De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
109
bij ons op: waarom geen telefoon speciaal voor vrouwen? Boos liepen sommige mensen weg,
maar we bleven bij de konklusie dat we
1. ons moesten beperken tot de meest achtergestelde en meest geïsoleerde groep, de vrouwen, en
2. dat we onze aktieradius moesten beperken tot Amsterdam en omstreken, in de hoop dat andere
plaatsen zelf een telefoondienst zouden beginnen - wat ook gebeurd is.
Veel mensen verdwenen tijdens de voorbereidingen, mensen uit het maatschappelijk werk b.v.
die vonden dat we beter de vele bestaande gesubsidieerde instellingen konden infiltreren om ons
doel te bereiken, maar ook wel iemand die dacht 'dat wordt toch nooit wat, straks belt er geen
kip'. We hadden veel vrouwen nodig; een oproep binnen de vrouwenbeweging en een stukje in
het Amsterdamse Parool leverde maar liefst 40 aanmeldingen op, w.o. verscheidene trainsters en
onder leiding van een net afgestudeerde andragoge (met wat de SER zo fraai noemt:
gezinsverantwoordelijkheid) werd een groot trainingsprogramma opgezet.
De trainingsgroepen startten juli '73 in het Vrouwenhuis. In acht avonden werden vrouwen
voorbereid op het telefoon beantwoorden. De training werd gegeven naar het model van het
'empaties' (= invoelend) luisteren, zoals dit ook bij de Margriet-telefoon en de SOS-dienst
gebeurt. Onze houding zou dus zijn: luisterend, inlevend, spiegelend - geen opdringen van eigen
(feministiese) mening, kortom: een luisterend oor, klankbord wezen. (In de loop van de bijna vijf
jaar dat de vrouwentelefoon nu bestaat is er veel veranderd. Het woord feministies is wat minder
beladen. Er is in de maatschappij meer erkenning voor speciale vrouwenproblematiek. De
vrouwen van de vrouwen telefoon kunnen zich feministieser opstellen, wat ook in de training en
doelstellingen tot uitdrukking komt).
Geld kwam door donaties van sympatiserende vrouwen en op 1 oktober begon de telefoon te
draaien, maandag t/m vrijdag van 9-12 's ochtends en 9-12 ' avonds, tijden die prettig in het
gehoor lagen. De eerste vrouw die zich meldde vond haar probleem zo goed opgelost, dat ze zich
als vrijwilligster meldde. Ze heeft een hele tijd meegedraaid. Een VPRO-verslaggeefster stelde
maffe vragen en deelde toen dijenkletsend mee dat we in de uitzending zaten. Een telefoonvrouw
hield letterlijk een kind aan de telefoon over: nadat ze zich intensief,' ook buiten de telefoon, met
een vrouw die in moeilijkheden zat had bemoeid, adopteerde ze tenslotte het kind van die vrouw
(toen had ze er vier). Toch was dit niet helemaal wat we hadden bedoeld en uiteraard is Vrouwen
bellen Vrouwen niet op deze weg voortgegaan. In principe vermijden we kontakt buiten de
telefoon om. We zijn een anonieme dienst, d.w.z. zowel de vrouw die belt als wijzelf blijven
anoniem. Dit is nodig ter bescherming van allebei. Een heel enkele keer gaat er wel eens een van
ons naar iemand toe. Een eksperiment met een spreekuur in het Vrouwenhuis mislukte trouwens.
Vaak bellen vrouwen die ons alleen maar vragen mee te tobben en dat doen we natuurlijk ook.
Maar je vraagt je na een tijdje wel af: waarom doen we het, kan ze daar niet ook elders voor
terecht? Het liefst richten we ons op vrouwen die een beetje kunnen of willen onderzoeken hoe
het komt dat ze met de buitenwereld in konflikt zijn geraakt. Een vrouw die weg van huis wil
gaan omdat het móet, zal merken dat ze zelf geen cent heeft en ze moet wachten tot de man die
ze niet meer wil zien haar iets geeft. Dit is maar één voorbeeld van een tema van gesprek dat
voortdurend terugkomt. Wij zouden graag elke vrouw willen aanzetten tot het afleggen van haar
passiviteit, haar intense afhankelijkheid van man en omgeving, haar schuldgevoelens.
Zal er tot in lengte van dagen een vrouwentelefoon blijven? Geen idee, maar het is net zoiets als
vragen: moeder, wanneer is de vrouwenemancipatie klaar?
 |
 |
 |
 |