens een zalfje en zei dat het met een weekje wel over
zou zijn. Het zalfje smeerde ik trouw in mijn vagina en gelukkig had ik dan een paar uur
geen jeuk meer, maar over ging het niet. Dus na twee weken terug naar de huisarts. Ja,
het was wel bedenkelijk rood en geirriteerd zei hij. Dat vroeg om een grondiger aanpak.
Hij zou me behandelen met een zalf waarin vrouwelijke hormonen zaten. Ik vroeg verder
niets, vond alles prima als ik maar van dat ellendige, jeukerige, branderige, uitgedroogde
gevoel afkwam, was mij alles best. Na een week stond ik weer op de stoep, het hielp niet.
Doorzetten zei mijn huisarts, het gaat niet zo snel over. 'Het' vroeg ik toen, 'maar weet u
dan wat het is? ' Zijn antwoord ben ik nu vergeten, ik werd er in ieder geval niet wijzer
van. Na nog een aantal keren terugkomen en nog een aantal zalfjes stuurde de huisarts me
(ongeveer vijf maanden na het begin van de klachten) naar een huidarts.
 |
 |
 |
 |