De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
37
Ik vind dat een vrouw er recht op heeft te weten dat haar man een geslachtsziekte heeft
opgelopen, en dan heus niet van een vuil of vreemd toilet, maar omdat hij met een andere
vrouw of met een man naar bed is geweest. Het argument van de (nog steeds overwegend
heren) doktoren om er maar een beetje omheen te praten is dan dat ze bang zijn.voor
moeilijkheden binnen het huwelijk. Mijn mening is dat hierdoor de man beschermd wordt
en dat hij dit weet voor de volgende keer. De vrouw wordt behandeld als een onmondig
wezen, niet in staat om dit zelf op te vangen, het met haar man uit te praten of te kunnen
beslissen wat ze verder gaat doen. Nee, de man weet nu dat hij de dokter kan vragen niets
tegen zijn vrouw te zeggen.
Ik heb meegemaakt dat een co-assistent (bijna arts, loopt stage op de afdelingen), die tot
op dat moment alleen nog maar had toegekeken en nog nooit onder leiding van een arts
een spekulum had ingebracht, ineens het spreekuur alleen ging doen. Het resultaat was
dat het bij de eerste jonge vrouw, die dit onderzoek voor het eerst meemaakte, zeker tien
minuten duurde eer het spekulum goed in de vagina zat. Een handeling die anders nog
geen halve minuut kost, ook geen pijn doet, maar nu moest die vrouw onnodig lijden. En
dat terwijl het toch al niet prettig is, op die tafel liggen met je benen uitgespreid omhoog
in de kniesteunen, zonder dat je kan zien wat ze daar doen tussen je benen.
(Een spekulum is een soort lepelaarsbek van metaal of plestik, die gesloten de vagina
wordt ingebracht waarna hij geopend kan worden. Je kunt dan naar binnen kijken en b.v.
de baarmoedermond goed bekijken.)
U komt hier wel weer terug
De huisarts verwees me naar de Groenburgwal in Amsterdam. Je kunt daar terecht als ze
denken dat je 'n geslachtsziekte hebt. Ik moest me melden bij de portier en kwam
vervolgens in de wachtkamer terecht. Daar was het wel leuk. De helft van de aanwezigen
kwam in verband met een (vermeende) geslachtsziekte, de andere helft voor een TBC-
verklaring of zoiets; daarvoor moest je op een andere afdeling in hetzelfde gebouw zijn.
Men bekeek elkaar zo van: zullen ze zien dat ik...of ze zullen toch niet denken dat ik...
Als je naam werd afgeroepen door de interkom viel je door de mand. De TBC-ers werden
persoonlijk afgehaald. Dat afroepen duurde wel lang. Anderhalf uur de eerste keer.
Ik moest naar kamer A. Er bleken drie naast elkaar liggende kamertjes te zijn, onderling
verbonden door deuren. In iedere kamer een verpleegster. 'Kleed u maar uit van onderen
en gaat u maar liggen'. De verpleegster stond klaar met een spekulum. 'Moet dat ding er
nu al in? ' 'Ja, de dokter komt zo en dan kan ik alvast een uitstrijkje maken.' Een minuut
of tien heb ik met het spekulum in liggen wachten. Toen kwam de dokter (later besefte ik
dat de vrouwen in die andere kamertjes nog veel langer lagen te wachten). De dokter, een
grijze man, de ogen konstant op kuthoogte gericht, vroeg wat er aan de hand was.
'Stinkende afscheiding, jeuk, pijn'. Hij keek. 'Dat zou wel eens gonorrhoe kunnen zijn'.
'Nee,' zei ik. Ik had die mogelijkheid overwogen, gekeken wanneer ik geneukt had,
opgezocht hoe lang de inkubatietijd was. Met de meest ruime marge was het onmogelijk.
'Ja, dat zeggen ze allemaal'.
Drie weken moest ik eens per week terug komen voor een uitstrijkje dat werd onderzocht
op gonorrhoe. Ik vroeg of ze ondertussen ook niet naar iets anders konden zoeken, want
ik kreeg steeds meer pijn, en steeds meer jeuk. 'Nee, eerst moet deze mogelijkheid
uitgesloten worden.'
Na drie weken was er een plaatsvervangend arts. Na op mijn staat gekeken te hebben
feliciteerde ze me hartelijk: geen gonorrhoe! Na in mijn kut gekeken te hebben riep ze
 |
 |
 |
 |