De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
75
Mijn man en zijn problemen
Samen met mijn man ben ik in huwelijkstherapie gegaan, want we hoopten er op deze
manier achter te komen waarom het in ons huwelijk helemaal niet meer ging. Maar dat
viel tegen. Er werd uitgezocht dat mijn man het meest aan hulp toe was en dat ik een
vrouw uit één stuk was. Ik wilde immers het gezin in stand houden en de kinderen een
veilig tehuis bieden, terwijl hij niet meer binnen een gezin kon funktioneren, wat
natuurlijk heel alarmerend was.
Waarom ik dus in therapie moest was de therapeute niet duidelijk. Terwijl ik juist vond
dat ik er nooit aan te pas kwam in het leven, ik offerde me op voor mijn man en zijn
studie, ik zorgde voor de kinderen, ik speelde voor gast- en huisvrouw, kortom ik was
aangepast, hoewel ik erg depressief en opvliegend was. Maar dat was niet zo erg, dat
viel wel mee. De hele therapie was gericht op mijn man. Met ons drieën moesten wij
zorgen dat hij weer op de been geholpen werd. Ook in de therapie dus viel ik er weer
buiten. Op een keer lukte hij mij te gaan huilen en er viel een pijnlijke stilte. Noch de
therapeute noch mijn man deden ook maar iets menselijks. Het leek wel of mijn emoties
'lastig' waren. Ik had voortdurend het gevoel dat ik een 'flinke meid' moest zijn.
Zijn hele jeugd werd nageplozen, en die was inderdaad heel naar, maar de mijne was
even naar, we hadden dezelfde akelige ervaringen. Op een keer was mijn man ziek en ik
zat alleen met de therapeute. We praatten weer over mijn man en zijn problemen. Toen
ben ik ontzettend kwaad geworden dat hij voortdurend het middelpunt was, dat zij nooit
eens op mijn moeilijkheden inging. Ze zei toen alleen dat ze verbaasd was dat ik nog zo
normaal was met zo'n achtergrond. Dat was alles.
Mijn man verliet het huis en ging in een flat wonen. De huwelijkstherapie werd
beëindigd en wij gingen allebei apart bij dezelfde therapeute in individuele therapie.
Mijn man heeft erg behoefte om met veel vrouwen te vrijen en hij vrijde ook met de
therapeute. Hij kreeg weer een nieuwe relatie met een vrouwen schreef mij een brief
waarin stond dat die relatie erg belangrijk was, maar dat ik er toch levensgroot tussen
stond. De therapeute reageerde heel even met een geschrokken gezicht toen ik dat
vertelde. Ze was voor mijn gevoel zelfs tijdens een therapie-uur met mij meer
betrokken bij mijn man dan bij wat deze informatie voor mij betekende. Ik werd toen
erg wantrouwig en besloot de therapie te stoppen.Via het IMP ben ik toen aan een
individuele therapie begonnen, met een mannelijke therapeut. Hij begreep niets van
mijn verhalen, ik had volstrekt geen kontakt met hem. Uit zijn wedervragen of
antwoorden bleek niet dat hij begreep waar ik mee zat. Hij was erg non-direktief dus als
ik nergens over begon deed hij het ook niet. Hij ging ook niet in op mijn negatieve
verhalen over mijn man. Hij zei dat als mijn man zich zo rot voelde dat hij steeds met
andere vrouwen wilde vrijen, dat dat toch wel eens aan mij kon liggen. ik bond hem
teveel aan mij. Hij rechtvaardigde voortdurend het gedrag van mijn man. Hij stond niet
achter mij,ik had een erg onveilig gevoel bij hem. Ik voelde dat hij mijn vijand was en
dat ik mij moest verdedigen. Tegelijkertijd voelde ik dat hij helemaal niet bij mij
betrokken was. Hij was vaak vergeten wat ik de vorige keren verteld had en ik moest
voortdurend zijn geheugen opfrissen over dingen die voor mij heel belangrijk waren.
Ik ben nu nog bij deze therapeut omdat ik het gevoel heb er toch wat mee aan te
kunnen. Het is een soort uitdaging, ik zal mij door zo'n vent niet laten besodemieteren.
 |
 |
 |
 |