De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
81
nog een keer te komen. Ik durfde niet erg tegen te stribbelen omdat ik dan de reden moest
opgeven. Ik schaamde me notabene toch over wat er gebeurd was en had mijn ouders er
niets over verteld.
Maar goed, ik ging weer en kreeg nu wat interessants over mijn ouders te horen. In die
tien minuten bij ons thuis had hij een aardige analyse gemaakt. Het kwam er op neer dat
mijn moeder dominant was en mijn vader onder de plak zat. Ik vroeg me af wat hij daar
nu uit konkludeerde en zei hem dat hij zich vergiste; bovendien ging het om mij en niet
om mijn ouders.
Ik wilde niet meer blijven. Hij vond dat jammer, want het ging toch lekker maar ik mocht
natuurlijk zelf beslissen.
'O ja, en wat er tussen ons gebeurde, daar moet je maar niets over zeggen; de mensen
praten al zoveel en als psychiater zit ik in een kwetsbare positie.'
Bij de deur kreeg ik keurig een hand. Het zou wel in orde komen met me, want ik was
niet dom. 'Ach ja, over een paar jaar ben ik getrouwd en heb een stel kinderen' zei ik
sarkasties.
'Natuurlijk.' En hij liet me zelfvoldaan uit.
Ik leef en dat is geweldig
In mei kon ik het niet meer opbrengen met mijn man naar bed te gaan; ik voelde zo
weinig genegenheid voor hem en kreeg er zo genoeg van te huichelen. Ik werd er steeds
meer van overtuigd, dat we beter konden scheiden. Mijn man wilde niet inzien dat dat
voor ons allemaal beter was. Hij riep mij voortdurend ter verantwoording en wees me er
op dat ik dat hem en de kinderen niet kon aandoen. Op aandrang van hem en vele anderen
heb ik er in toegestemd aan een relatie-therapie mee te werken, eenmaal per week 1 1/2 à
2 uur praten van augustus tot december.
We kwamen de eerste keer bij elkaar in een groep van acht echtparen onder leiding van
twee deskundige therapeuten en twee mensen die ervaring wilden opdoen. Er ontstond
direkt onder enkelen verzet tegen de grootte van de groep, maar er werd gezegd dat we
vooral in twee kleine groepen zouden werken met eventueel mogelijkheden tot schuiven.
Daarna vertelde iedereen wie zij/hij was en waarom zij/hij naar de 'Oosthoek' was
gekomen. De meesten waren erg openhartig en na afloop had je het gevoel dat je elkaar al
een beetje kende en dat je niet de enige was met huwelijksproblemen. Daarna kwamen we
als twee kleine groepen bijeen. In de andere groep was het thema: 'kommunikatie', in
onze groep: 'jezelf zijn'.
Na de eerste zitting kregen we als 'huiswerk' mee, dat we voor onszelf moesten nagaan
wat je van je partner nodig had om jezelf te kunnen zijn. Omdat mijn man de keer daarop
niet aanwezig kon zijn, vroeg hij of hij op papier zou zetten wat hij van mij nodig had, en
aan mij zou meegeven. Dat gebeurde en de volgende keer werd zijn 'verlanglijstje'
voorgelezen. Daarin stond vooral dat hij veel waardering nodig had voor huishoudelijk
werk dat hij wel eens deed (en dat werd mij kwalijk genomen), terwijl dat pas sinds een
paar maanden zo was toen hijzelf nog vakantie had en ik een part-time baan en we
bovendien nog een hulp hadden. (Dit zei ik pas de volgende keer, omdat ik het me pas
later realiseerde, maar toen hadden we het weer over iemand of iets anders.)
Ik kreeg als opdracht ook een lijstje te maken; de beide lijstjes naast elkaar te leggen en
ze samen te bespreken. Ik stelde dus ook een lijstje van wensen op (het is inmiddels
weggeraakt) waarvan de eerste was: dat ik net zo 'belangrijk' wilde zijn als mijn man.
 |
 |
 |
 |