De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
70
Je bent patiënt nummer zoveel, met 'n heel dossier vreselijk dure woorden en een
heleboel zeer oninteressante rapportjes van de leerlingverpleging, die je amper te zien
kreeg. Ze praten soms wel met je, maar er is steeds een ander, ze wisselen vrij veel. En
niemand vraagt je waaróm je b.v. angstig, depressief, agressief of zo bent, dat bepaalde
gedrag hebt, het niet meer ziet zitten. Dat maken zij wel voor je uit, hoor! Ze vragen je
echt niet of je misschien wat aandacht, een beetje liefde of zo nodig hebt. Pillen krijg je
wel, daar word je lekker rustig van, zeg maar duf van en nog verslaafd ook, zodat je
amper weet of je leeft. En als je te weinig aandacht krijgt, zóek je die wel en dan op de
foute manier; je moet wel! Anders laten ze je doodgewoon verrekken.
Ik had gewoon ook erg veel behoefte aan praten. Als dat wekenlang niet lukte, forceerde
ik wel wat. Het was toen echt niet zo onbewust wat je deed, die gekke dingen. Zo slikte
ik op een nacht een doosje aspirine. Hoe je eraan kwam mag Joost weten. Niet dat je
persé dood wilde of zo, nee, dan is er wel iets anders en zo duf ben je niet om dat niet te
weten. Ik deed het dan ook doodkalm, wachtte 'n poosje en zei het toen tegen de
dienstdoende verpleger, waarvan ik wist dat hij me niet de cel zou bezorgen. Nou ja, dan
was het maag leegpompen enz., en je had aandacht, dus...
Niemand kan ook de ontzettende eenzaamheid voelen die je daar meemaak t. Je bent zo
geïsoleerd van alles en iedereen, al zit je met nóg zoveel mensen op een woon- en
slaapzaal.
's Morgens waren het ook toestanden als de hele zaal zich om zes uur, half zeven van top
tot teen aan de vier wasbakken moest wassen, vreselijk. Sommigen waren zo wezenloos,
ze stonden maar, niet in staat om iets te doen. Nou dan hielp je elkaar maar. Denk niet
dat ze een poot uitstaken, de verpleging. Alléén als je bedlegerig was.
Dan dat eeuwige opsluiten, rammelende sleutelbossen overal. Geen enkel privé. Als je al
niet stapelgek bent, dan word je het wel. En wat elders overal op slot zit, is daar open!
Iedereen kan vrij de toiletten in- en uitlopen. Erg leuk als je er toevallig opzit. Maar
zeker, er zijn mensen die gevaarlijk voor zichzelf zijn. Ten overvloede zat er ook nog
eens een glasraam in de deur, dus als er eens iets zou zijn, zou een eenvoudig haakje toch
geen obstakel zijn?
Er was toen ook geen enkele inspraak in de dagelijkse gang van zaken. Hoe het nu is zou
ik niet precies weten. Wel heb ik gehoord over diskussie van patiënten en een iets betere
begeleiding na ontslag, in de toekomst.
Mijns inziens werken ze ook wel veel zelf in de hand, door het opsluiten, het onmondig
houden, de 'straf' als je domme dingen uithaalt (uit wanhoop), geen privé, door het je
steeds afnemen van alle gevaarlijke dingen zodat je je hobby's niet kan 'uitleven. Ze
namen mijn flesje Oost-Indiese inkt af, mijn pennen enz. Ik teken graag. Ook
toiletspullen, b.v. mijn poederdoos met spiegel, kortom alles wat enigszins zou kunnen
verwonden.
Maar ze brengen je wel op ideeën hoor. Ondanks die 'voorzorg' zag ik een meisje van 18
haar pols door het serre-raam slaan. Aan ramen geen gebrek! Een dame die op weekend
was geweest, probeerde met meegesmokkeld spul 's nachts zich iets aan te doen. Zo was
er nog veel meer, en het lijkt wel, of het aanstekelijk werkt, je komt er zelf ook toe. Bijna
iedereen probeert wel wat. Een of andere straf kreeg je wél, de cel bijvoorbeeld, of niet
naar huis. Ik had ook eens iets uitgehaald, het was nog betrekkelijk onschuldig want ik
had er weinig van. Toen ik eens na een erg lange tijd buiten kwam en dan nog in een
'rijtje' in het park waar je niet uit kan, was ik nog radeloos. Ze wisten heel goed dat ik er
niet tegen kon. Als je dan uit pure wanhoop in de eerste de beste sloot springt...
Nou, mij hadden ze meestal wel op een psychiese manier. Mijn oudste kind deed haar
eerste communie, er was beloofd dat ik er heen mocht. Ik was echt met gevaarlijk of zo.
 |
 |
 |
 |