De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
68
aantal jaren steeds meer onlust en onvrede ben ik naar de Sociaal Psychiatriese Dienst
gestapt. Daar vonden ze dat we er wel iets aan konden doen door gezinsterapie.
In grote lijnen kwam het er weer op neer dat hij zat te hameren op dat milieu waar ik uit
kwam en dat het aan mijn rotte jeugd lag dat ik zo reageerde. De psychiater zei steeds
maar dat ik alles mocht zeggen en dat deed ik dan ook wel, maar als we thuis kwamen
was het steeds van: dat hoefde toch niet, je haalt er dingen bij die er niet toe doen. Een
hele poos ben ik alleen gegaan want hij wilde niet meer mee. Ik dacht alsmaar: dit is het
niet, ze zitten me steeds maar uit te horen en ik weet niet waarom. De toestand verbeterde
er niet door. Tot op een gegeven dag hij weer mee naar de terapie wou. Ik dacht, nu heb
ik het gewonnen. Hij begon ook wat aardiger te worden, probeerde wel eens met de
kinderen te praten maar dat lukte niet zo best. Onze verhouding ging ook beter. Hij liet
me wel eens merken dat hij me aardig vond en ik zei dat ook van hem. Hij haalde me uit
zichzelf eens aan, ik vond dat gewoon een feest en wilde er lang van genieten. We gingen
vroeger naar bed en bleven in de weekeinden wat langer liggen, enz. Tot ik op een dag
merkte dat het weer afzakte. Hij kroop terug in zijn schulp. Ik zei dan ook dat ik dat
merkte. Wat hij daarna zei heeft me zó geschokt dat ik mijn hele wereld in elkaar zag
storten. 'Dit houdt geen enkele man vol, die flauwekul allemaal, voor mij hoeft het niet,
ik deed het voor jou maar ik kan het niet langer opbrengen', en daar lig je dan. Alles was
maar schijn geweest. Op de terapie hadden we verteld dat het wat beter ging en ze
begrepen er niets meer van. De zuster (we waren altijd met z'n vieren) vroeg toen
waarom hij dit niet kon opbrengen. Hij zei, ja het moet altijd van mij uitgaan en ik heb er
geen behoefte aan. En ze moet maar iemand anders zoeken die dit wel wil maar van mij
hoeft het niet. Zo ging het een hele poos heel hard achteruit.
Ook kwamen ze wel eens met de kinderen praten, maar die zeiden bij voorbaat al: wij
zeggen niks. Dat deden ze uiteindelijk tóch, maar ze wilden geen partij kiezen, alhoewel
mijn oudste zoon dat toch wel een beetje deed want hij zei: mijn vader wil mijn moeder
en ons niet begrijpen en daardoor is er steeds ruzie, maar ja, die paar jaar dat ik nog thuis
ben, wat kan mij het schelen en ik vind dat mijn moeder het fantasties doet. Ondanks
alles. Mijn tweede zoon viel toen bij met te zeggen: maar mijn moeder moest meer haar
mond houden, dan kwamen die ruzies niet. Waarop ik heel fel antwoordde: 'ja, jij heult
met je vader om bij hem nog wat te winnen' (fout, weet ik wel, maar ik kon gewoon niet
anders meer).
En nu is hij weggegaan, nadat ik met de terapie gestopt was en ze met hem nog een tijd
verder zijn gegaan. Ik kon het niet meer aan, dat ze me steeds maar weer het gevoel
gaven dat ze het met hem eens waren en als ik dat zei was het niet waar. Op een dag zei
de psychiater: 'Wat zoek je bij een andere man? ' Waarop ik antwoordde: 'Liefde,
genegenheid, aandacht, als een normale vrouw behandeld worden'. Hij antwoordde: 'Als
ik als deskundige uw probleem niet kan oplossen, wat wilt U dan van een leek.' Ik werd
woedend, viel mijn man af waar iedereen bij was en zei: 'Ik kom hier niet meer terug, ik
praat toch hollands en jullie willen me niet verstaan.'
De weken daarna was het steeds van je krijgt nog een kans om te komen praten, maar ik
hield voet bij stuk en ben niet meer gegaan.
Nu ben ik alleen met de kinderen en ben in echtscheiding. Hij laat ze nog wel aan alle
kanten merken dat de man de macht heeft wat de officiële kanten betreft. Hij laat alles
blokkeren, de bank, post, telefoon afsluiten; de kinderen hebben recht op kinderbijslag
maar als hij niet op tijd tekent krijg ik niks, zo gaat het elke dag door. Maar ik zie de
toekomst momenteel toch wel beter worden want ik denk maar zo, hij kan me nu wel
buigen maar niet breken, ik hou de zon in m'n hart en bezit alle macht.
 |
 |
 |
 |