De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
79
depressie en hij vond (opeens weer als deskundige en niet meer als die Peter die vroeg of
ik soms thuis wou blijven), dat dat niet meer langer kon zo, ik moest maar 'ns naar een
neuroloog gaan, er was vast iets mis met m'n hersenen, misschien zat daar wel wat wat
wegkon, en ik kon vast wel van die pilletje krijgen die je 'persoonlijkheid reguleerden'.
Boem. Grof geschut. Ik ben naar buiten gelopen en heb naar de sterren geschreeuwd,
kotsmisselijk. 'Ben ik gek, nee, ik ben niet gek'. Peter: 'Als je niet doet wat ik je adviseer
dan doe je niet alles wat aan onze relatie te doen is en dan stop ik ermee.' En deed ik 't
wel dan zou hij me over een jaartje of zo toch niet meer hoeven 'zo saai, weet je wel, met
zo'n gereguleerde persoonlijkheid' en ik zou tegen die tijd ook nog 's mezelf kwijtgeraakt
zijn door die troep. 'Vuile rotpsycholoog', dacht ik, 'god, mag ik nooit zó worden, nooit
zó m'n macht misbruiken.'
Ik ben niet naar die neuroloog gegaan. M'n eerste eigen beslissing tegen hem. Ik wás niet
gek vond ik, net zo min als al die andere vrouwen waar ik van gelezen had en die nou
zo'n grote anonieme steun voor me waren.
Anderhalve maand later ben ik weggegaan, dronken, om drie uur 's nachts, en ik heb
geloof ik maar 'n half uurtje gehuild erna.
Twee maanden later had ik al heel wat boeken gekocht over 't feminisme die ik uit m'n
sextantjes gehaald had en boeken die door de schrijfsters van de vorige boeken waren
aangeraden. En van toen af ging alles vanzelf in 'n stijgende lijn. 't Vrouwenhuis, praten
met andere vrouwen die 't zelfde meegemaakt hadden, 't heeft niet alleen aan mij gelegen,
misschien zelf helemaal niet en wat ik gevoeld heb, voelen andere vrouwen ook. Jezus, ik
ben niet meer alleen op deze wereld. Ik hoef nooit meer met 'n stanleymes op m'n pols
voor 't raam te staan omdat ik mezelf de wereld niet waard vind. Die ene man in dat
krisiscentrum en vooral al die vrouwen, die onbekende vrouwen met hun eigenste
ervaringen en gevoelens, jullie hebben me gemaakt tot Tineke, die weer lacht en leeft en
zingt en met kraampjes van 't Vrouwenhuis gaat staan.
En toch, 't is 'n jaar geleden allemaal nou, soms als ik m'n dag niet heb, als alles fout
gaat, denk ik wel 'ns even 'zou ie toch gelijk gehad hebben, zou ik toch een beetje gek
zijn...' Wat er jaren ingehamerd is, haal je er toch niet zomaar weer uit.
Lieve vrouwen, zusters, ik heb jullie nog steeds hard nodig, altijd.
Een witte onderbroek fladderde om zijn knieën
Toen ik twintig was, ging ik naar de psychiater. Op aanraden van de huisarts. Ik had thuis
namelijk verteld dat ik lesbies was. Ik wist dat eigenlijk al twintig jaar, maar pas vijf jaar
bewust. En nu dook ik bij nacht en ontij onder in duistere homobars. Mijn wegblijven 's
nachts bracht wel enige onrust bij mijn ouders teweeg die dat niet van me gewend waren.
Dus op een gegeven moment heb ik verteld hoe het zat.
Na hun gesprek met de huisarts, werd ik ook bij hem uitgenodigd. Hij deed er nogal
luchthartig over maar vond het toch wel zinnig als ik eens met een psychiater ging
praten; hij wist er wel een voor me, dr. Brandon.
Nu goed, ik zag er het nut niet zo van in maar het leek me wel interessant. Op een
middag zat ik toch wel zenuwachtig in een volle wachtkamer en keek eens voorzichting
om me heen. Zouden die nu allemaal gek zijn, ze zagen er toch niet zo uit. Ik was vrij
vlug aan de beurt en kwam in een grote kamer met een antiek bureau; daarachter ging de
 |
 |
 |
 |