De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
105
Ze vertelde hoe haar man haar al wel een jaar regelmatig mishandelde zonder dat ze er
iets tegen kon doen. Hij had haar altijd verboden om er met wie dan ook over te praten en
soms dreigde hij haar onderweg naar mij toe dat hij haar na afloop in elkaar zou slaan als
ze me er iets over zou laten blijken. Ik kende hem drie jaar en had er nooit iets van
gemerkt.
Toen zei ze opeens: 'Ik weet dat hij nu misschien weer gaat stelen, maar echt, ik kon het
niet langer uithouden, ik heb het echt lang geprobeerd. Ik heb ook voor hem en de
kinderen een tijd in de prostitutie gezeten, om schulden af te betalen, maar toen hij vroeg
of ik er mee door wilde gaan, zodat hij een auto kon kopen werd het me te gek. Volgens
mij houdt hij dan niet echt van me'.
Het werd me duidelijk hoeveel zij geaksepteerd had, als vanzelfsprekend, voor haar man,
om hem te helpen, en voor haar kinderen.
Alleen nu ze begon te twijfelen aan zijn gevoel voor haar had ze de moed gevonden om
te ontsnappen, waar ze zich nog voor ekskuseerde ook.
Ik kan niet precies zeggen, waar en wanneer ik niet signalen heb opgevangen.
Belangrijker nog is, geloof ik dat ik me toen realiseerde dat ik vaak dacht: '0, als dat
meisje, die vrouw of die verloofde het maar volhoudt anders loopt alles mis'. Dat was dan
precies hetzelfde als wat deze vrouwen zelf dachten over hun rol en daardoor zal ik zeker
die patronen versterkt hebben, i.p.v. op te letten of zij zelf tekort kwamen.
De vanzelfsprekendheid waarmee ik mezelf, zeker in mijn werk, liet uitzuigen als een
vorm van emotionele prostitutie, liep gegarandeerd parallel met het weinig oog hebben
voor de positie van de vrouwen. Hoe kun je een andere vrouw stimuleren voor zich zelf
op te komen, als je het zelf weinig doet?
Dit gebeurde twee jaar geleden. Daarna ben ik 1 1/2 jaar uit de hulpverlening geweest, en
heb alleen maar fijne dingen gedaan. Sinds enkele maanden zit ik er weer in maar hoop
nu wel kritieser te zijn wat de positie van vrouwen betreft.
Alternatief 1: Een gezondheids-
centrum voor vrouwen
De ervaringen van een groep vrouwen uit Amsterdam en Utrecht met de 'dubbele onderdrukking'
in de gezondheidszorg (onderdrukking als vrouw én als patiënt) brachten hen op het idee een
vrouwen-gezondheidscentrum op te richten, georganiseerd voor en door vrouwen.
'Bij de keuringsarts: ik kwam met een ingevulde vragenlijst de spreekkamer van de dokter
binnen, van plan om een en ander eerst met hem door te spreken voordat ik ingepakt zou
worden. Met een verveeld gezicht riep hij me toe: 'Kleed u zich dáár maar uit', waarop ik
verbluft naar een hokje liep. Hij deed de deur achter me dicht (en op slot, merkte ik later). Tot
mijn stomme verbazing moest ik, nadat hij me uit dat hok had bevrijd, in mijn blootje op een
ongemakkelijke stoel gaan zitten, voor een dik buro met erachter de arts, gestoken in een van
knie tot strot reikende witte jas. De vragen werden nu doorgenomen. De hele situatie was zó
vernederend - het leek op een kruisverhoor - dat ik op slag niet meer kon nadenken of 'normaal'
op zijn vragen kon reageren'.
'Door mijn professionele achtergrond in de gezondheidszorg (vroedvrouw, nu verpleegkundig
docente) ben ik tot de ontdekking gekomen dat veel vrouwen onwetend zijn en onwetend
 |
 |
 |
 |