De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
40
Professor Eskes
Een tijdje geleden heb ik me voor een afspraak gemeld aan het loket afd. gynaecologie
van het katholiek universiteitsziekenhuis Radboud in Nijmegen. Toen die afspraak bijna
gemaakt was, werd me gevraagd hoe ik verzekerd was en omdat ik partikulier verzekerd
ben, moest ik maar naar de sekretaresse van professor Eskes. Nu wist ik wel dat deze prof
geen makkelijk heerschap was, maar ik dacht: met een gewone sterilisatie houdt hij zich
niet bezig, die pief is er voor echt moeilijke gevallen. Goed, afspraak gemaakt, 22
februari ben ik om 9 uur aan de beurt.
Die morgen had ik mijn verhaal op een rijtje, was wel wat nerveus maar niet al te erg.
Tenslotte was het gesprek met mijn huisarts prima verlopen en had ik zijn verwijzing. Ik
werd ontvangen door een oudere arts die me duidelijk maakte dat we eerst eens
uitgebreid een formulier gingen invullen. Na vragen over naam, leeftijd, kinderen
hoeveel? (twee, van 3 en 5 jaar) kwam de vraag naar eerdere ziekenhuisopname.
Nou, dat was voor een liesbreukje, een blindedarm, voor een niersteen, én...dan word ik
altijd nerveus, want ik 1967 was ik opgenomen in het Canisiusziekenhuis, afdeling
psychiatrie. Dat grapje heeft drie maanden geduurd en was op zichzelf zo'n frustrerende
ervaring dat ik sindsdien dat ziekenhuis zoveel mogelijk mijd en er zeker niet weer in
opgenomen wil worden. Ik praat daar dus liever niet over, aan de andere kant vind ik dat
ik het wel moet vermelden. Enerzijds vanwege de eerlijkheid, maar ook omdat ik het
stigma 'psychiatries patiënt' niet wil reserveren voor mensen die een voor iedereen
herkenbare psychiese opdonder hebben gehad. Eigenlijk moet dat stigma eraf en dus
vermeld ik (weliswaar met huiver) mijn opname op psychiatrie. Waar en hoelang wordt
genoteerd, natuurlijk ook wanneer.
We gaan verder met de vragenlijst. De arts stottert wat over plassen en gebruikt trouwens
steeds latijnse termen waarbij ik om vertaling moet vragen. Dan de vraag: 'Hoe vaak
heeft u gemeenschap, vaak, regelmatig, zelden of nooit? ' Ik maak bezwaar, 'ik zie niet
wat u er voor belang bij hebt dat ik die vraag beantwoord'. 'Ja mevrouw, ik vind die
vragen ook niet zo prettig, maar dit formulier geldt voor allerlei gynaecologies
onderzoek'. Ik: 'Ja, maar het is niet van belang dat u weet hoe váák wij gemeenschap
hebben'. Hij: 'Mevrouw, dit formulier moet gewoon ingevuld worden, als u nu al begint
hier moeilijkheden over te maken, ja dan...' en een veelzeggende zucht. Ik voel me
afgrijselijk zwak als ik dan het antwoord geef: 'Zelden' (waarheidsmaniak dieik ben
).Nog wat over de pil: welke pil slikt u nu en hoelang? Antwoord: OrthoNovum, sinds de
laatste bevalling, dus drie jaar. Later realiseer ik me dat door deze vraagstelling een jaar
Lyndiol en een jaar Neogynon onvermeld blijven, evenals een korte tijd de minipil. Ik
krijg geen kans te vertellen hoe lang ik de pil eigenlijk al slik.
De vragenlijst is klaar, we gaan wegen, lengte en bloeddruk meten. Voor dat laatste moet
ik op een onderzoekstafel gaan liggen. Als ik dat wil doen sla ik met mijn hoofd keihard
tegen een kastje dat pal boven het hoofdeinde hangt. Sterretjes, blij dat ik kan liggen,
geen tranen laten zien. Hoeveel vrouwen hebben hier al hun hoofd gestoten en zijn net als
ik met een dikke buil naar huis gegaan? Bloeddruk prima. We gaan weer aan tafel zitten
en de arts vertelt me dat ik nu de kans heb de argumenten waaróm ik gesteriliseerd wil
worden eens op een rijtje te zetten en zegt daarbij: 'Realiseert u zich wel dat dit een
ekstra kans, een soort oefening is, straks komt een van de gynaecologen...' 'Bent u dan
geen gynaecoloog?' 'Nee, ik ben arts. Straks komt prof. Eskes of dr. Maas'. Ik: 'Ik wil
graag dr. Rolland'. Die naam had ik gehoord van een kennis die in het najaar zonder veel
moeilijkheden in het Radbout door hem was gesteriliseerd; zij was ook 33 jaar, maar
heeft drie kinderen. 'Gezien uw leeftijd krijgt u die niet, u krijgt prof. Eskes of dr. Maas
 |
 |
 |
 |