De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
106
worden gehouden omtrent het funktioneren van hun lichaam. Ze worden op paternalistiese en/of
autoritaire manier benaderd. Specifieke vrouwenproblematiek wordt niet onderkend en als een
vrouw aan haar onvrede uiting geeft via klachten waarmee ze bij de huisarts of specialist komt,
wordt dit vaak afgedaan met 'typies vrouwengezeur' of 'hysterie'. Vrouwen kunnen veel van
elkaar leren en elkaar steunen, zowel door het vertellen van ervaringen als door overdragen van
kennis. Een gezondheidscentrum voor vrouwen is een plaats waar vrouwen met problemen,
klachten of vragen als vrouwen gezien worden, op een ondersteunende en positieve manier'.
'Ikzelf kreeg voor het eerst met' de dubbele onderdrukking door de gezondheidszorg te maken
toen ik op mijn zeventiende zwanger werd. In die tijd was abortus dus volstrekt taboe. Ik ben
toen erg vernederd door mijn gynaecoloog. Hij gaf me het gevoel dat ik minstens een hoer was.
Na die abortus was het voor mij iedere keer een wanhoop als ik naar de halfjaarlijkse pil-
controle moest. Als ik daar met uitgespreide benen op de tafel lag, had ik weer alle nare emoties
van de abortus voor ogen. Pas na 7 1/2 jaar pil-controle trof ik, bij de NVSH, een vrouwelijke
arts, bij wie ik me wat kon ontspannen. Ze gaf me een spiegel waardoor ik precies kon zien wat
ze deed en waarmee ik mezelf van binnen kon bekijken. Sindsdien bekijk ik mezelf regelmatig
met m'n eigen spekulum. Ik heb na dié pil-controle niet meer het gevoel dat ik een abortus heb
ondergaan'.
'Ongeveer anderhalf jaar geleden ben ik in Amerika naar een kongres geweest over vrouwen en
hulpverlening in de gezondheidszorg, een groots opgezet geheel met ontzettend veel
enthousiaste vrouwen. Vóór ik naar dat kongres ging had ik me eigenlijk nooit gerealiseerd hoe
onderdrukkend de gezondheidszorg voor vrouwen is. Na drie dagen was ik bekaf, propvol met
informatie, een stuk bewuster geworden en daardoor ook heel kwaad. Kwaad omdat ik me
opeens heel wat situaties bij artsen en andere hulpverleners herinnerde waar ik me machteloos,
dom en een trut had gevoeld. Destijds was ik ervan uitgegaan dat dat gewoon aan mezelf lag.
Toen ik andere vrouwen hoorde vertellen over de hondse manier waarop ze vaak behandeld
werden en welke misdaden er tegen vrouwen worden gepleegd in diezelfde gezondheidszorg,
werd ik nog véél kwaaier.
In de plaats waar ik woonde was een feministies gezondheidscentrum, waar ik enkele dagen na
het kongres naar toe ben gegaan. Het was fantasties om te zien hoe een groep vrouwen het heft
in handen had genomen. Niet alleen hun daadwerkelijke hulpverlening aan vrouwen was
fantasties, ze toonden ook aan hoe stupide en onderdrukkend het beeld is dat de mediese wereld
van vrouwen heeft gemaakt.'
De bedoeling van een vrouwengezondheidscentrum (vgc) als alternatief op de bestaande
hulpverlening is om vrouwen steun, advies, informatie en een eventuele 'behandeling' te geven.
We willen een centrum waar vrouwen gemakkelijk naar binnen lopen, met of zonder klacht of
probleem. In dat huis zijn andere vrouwen, waarmee ze kunnen praten en van wie ze steun
krijgen. Het gaat erom vrouwen de gelegenheid te geven kennis op te doen zowel op medies als
op maatschappelijk gebied; het gevoel van eigenwaarde te stimuleren door te werken aan
gemeenschappelijke problemen die we als vrouw allemaal hebben; een zo laag mogelijke
drempel te zijn voor vrouwen die geen baat vinden bij de traditionele hulpverleningsinstanties of
daar geen gebruik van willen maken. We kunnen helpen als een vrouw haar direkte leefsituatie
wil veranderen en daar steun/hulp van andere vrouwen bij nodig heeft. Uiteindelijk willen we
gericht zijn op het zoveel mogelijk overbodig maken van hulpverlening aan vrouwen, onder
andere door vrouwen zoveel mogelijk in de verantwoordelijkheid voor de oplossing van haar
problemen te laten delen.
De onderwerpen waaraan gewerkt zal worden, met name in de vorm van groepen, zijn o.a.:
 |
 |
 |
 |