De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
71
En of je daar pijn aan hebt. Op zo'n moment denk je ook echt dat je boete moet doen. Nu
zou ik dat niet meer nemen, maar ja.
Of als je probeert uit de rij patiënten, met begeleiding, te vluchten, bijna de bus haalt,
weer opgepakt wordt en voorlopig weer vastzit. Als je b.v. kreatief bent en je probeert je
daarin wat te verliezen, wat weg te dromen, dat je ook daarin weinig privé hebt. Als je
eindelijk een rustig plekje veroverd hebt, slepen ze je toch altijd bij de anderen. Je moet
erbij blijven, altijd, je mag nooit alleen zijn. Is iedereen dan gevaarlijk? Ik snakte
ontzettend naar wat echt kontakt. Alleen dán kan ik proberen mijn problemen te uiten, als
iemand echt voor me open staat. Belangstelling voor me heeft, maar meestal is dat ver te
zoeken in een psychiatriese inrichting.
In theorie was het mogelijk de psychiaters na hun dagtaak 'aan te schieten' voor b.v. een
afspraak of gauw even vragen of je eens naar huis mocht. Maar in de praktijk was dat
nogal moeilijk, het moest vlug gaan als je hem toevallig zag. Daarbij, als je geen goede
vertrouwensrelatie met zo'n man hebt, ben je ook nog onzeker en verlegen. Op een
gegeven ogenblik praatte ik naar omstandigheden vrij veel met een nieuwe leerling-
verpleegster. Ze was aardig en ik dacht dat het klikte. Ik vertrouwde haar, liet haar zelfs
het enige houvast lezen dat ik toen had, namelijk een heel fijne korrespondentie met Mia,
die ik leerde kennen in het herstellingsoord waar ik voorheen was. Ze was daar nog, ik
kon goed met haar praten en we begrepen elkaar. We schreven veel, toen vooral, en ze
had veel begrip. Ondanks haar problemen hielp ze me echt, gaf me moed, ook met hulp
van de psychiater die daar was die zo ook wat goede raad gaf. Deze korrespondentie was
voor mij erg waardevol. Ik gaf deze verpleegster ook eens een schilderstukje van mezelf,
dat ze mooi vond. Toch was zij degene die doorgaf dat ik 'gevaarlijk' materiaal had, nl.
glazen potjes verf. Ik moest ze afgeven, maar ik heb net zolang gevochten tot ik ze terug-
had. Zij kon dit niet begrijpen, en had meteen geen enkele belangstelling meer. Nou
vraag ik me af, was dit kontakt er alleen maar vanwege het observeren of was het echte
belangstelling?
Dat laatste zal wel niet.
Het allergrootste bezwaar van zo'n inrichting vond ik de weinig individuele benadering.
Je moet maar zien óf en hóe je volgens de geijkte maatstaven opknapt. Als je toevallig
geen goede familie of relaties hebt, kun je er jaren zitten.
Ik had b.v. vóór de opname begeleiding van een maatschappelijk werkster. Die werd
direkt afgebroken. Ik had geen kontakt meer, terwijl we elkaar al een tijd kenden.
Waarom geen samenwerking met alle partijnen? Nee, je moet je schikken naar de
opvattingen van de dokter. In principe zit daar wel wat in, als het tenminste klikt. Maar je
wordt van begin tot eind niet serieus genomen. Ze belazeren je waar je bijstaat en zeggen
doodkalm dat ze van een gedane belofte niets weten. Maar ja, je bent gestoord, hè. Je
bent van te voren al gedoemd om niet geloofd te worden. Wél je lieve echtgenoot, die je
letterlijk en figuurlijk de inrichting intrapte. Hij wel, die je met een onschuldig gezicht
wegbracht, met de dokter praatte en zo. Maar uiteindelijk staat in de laatste rapporten: de
man is toch wel wat negatief en deze vrouw hoort hier eigenlijk niet.
Maar intussen heb je mooi bijna een half jaar in de hel gezeten.
 |
 |
 |
 |