De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
83
ik heb nog geen moment getwijfeld over de juistheid van mijn beslissing. Met de
kinderen gaat het goed; vooral mijn oudste dochter is opgefleurd, sinds de spanningen uit
huis zijn.
Mijn baan is prettig, en ik ben met van alles bezig daarnaast. Ik voel me vrij, ik kan
mezelf zijn; in kontakten met andere mensen stel ik me kwetsbaar op als ik het gevoel
heb dat ik een tegenslag kan inkasseren. Vaak geniet ik van een avond alleen zijn, zeker
als er een goed radioprogramma is. Soms verlang ik naar intimiteit met iemand anders,
een ander mens. Ik overweeg om weer te gaan studeren: sociale pedagogie of sociale
akademie.
Een cyniese vriend zei laatst tegen me: over vijf jaar heb je alles gehad. Nou ja, dat zien
we dan wel weer. In ieder geval geldt voor nu: ik leef en dat is geweldig!
Een vrouwelijke gek
Ik was op een gegeven moment bezig te ontdekken waarom twee van de drie mensen
kreperen van de honger. Ik ging zien dat de oorzaak lag in het Westers kapitalisties
stelsel, ging me verdiepen in milieuproblematiek en sloot me als aktief lid bij Dolle Mina
aan, omdat ik me als vrouw onderdrukt voelde. Doordat ik dit hele
bewustwordingsproces niet kon toepassen in mijn eigen leven, liep ik vast. Ik vroeg hulp
om mijn maatschappijvisie te kunnen integreren en mijn angst, veroorzaakt door teveel
weten over verzieking van onze maatschappij, wat uit te werken.
Er werd me verteld dat mijn relatie met de maatschappij, mijn moeilijkheden met het me
eigen maken van nieuwe normen en waarden, projektie was. Er werd me verteld dat ik
aan kontaktstoornis leed en maar een strak truitje moest dragen, want het oog wil ook wat
en de kontakten zouden dan wel komen. Ik vertelde dat onze wereld juist zo ziek was
door alle uiterlijkheden, dat ik andere dingen, waarden, mogelijkheden zocht en of ze me
daarbij wilden helpen. Dat werd niet opgepikt.
Zowel in individuele- als in groepstherapie heb ik ervaren afhankelijk te zijn geweest van
therapeuten. Wat zij signaleerden was juist, wat ik inbracht werd ontkend. Een psychiater
vond dat ik mijn vrouw-zijn ontkende. Volgens hem was de man een aktief ding en de
vrouw de ruimte, waarin dat aktieve ding tot aktie kon komen. Als ik zei dat ik altijd veel
moeite met mijn opvoeding tot jongedame had gehad, kreeg ik te horen dat dat kwam
omdat ik me teveel verzette, dat ik meer open moest staan voor anderen en me meer
moest aanpassen. Uiteindelijk kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik niet deugde, totaal
irreëel was door rolpatronen niet te aksepteren en altijd fout te zitten. Daardoor ging ik
me steeds kapotter voelen.
Ik had me op laten nemen in een psychotherapeutiese gemeenschap, waar alles gericht
was op je eigen beleving. Maar als ik me ergerde aan de STER-reclame, die vrouwen liet
zien als verzorgend en 'mooi', dan was dat projektie, was ik volgens hun jaloers en moest
ik dus zo worden als die vrouwen. Alles wat met de maatschappij te maken had, de
verbanden die ik legde, werden ontkend en ik zag het helemaal verkeerd, werd gezegd. Ik
voelde me slechter dan ooit. Ik had me laten opnemen, ik ging er op achteruit, maar hoe
zou ik het 'buiten' kunnen maken, ik was immers hartstikke gek.
Uiteindelijk ben ik weggegaan. Toen werd ik gekonfronteerd met enorme betutteling. Ik
was degene die uit de boot gevallen was, die zich niet had kunnen handhaven, dus moest
er voorzichtig met me worden omgesprongen. Ik liet me inschrijven bij een arbeidsburo
en informeerde naar studiemogelijkheden. Studeren werd me afgeraden omdat het te
 |
 |
 |
 |