De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
82
We hebben erover gepraat en het leek toen een tijdje goed te gaan; we sliepen ook weer
bij elkaar. Maar ik had ergens het gevoel dat het niet helemaal klopte. We vrijden een
paar keer erg heftig maar ik besefte dat ik mijn man gebruikte om klaar te komen. En dat
is eigenlijk een soort seks die ik niet wil en die een huwelijk niet in stand kan houden.
Er werd tijdens een zitting van de therapie soms lange tijd aandacht geschonken aan één
persoon of aan één echtpaar, waarbij soms zeer verrassende dingen naar voren kwamen.
Een aantal algemeen voorkomende gezegden, als: 'ik denk dat mijn man/vrouw dat vindt.'
Therapeute: 'Heb je haar/hem dat wel eens gevraagd? ' Of: 'Ik verwachtte dat mijn
vrouw/man dat of dat voor me zou doen, als ik liet merken dat...' Therapeute: 'Hoe liet je
dat merken? ' of: 'Heb je dat wel eens tegen haar/hem gezegd? '
Mijn man en ik hebben ook nog eens (thuis) gepraat over de 'harmonieuze sfeer' in ons
huis, naar voorbeeld van het gezin waar mijn man uit kwam. Daardoor maakten we nooit
ruzie; daardoor slikte ik veel te veel in; of we probeerden in redelijke bewoordingen en
argumenten de dingen uit te praten. Op zich vind ik dit geen verkeerde gang van zaken en
ik stond er ook wel achter. Maar omdat ik minder belezen en bespraakt ben dan hij, legde
ik het altijd af en kreeg hij altijd gelijk. Hij gaf het zelf toe: 'Ik moet altijd zo nodig het
knapste jongetje van de klas zijn'. Een psycholoog had eens tegen me gezegd: 'Zeg je wel
eens tegen iemand "dat ie je de strot uitkomt? " Nee, natuurlijk niet, daar bent u veel te
netjes voor, mevrouw.' En inderdaad merkte ik later vaak dat ik eigenlijk wel eens wilde
zeggen dat ik mijn man een klootzak vond, en een krent. Maar ik kon die woorden niet
uit mijn mond krijgen. Waarom niet? Uit angst voor de reaktie van hem waarschijnlijk. Ik
voelde me te kwetsbaar.
Dat zei ik in november tijdens een zitting van de therapie: dat ik niet verder met hem
durfde omdat ik te vaak gekwetst, alleen gelaten werd en altijd maar weer begrip voor
zijn zwakheden moest hebben, hem moest bevestigen in zijn manlijkheid. Terwijl ik zelf
snakte naar begrip. Dat begrip kreeg ik ook niet in de groep, op een heel enkele keer na.
Als ik het niet meer had, ging ik naar een paar fijne vrienden om weer opgepept verder te
kunnen.
Ik heb toen een paar keer erg gehuild, tijdens de therapie, omdat ik wist dat ik weg moest
uit het leven dat ik leidde, maar ik vond het vreselijk moeilijk mijn kinderen los te laten.
Bovendien had ik het idee dat ik goedkeuring moest hebben van de therapeute, voor we
konden besluiten uit elkaar te gaan. Pas aan het eind van de therapie besefte ik dat ik zelf
de beslissing moest nemen met of zonder goedkeuring van wie dan ook.
Ik raapte mijn positieven bij elkaar en zag toen ook hoe het met de kinderen moest. Als
ik ze bij me zou houden, zou dat zeer moeilijk worden voor hen en mezelf: na een volle
werkdag ook nog boodschappen doen, eten koken, afwassen, helpen met huiswerk, kleren
verstellen, opruimen, geen geld hebben voor oppas en uitgaan. Dat zou ik niet kunnen
opbrengen; ik zou een eeuwig vermoeide en prikkelbare moeder zijn. Mijn man heeft
meer tijd (hij is leraar) en een goed inkomen, kan dus hulp en oppas betalen. Bovendien
was het de wens van mijn man de kinderen bij zich te houden. Ze blijven in hun
vertrouwde omgeving. Het zou werkelijk absurd zijn om ze als z.g. 'goede moeder' mee te
nemen.
De twee laatste zittingen van de therapie kwam ik met mijn besluit om weg te gaan, en
waarom. De therapeute en enkele leden van de groep zeiden toen dat ik erg duidelijk was.
Mijn man huilde vreselijk en kon geen woord uitbrengen. Een vrouw uit de groep zei
toen dat ik erg 'hard' was. Ik had geen zin daar nog op in te gaan.
Ik solliciteerde naar een baan en ik had geluk. Nu zit ik drie maanden in Amsterdam. Ik
had me op het ergste voorbereid. De eerste maand was ook wel moeilijk, maar ik leerde
snel mensen kennen en ik voel me erg goed nu. Ik ben helemaal van de medicijnen af en
 |
 |
 |
 |