De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
77
Privétherapie
Vier jaar geleden kwam ik Peter tegen. Ik was net twintig, vrolijk en vol goeie moed om
na 'n rotervaring weer opnieuw te beginnen. Ik wist wat ik wou vond ik zelf, en hij was
bijna veertig, had wat levenservaring, 'n dochter, wat meer geld als ik en zag dat wel
zitten met mij na 'n huwelijk van 7 jaar met een vrouw die altijd maar zo depressief was:
'vervelend hoor'. We wandelden door de herfstbossen en zaten met een glas rode wijn en
'n sateetje bij 't open vuur, gingen weekendjes naar Groningen en Chaam, vrijden
hartstochtelijk, en hij was psycholoog en ik studeerde psychologie, wat wil je nog meer?
Ik voelde me van 'ze leefden nog lang en gelukkig'. Tja, wat wil je nog meer, maar ik was
wel wat afhankelijk, vond hij. 'O ja, ben ik dat? Je zal wel gelijk hebben'.
Nou, daar wilde ik wel aan werken, geen punt. Hij vond dat we allebei vrij moesten zijn,
'n eigen leven leiden. 't Was wel goed wat ie zei, hij was ook zo geëmancipeerd zei hij
zelf (jij hoeft m'n sokken niet te wassen of m'n flat te stofzuigen, dat doe ik zelf wel) en
ik was 't er helemaal mee eens dat hij twee, drie avonden in de week in z'n eentje naar de
kroeg ging. 'n vrije avond heette dat, natuurlijk joh! Maar zijn café was toevallig ook 't
mijne, en hij vond 't strontvervelend als ik op z'n avonden daar ook was. Want dan zocht
ik 'm vond hij, dus bleef ik maar thuis dan, maar dat was ook vervelend want dan had hij
het ongemakkelijke gevoel dat ik op 'm zat te wachten, dus ging ik op een kursus
pottenbakken en sieraden maken, maar dat was ook vervelend want als 't in de kroeg niet
zo leuk was, zei hij vaak z'n vrije avond voor die avond op en kwam naar mij toe en dus
ging ik maar naar twee van de vijf vooraf betaalde pottenbakkersavonden, en ik kreeg 'n
vaag gevoel in m'n maag van hier klopt iets niet.
'Je wordt steeds afhankelijker' zei Peter tegen me en ik ging weven en schilderen en
demonstreren en hongerig ziek liggen te zijn in m'n eentje want ik durfde al niet meer op
te bellen dat er niks te eten in huis was want dan was ik weer zo afhankelijk. 'Je kan niet
eens voor jezelf zorgen' zei hij toen hij kwam met 'n pan bami en 'n halve liter vanillevla,
'wat ben je toch afhankelijk'.
En dat was ik ook in zekere zin wel, ik wist toch steeds minder wanneer 't goed was wat
ik deed? Ik had telkens het gevoel dat hij als hij me wat gaf met de ene hand, hij 't me
met de andere hand afnam, terwijl hij er a.h.w. verwijtend bij zei: 'waarom neem je dat
nou aan' en 'waarom geef je dat nou terug?' En bij alles wat ik deed speelde de angst van
zou ik nou weer afhankelijk bezig zijn door me heen, je kon 't trouwens zo gek niet
bedenken of ik wás zo bezig, vond hij als Peter en áls psycholoog, maar hij zou me er wel
bij helpen.
Ondertussen begon ik m'n vage gevoel in m'n maag om te zetten in 'n soort angstige
kwaadheid met vragen als 'waarom voel je je onvrij als ik onverwachts naar je flat kom
(en 't dus niet in m'n hoofd moet halen om dat te doen) en sta jij wel om half drie 's
nachts naast m'n bed als je opeens met me wil vrijen' en 'waarom was je kwaad en
teleurgesteld en "geknakt" toen ik 'n ouwe vriend twee dagen te logeren had en vind je 't
ge-woon dat ik niks zeg en ook vind dat ik er niks over te zeggen heb als jij 'n week of zo
weg bent met 'n vriendin', maar dat praatte hij handig weg met 'God, word jij nou ook al
zo depressief en nog hysteries ook? '. Stempel op m'n kop van degeen die 't weten kan.
En ik had op dat moment alleen maar de pest in! Achteraf gaf ik 'm dan maar weer gelijk,
ik kon 'm allang niet meer missen eigenlijk, ik was ook wel 'n beetje gek geloofde ik
(toch goed dat zo'n aardige man zich met zo'n halve gare griet bemoeide).
Ik werd steeds 'depressiever' en onze relatie werd er steeds meer een van de psycholoog
die strafte door te zeggen dat ik weer afhankelijk was (wat eigenlijk betekende dat het
 |
 |
 |
 |