Anneke van Baalen en Marijke Ekelschot, TEGENNATUURLIJK, Amsterdam 1985, De Bonte Was
48
wordt, komen op de eerste plaats van de kant van de ouders (moeders), die door kinderen niet
onbeperkt te laten ontladen, die 'pijn' en 'patronen' aangebracht hebben.
Jackins claimt dat zijn pijnverhaal voor iedereen opgaat en hij schrijft:
'Dit principe wordt door de slachtoffers van onderdrukking aanvankelijk met verontwaardiging
bejegend. "Je probeert me te vertellen dat die martelende en schietende mensen, dat die mensen
die mijn familie de ogen uitstaken, onschuldige mensen waren? Je vertelt me dat Hitler een
menselijk wezen was?" Ja, het is een grote steun voor ons om te realiseren dat de meest
boosaardig funktionerende persoon in de wereld een menselijk wezen was onder de pijn, en dat
hij zo boosaardig funktioneerde vanwege de pijn,' (PT 46,3)
Onderdrukkers en onderdrukten, beide hebben oude pijn en een patroon ('De onderdrukker, de
persoon die funktioneert als een onderdrukker, is altijd eerst zelf onderdrukt geweest en is
vervolgens naar het andere eind van het onderdrukkingspatroon gemanipuleerd', aldus Jackins
(PT 46,4)) en beide kunnen hun patronen laten verdwijnen door alsnog 'pijn' te 'ontladen'. Dit
'ontladen' is een fysiek proces:
'Ontlading bestaat uit een of meer lichamelijke processen die duidelijk te herkennen zijn: huilen of
snikken (met tranen), trillen met koud zweet, lachen, boos roepen en heftige bewegingen met
warm zweet (driftbui), levendig en belangstellend praten; en op een wat andere manier, geeuwen,
wat vaak met krabben en uitrekken gepaard gaat.' (Handleiding, 23)
Aan het ontladen vooraf gaat - als we het goed begrijpen - een opsomming van 'slechte informatie'
(bij 'het werken aan racisme' dus racisties gepraat). Volgens Jackins zijn namelijk door de
onvoldoende ontladen pijn de informatieverwervingsprocessen verstoord. Na het 'ontladen' komt
het 'herwaarderen', het met trots en blijdschap over jezelf praten.
Het merkwaardige is weer dat allerlei mensen zonder meer geloven in de linkslouterende werking
van dit alles. Er is toch wel een en ander bekend over terapieën; eindeloos wordt er
gediskussieerd over voor- en nadelen, genezingspercentages, teoretiese grondslagen, hun
verhouding tot of kritiek op andere teorieën en terapieën. Bij Jackins is van dat alles niets te
vinden. Hij levert gewoon een model van de hersenen, met tekeningen en al – een kruising tussen
een pick-up en een gehaktmolen - zonder op één andere schrijver, stroming of onderzoek in te
gaan, en al die studenten en welzijnswerkersters gaan er braaf de boer-in mee op, alsof ze alles
wat ze wisten vergeten zijn. Helemaal herboren.
Sekte of kerk
Het helemaal herboren zijn hoort bij het verschijnsel sekte. Een 'brain-washing' noemde een oud
lid het co-counselen. Alle oude kennis wordt ongeldig verklaard, al het krities vermogen
uitgeschakeld. Kritiek wordt opgevat als 'pijn' van de kritikus en moet dus fysiek 'ontladen' worden,
opdat het kritiese 'patroon' verdwijnt.
Toch kan je de co-counselgemeenschap niet zonder meer afdoen met de term 'sekte'.
Daarvoor is de organisatie te modern, te bewust, te politiek, te geheim. Heel anders dan
bijvoorbeeld de sekte van Bhagwan. Ook die richt zich tot ontevreden progressieve mensen, maar
dat gebeurt allemaal heel openlijk. De aanhangersters moesten oranje kleren aandoen, en toen
daar te veel grappen over gemaakt werden rode; ze moeten een ketting om hun nek hangen met
een medaillon eraan. En op papier manifesteren ze zich - omdat ze anders onzichtbaar zijn als
aanhangersters - met nieuwe namen. Ze horen alleen bij elkaar, en verder bij niemand. Ze leven
alleen voor hun eigen zieleheil.
De leden van de co-counselgemeenschap moeten juist verborgen houden dat ze samen een sekte
vormen. Ze moeten hun leer zo onopvallend mogelijk 'integreren' (infiltreren vinden ze
waarschijnlijk niet zo'n mooi woord) in andere organisaties (PT 47,115). Co-counselers wordt
afgeraden om met elkaar te praten als er niet co-counselers bij zijn.
Ontladen moeten ze dan zeker niet. Het co-counselen verplicht stellen op opleidingen moet
afgeraden worden, want zelfs als alle kollega's het ermee eens zijn, kan je nog met
nieuwkomersters moeilijkheden krijgen. De terminologie van het co-counselen moet zo min
mogelijk gebruikt worden. Probeer het in eigen woorden. Als je met groepen mensen te maken
krijgt moet je proberen het groepsdenken en het 'samenwerken' te versterken. Middelen daartoe
zijn regelen dat niemand voor een tweede keer aan het woord komt, totdat iedereen aan de beurt
 |
 |
 |
 |