De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
78
eind in zicht kwam voor hem) en beloonde door een avondje-uit-met-ik-in-geile-kleren
en hij-verlekkerd-naar-me-kijkend.
's Avonds zat ik thuis, huilde, keek in de donkere nacht naar z'n raam in de verte, dronk
me te pletter, haatte mezelf en probeerde in m'n dagboek mezelf volwassen te schrijven
en de schuld op mezelf te schuiven, sliep op pillen en verheugde me op de avond waarop
we (als ik me tenminste tot dan gedeisd zou houden) ons tweejarig bestaan zouden
vieren.
En ik zette koffie bij me thuis voor de afgeknapte vriendinnen van hem die net als ik in
drie maanden veranderd waren van vrolijke meiden in 'vrouwen met van die depressies,
gatverdamme, hoe zou dat toch komen?' Ik vond ze erg aardig maar ik had wel 'n plaat
voor m'n kop. Niet zij, niet ik, maar hij die met psychologies gelul en autoriteit zijn
vrijheid en onze onvrijheid preekte. Ik zag 't niet en zij ook niet. ' 't Is zo'n intens lieve
man, met z'n hondeoogjes'.
Uiteindelijk was ik zover dat ik mezelf terugvond in zijn badkamer waar ik de deur aan
het barrikaderen was, terwijl hij opbelde naar de GGD om me te komen halen: 'kompleet
hysteriess, meneer, moet u luisteren ik ben zelf psycholoog en ik kan u verzekeren. . .' Ik
kon 't allemaal niet meer geloven wat ik hoorde, hij, Peter, die wist hoe bang ik was van
die mallemolen van psychiatriese inrichtingen. Ik wist door m'n studie hoeveel kans je
had om daar ongelukkig terecht te komen en er niet meer uit te komen. Hij wou me laten
opbergen, voor 't eerst ging hij z'n afgestudeerdheid openlijk tegen me in de praktijk
brengen, nadat hij dat al die tijd al ondergronds gedaan had. De man aan de andere kant
deed 't niet. Ik moest zelf maar bellen of komen, hij kon beter naar 'n krisiscentrum gaan
met me. Ik spartelde nog tegen, maar ik voelde me zo slap van wat ik net gehoord had, en
voor ik 't wist stond ik in die hall daar, met zijn hand hard om m'n arm geklemd tegen 't
weglopen, en ik dacht 'meid, hou je rustig, als 'n mak schaap, als je stennis maakt houden
ze je hier.' Hij stond erbij van ik kom haar afleveren als deskundige, maar dát lukte niet
zo goed. 'Zo te horen is het toch niet alleen háár probleem', zei de jongen die hem
aanhoorde, 'ik vind dat jij er ook bij moet zijn', en nadat we twee uur gepraat hadden zei
diezelfde jongen: 'besef je niet dat als jij zo je vrijheid neemt, je háár die vrijheid
afneemt?' Dat had ik al die tijd gevoeld en nooit onder woorden kunnen brengen, altijd
plat gepraat, en ik was er doodgelukkig mee. Kijk Peter, ja, dát probeer ik je alsmaar te
zeggen, snap je dat, god wat goed, nou kunnen we misschien weer praten, leven,
overnieuw beginnen, en we spraken af om terug te komen, samen met nog 'n andere
vriendin van hem die ook begon door te draaien en ik was dolgelukkig. Hij niet, en toen
we buiten kwamen zei hij, 'wát 'n lul', ja maar...
De afspraken gingen niet door en alles ging weer verder op de oude voet, steeds meer
depressies, alleen die uitspraak op 't krisiscentrum begon me aan het denken te zetten (ik
mocht 't alleen nooit tegen hem zeggen, dan werd ie kwaad, dat had ik zeker daar
geleerd...). Ik begon meer en vertrouwder en eerlijker met z'n vriendinnen te praten en
begon te ontdekken, heel stilletjes voor mezelf dat ik tóch 'n mens was, dat 't niet
allemaal aan mij lag, dat ik zelf dingen kon doen waar ik blij mee was, 'n heel klein
petieterig worteltje van bewustwording groeide in me en ik werd 'n heel klein beetje blij
en echt onafhankelijk. En ik begon mezelf te herkennen in stukjes over 't feminisme in de
sextant. Er waren er dus meer die hadden gedacht dat ze gek waren van zichzelf, was ik
dan ook niet een van hen? Peter vond dat helemaal zo leuk niet allemaal, ik begon ook te
ontdekken dat hij eigenlijk helemaal niet wou dat ik onafhankelijk was op 't moment dat
ik dat zelf wou: 'Ga je weg vanavond, go, ik wou eigenlijk komen' en dan ging ik toch
maar weer niet, zó sterk stond ik ook niet in m'n schoenen, misschien vond ie me wel té
onafhankelijk nou, risiko hoor! Langzaam weer ingepakt. En opeens was daar weer 'n
 |
 |
 |
 |