De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
80
psychiater zitten en ik mocht er voor. In mijn ooghoek zag ik een grote rustbank en een
enorme zwarte hond die ogenschijnlijk lag te slapen.
'Zo, vertel het maar eens'. Ik gaf hem het briefje van de huisarts, terwijl hij me
nieuwsgierig opnam. 'Ja, ja, vertel er zelf eens wat over.' Dat was kort gezegd. 'Ik ben
lesbies en de huisarts wilde dat ik daar eens over ging praten, maar ik zit er niet mee'.
'Hm.' Ik verwachtte nu enige psychologiese vragen waarop ik al een antwoord klaar had
want ik was niet van plan me in te laten pakken. Maar nee. Vertel eens wat over jezelf.
Nou ja,wat moet je dan zeggen en ik zei dan ook niet veel. Toch ontspon zich een klein
gesprekje en er werd een volgende afspraak gemaakt. Niet op het spreekuur maar 's
avonds.
De huishoudster deed open; vanachter het bureau kreeg ik een klef handje van de dokter;
de hond lag er nog. Na een half uur kletsen over zijn antiek, moest ik wat over mijn jeugd
vertellen. Ik probeerde hem wat ideeën aan de hand te doen en vertelde een verhaal wat
ik als kind had opgevangen over een buurvrouw die moest bevallen. Hij begon direkt te
schrijven, kreeg een aha blik in zijn ogen en zei: 'Zwangerschapsangst.' Tsja, dat wist ik
ook wel, daar had ik hem niet voor nodig.
Had ik wel eens vriendjes gehad? Ja. Mee naar bed geweest? Nee. Angst? Nou, nee,
gewoon geen zin. Dat dacht je, je bent bang en probeert dat weg te schuiven door je
lesbies te gedragen.
Toen kwam er een verhaal over het gevaar van bepaalde homofielen-verenigingen die
zeiden dat homoseksualiteit normaal was en het zelfs propageerden. Nu vond hij het hun
goed recht voor zich zelf op te komen, maar ze moesten het wel onder elkaar houden. Ik
moest maar zorgen dat ik me daar niet door liet beïnvloeden want ik zag er uit als een
volkomen normaal meisje, heel aantrekkelijk en vrouwelijk, maar daar zouden we het
nog wel over hebben.
Ik besloot direkt om wat meer van die homofielen-verenigingen te weten te komen. Bij
het afscheid wees hij opeens op mijn mooie grijze paraplu, die ik nodig had voor de
stortregen. 'Het is een beetje flauw hoor, maar weet je dat dat een fallussymbool is? '
Toen gaf hij me een dikke zoen op mijn mond en verbijsterd ging ik weg. Thuis dacht ik
dat mijn moeder volkomen gelijk dat toen ze eens beweerde dat er aan alle psychiaters
wel een steekje los zat.
Maar ik had weer een nieuwe afspraak gemaakt. Ik had op dat moment net een vriendin
en voelde me daar erg goed bij. Hij zou haar wel eens willen zien, maar ik zei dat we
daar nu niet bepaald behoefte aan hadden. Verder verliep het gesprek nogal stroef en bij
het weggaan had hij me ineens te pakken. Hij was kleiner dan ik, maar ik voelde aan alle
kanten zijn armen om me heen en een hand probeerde ergens onder mijn kleren te komen.
Hij was rood en bezweet en hijgde toen ik hem van me afduwde. Ik keek naar hem en zag
dat zijn broek op zijn kuiten hing, een witte onderbroek fladderde om zijn knieën. Hij
probeerde me weer te grijpen en mijn kleren los te trekken, terwijl hij zei dat ik niet zo
bang moest zijn. Ik vroeg hem of dat bij de behandeling hoorde. 'Nee, natuurlijk niet,
maar je hebt een aantrekkelijk lichaam, mooie borsten en billen; je durft er alleen niet
van te genieten'. Na me nogmaals ontworsteld te hebben zei ik hem dat ik zelf wel uit-
maakte wie er aan mijn lichaam kwam en waar ik zin in had. Ik kreeg een meewarig
lachje, terwijl hij zijn rotzooi weer in zijn broek opborg en zijn kleren gladstreek. Daarna
liet hij me uit en wenste me een prettige vakantie want ik zou drie weken naar Engeland
gaan.
Toen ik van vakantie terug kwam besloot ik niet meer naar hem toe te gaan. Maar een
week later stond hij ineens voor de deur, mijn vader deed hem open, hij bleef ongeveer
tien minuten zitten, praatte wat met mijn moeder en haalde mij over om in ieder geval
 |
 |
 |
 |