De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
34
vertellen dat ik de volgende dag 4 uur mag zitten. Ik vraag of dat in een rolstoel mag. Dat
kan. De volgende dag ga ik op sjouw in m'n stoel, ik vind het leuk.
Ik vind uit wat die 'andere kwestie' is; een half jaar geleden dreigde Julianaoord gesloten
te worden omdat ze te weinig patiënten hadden, maar 49, daarna is plotsklaps het aantal
patiënten toegenomen tot meer dan 200. Ze hebben zelfs een nieuw paviljoen geopend. Er
lopen inderdaad opvallend veel patiënten rond die zo te zien niks mankeren.
Na veel zeuren krijg ik het bij de hoofdzuster voor elkaar dat ik zaterdag naar huis mag.
Als ik wederom per ambulance Julianaoord verlaat besluit ik voorlopig geen ongeluk
meer te krijgen.
Verzekerd bevallen
Het is tegenwoordig niet meer zo makkelijk om er achter te komen hoe de sociale en
mediese verzorging voor ons werkt. Op papier schijnen we in een welvaartsstaat te leven
waarin alles verzorgd wordt van de wieg tot het graf, dat is mooi dat is prachtig, maar
laten we eens gaan kijken naar de situatie voordat er iets in die wieg ligt. Zwanger
worden is niet zo moeilijk. Soms kunnen we het zelfs plannen. Als we werken worden we
voor en na de bevalling doorbetaald. Een ideale situatie dus. Opgewekt en blij ga je dus
stappen ondernemen om de bevalling te regelen. Ik heb besloten dit thuis te laten
gebeuren en neem kontakt op met een kruisvereniging. Tijdens dit kontakt wordt het
duidelijk dat ik veel te laat ben met de aangifte en dat alle kraamverzorgsters in die tijd
al volgeboekt zijn. Tja, iedereen wil een kind voor de vakantie hè, u had zeker een jaar
van te voren moeten bespreken. Pogingen om uit te leggen dat een zwangerschap nog
steeds negen maanden duurt worden terzijde geschoven. We moeten begrip tonen voor de
moeilijkheden waarmee deze hulpverlenende instantie heeft te kampen en niet zo aan
onszelf denken. We mogen toch nog een formulier meenemen om in te vullen, er zijn
altijd gelukkig nog wel uitvalsters, en we moeten in ieder geval kontakt opnemen met
onze huisarts voor de bevalling zelf, en t.z.t. krijgen we dan een huisbezoekje van de
vereniging. Ter afscheid wordt me sterk aangeraden de bevalling in het ziekenhuis te
laten plaats vinden. Ietwat ontredderd kom ik thuis en probeer alles eens rustig op een
rijtje te zetten. Het ziekenhuis blijft als een spookbeeld er door heen spelen. Ik wil geen
bevalling in een ziekenhuis, ik ben niet ziek en bovendien aangewezen op het
streekziekenhuis dat niet bepaald naast de deur ligt. Er lopen nog andere kinderen rond
en dan moet ik daar weer een regeling voor treffen. Gezinsverzorgsters zijn hier ook
schaars, dat weet ik uit ervaring, en erg duur. Enfin, ik besluit maar niet aan al die nare
dingen te denken, vul het formulier van de kruisvereniging in en neem kontakt op met de
huisarts. Deze is verrukt, bevallingen zijn voor hem het einde en geanimeerd wisselen we
gegevens uit. Ik over datum a.s. bevalling, mijn gezondheidstoestand en mijn wens om
thuis te bevallen; hij over het 'halen' van Pietje toen hij op jacht was en hoe moeilijk het
was hem te waarschuwen, ja dat was op zaterdag, hè, ik moest maar niet op zaterdag of
zondag een kind krijgen. Ik had zeker al een kraamverzorgster? Nee, dat is een beetje
moeilijk. Nou daar moest ik dan maar goed achter heen zitten, want daar kon hij zich niet
mee bemoeien. Met een stevige handdruk alsof we een afspraak gemaakt hadden voor een
partijtje biljart neemt hij afscheid. Met m'n flesje urine nog in m'n zak sta ik weer op
straat. Geen nieuwe afspraak, geen onderzoek. Die vent is gek. Dan toch maar het
ziekenhuis? Verdomme nee, het is toch mijn bevalling, ik heb er toch wel iets in te
zeggen? Ik ga praten met een andere huisarts (veel verder weg). Leg hem de situatie uit.
Enige tijd kommuniceren we als volgt: argumenten van zijn kant, hij mag niet op het
werkterrein van een andere arts komen en de afstand is zo groot, dreigementen van mijn
 |
 |
 |
 |