De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
74
werd, dat die gore glimlach eens van mijn smoel geveegd werd (die ik overigens toen
niet tentoonspreidde). Ik hoorde iedereen joelen en dacht verbijsterd: zouden zij me
werkelijk zo haten? Ben ik werkelijk zo'n vreselijk mens, dat ik dat dan zelf niet besef?
Toen had Harry mij op de grond, aan mijn haren, en ik kon geen kant meer op. Ik zei
tegen Harry: Ik wil niet dat je me slaat, Harry, ik wil niet dat je me slaat. Harry was
(volgens mij) vertwijfeld en zo keek hij ook, ik zag geen duidelijkheid in zijn ogen.
Toen was het even stil, Harry zat bovenop mij en had me strak vast bij de haren. Toen
begon Ab, weloverwogen en met een krachtige stem: Harry, maak haar àf! En Harry
begon me op de ogen en wangen te slaan, zodat ik sterretjes zag. Het waren geen
blindelingse klappen, hij diende ze met beleid toe. Na 'n slag of 10 zei Harry tegen mij:
Doe je mond open anders sla ik het andere oog ook nog dicht. Ik deed het, ik was bang
geworden mijn mond bloedde ook al. Toen zei Ab: Stop! En het stopte. Hij zei tegen
Otto: Zo, Harry heeft jouw werk gedaan, hè. Otto: Ja, en hij begon tegen mij te
redeneren. Ik zeg tegen Otto: Ik heb nu geen zin om erover te praten. Ik bleef nog even
versuft liggen, en toen kwam ik overeind. Ab: (tegen de groep) Zij is koud en kil en zij
schijt op mannen. Ab tegen mij: En ik wens je elke week zo'n aframmeling toe! Cor: En
zo heb je het ook met mij gedaan, zoals met Otto. Ik: Dat is niet waar. Cor en Ab samen
als uit een mond: Dat is wèl waar. (overbluffend)
Ik ging water drinken en ik zag in de spiegel hoe ik eruit zag. Een oog (het rechter) was
helemaal dicht en het andere half. Overal was het dik en opgezet, en ik heb kale
plekken op mijn hoofd, waar het haar met wortel en al eruit gerukt is. Ik was suf en
doodmoe, maar toch wel erbij. Ik ging liggen en ze gingen met Martin aan 't werk, op 'n
manier die me erg kwetsend voor Martin overkwam, honen en voor gek zetten. Daarna
had iedereen 'n beurt gehad, en moesten we in 'n ronde cirkel gaan liggen. Ab begon te
preken: En er is ook plaats voor Mieke en Piet (ook voor de grootste zondaars is er
plaats) en toen ik m'n ogen open deed brandde er 'n kaars in het midden en stond er 'n
bloem. Ik dacht: ja, ja, nu is het zeker allemaal weer goed, maar ik had de moed en de
kracht niet om gewoon weg te gaan. Ik krijg van Cor nog'n aai over m'n lichaam en ik
begin te huilen en te klappertanden. Ab hield mijn voeten vast en zei: En de wereld
vergaat niet als je je verdiende loon krijgt. Hij ging weer weg en voegde mij nog toe:
En zeg niet dat je het bij Center opgelopen hebt! (dreigend).Hij voelt al nattigheid, was
mijn innerlijke reactie. Daarna hield hij nog 'n verhaal over dat iedereen moest zeggen:
Wat is er toch met jou gebeurd? Ja, we zijn bij Ab Boswijk geweest, bij Center, in de
driemaanden-groep, wat mij erg verwaand en ook narcisties overkwam. Toen wou ik
eigenlijk naar huis, maar voelde me afhankelijk van Nicky, om samen met de trein mee
te gaan. Ik heb nog wat dingen gezegd om te laten zien dat ik gedwee was, en ik dacht
werkelijk dat ik het misschien wel verdiend had als iedereen dat vond... Ik ben nog mee
wezen eten zelfs, en heb nog wat zitten slijmen, en Harry bracht me naar huis waar ik
twee dagen in bed gelegen heb, warm, koortsig, moe en versufd. Toen ik 'n donkere bril
opgescharreld had, ging ik het eerste naar mijn vrienden, die zich allemaal wild
schrokken en wilden weten wat er gebeurd was. Ik ben blij dat mijn vrienden mij
liefdevol opgevangen hebben, en dankbaar, dat ik in 'n goed milieu zit dat die dingen
niet pikt. Toen kwamen mijn echte gevoelens op gang, dat waren ontzetting, schaamte
en woede. Naar mijn gevoel is het nu af, ik ben moe en ik wil er geen energie meer aan
besteden.
 |
 |
 |
 |