De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
42
kende, wist hoe ik tot dit besluit gekomen was. Eskes hield me het briefje voor dat hij
van mijn huisarts had gekregen en las voor dat deze mevrouw gesteriliseerd wilde
worden. 'Graag uw hulp'. Als dat alles was wat mijn huisarts over mij kon schrijven, dan
had hij daar ook niet veel waardering voor. Ik: 'Weet u wat u van Peeters hoort:
angstverlamming vanwege mijn moeder, zes weken sluimerkuur waar ik zelf een eind aan
heb gemaakt, arbeidsterapie, dat ik daar zélf ben weggegaan, dat ik later zelf gestopt ben
met de medicijnen. Heeft dat zin, dat allemaal op te halen?' Tranen, tranen, het is gemeen
wat ze hier doen! Tenslotte heb ik er, huilend en wel, in toegestemd dat hij met Peeters
kontakt opnam als hij beloofde ook kontakt op te nemen met mijn huisarts. Hij vroeg nog
onder welke naam en welk adres ik opgenomen was geweest, vertelde dat hij mijn
leverfunktie wilde kontroleren, dat ik over een maand mocht terugkomen en dat ik in die
maand maar eens moest nadenken over het spiraaltje. Ik: 'Daar wil ik niet over nadenken,
dat heb ik allang gedaan, ik wi1 geen spiraaltje, ik wil sterilisatie'. Hij stak me de hand
toe, gesprek geëindigd. Ik haatte die hand, voelde me nogmaals vernederd dat ik die
moest drukken. Moest?, Van wie? Vanwege de aloude training om te buigen!
De arts bleef nog bij me. Ik probeerde met diep zuchten en koud water over mijn polsen
weer te kalmeren. 'Het is gemeen. Je komt al gespannen binnen omdat je weet dat ze hier
lastig kunnen zijn en dan werken ze je lekker helemaal over je toeren. Mooi hoor! '. 'Nou
mevrouw, dat is niet waar, ik kan me voorstellen dat prof. Eskes er moeite mee heeft, ik
heb nog nooit iemand gezien die zo overspannen reageerde als u'. Dank u wel, dokter.
De verpleegster die later bloed moest prikken en tranen zag, vroeg of ze me pijn had
gedaan. Nadat ik had gezegd dat de professor die tranen op zijn geweten had en niet zij,
adviseerde ze me om, als ik de volgende keer moest komen, vooraf maar een of ander
kalmeringsmiddel aan mijn huisarts te vragen! Het arme kind heeft waarschijnlijk al
teveel gezegd.
Later op de dag belde ik mijn huisarts. Ik was best blij een medicus te horen zeggen dat
hij dit een zeer slechte zaak vond en kontakt zou opnemen met Eskes. 'Zou je nog wel
naar die man teruggaan? Praat er eens rustig met je man over of je toch niet liever naar
het Canisius zou gaan'. 'Ja maar daar beginnen ze helemaal te donderen, daar sta ik op
psychiatrie ingeschreven!'. Mijn huisarts zei: 'Helemaal niet, als jij naar het Canisius
wilt, dan bel ik zelf de gynaecoloog daar om te zeggen dat hij je gewoon moet helpen en
verder niet. Hooguit laat die je dan een papiertje tekenen dat je de sterilisatie vrijwillig
doet'. Dat was andere koek.
Sinds die dag heb ik al diverse rotverhalen over Eskes gehoord. Maar mooi te laat.
Vrouwen moeten die man gaan mijden als de pest, dan kan hij inpakken met zijn
professoraat gynaecologie.
Twee meter dichtgeknoopt Omo-wit
Een wachtkamer vol...een nummertje... na enkele uren kun je naar binnen en doemt twee
meter Omo-wit voor je op, een lang eind man met z'n jas tot aan z'n oren dichtgeknoopt.
Je zit en je draait je verhaaltje af.
Al vanaf het; eerste moment raakte ik slaags met deze meneer, omdat ik naar voren
bracht dat het mijn bloedeigen lijf is en mijn goed recht om te weten wat er met dit
lichaam aan de hand is. 'O, niks', wuifde hij met een nonchalant handgebaar. Waarop ik
bij mezelf vaststelde: dat is dan wél een wonderdokter, een medicijnman die je -zonder
voorafgaand onderzoek - kan meedelen dat je totaal NIKS mankeert. Ik speurde zijn
 |
 |
 |
 |