van Baalen, Ekelschot, Harmsen, van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA
, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
Hoofdstuk 1, GROTE VERWACHTINGEN
17
meente ons een Surinaamse groep op het dag gestuurd had. Het huis zat hele-
maal vol met die Surinaamse aktiegroep, en er moest onderhandeld worden met
de gemeente en toen zei een van die vrouwen van Paarse September dat ze mee
wou; waarop iedereen zei, "Je bent er net, waarom moet jij met alle geweld mee,
dat is onzin". Toen kregen we die vreselijke ruzie, waarbij respektabele oudere
vrouwen in tranen zijn uitgebarsten en hebben gezegd dat ze ècht geprobeerd
hadden om met een vrouw te vrijen en dat ze het niet konden. En een latere re-
daktrice van de Vrouwenkrant met een heel wit gezichtje heeft gezworen dat ze
na dit vriendje nóóit meer een andere man zou nemen. Iemand riep verbijsterd
dat ze joods was, en hoe kon ze nu ineens fascisties genoemd worden? (want
Paarse September vond ons fascisties omdat we de verschillen tussen homo en
hetero verdoezelden). Wij vonden dat allemaal zulke stuitende taferelen en dat is
toen een hele grote en lange ruzie geworden die echt helemaal nergens meer op
sloeg. Maar die zo ontzettend akelig was dat toen de ruzie na een maand of twee
was uitgewoed het Vrouwenhuis helemaal leeg was, dus dat moest toen weer he-
lemaal overnieuw beginnen. Met twee feesten hebben we het toen weer helemaal
volgestampt. Bij het feest van het éénjarig bestaan van het Vrouwenhuis zijn toen
nog Paarse September-vrouwen komen binnenmarcheren met een meterslang
spandoek. "Het fascisme viert haar éénjarig bestaan" stond daar op. En daarna
zijn er eigenlijk nooit meer zulke vreselijke drama's geweest. Achteraf waren we
eigenlijk blij dat we het vrij vroeg hebben gehad, omdat we van veel vrouwen uit
het buitenland hoorden dat alle vrouwenhuizen waren opgesplitst in homohuizen
en heterohuizen."
Vanaf september 1974 begonnen er weer Vrouwenkranten te verschijnen. Regel-
matig zelfs èn met prachtige tekeningen op de voorkant. Een nieuwe stapel ligt
voor me, nog steeds/alweer met de hand gestencild; nu met een 'eigen' appa-
raat, waarvan Marian Nieuwenhuis vertelde dat het kado gedaan was door een of
andere zangeres, bekostigd met de opbrengsten van haar allereerste plaat! 'He-
laas, zij keerde zich spoedig daarna geheel van de vrouwenbeweging af, maar
liet de stencilmachine achter in het Vrouwenhuis.' Daar waren inmiddels de erg-
ste stormen wat geluwd. Verschillende groepen en aktiviteiten begonnen zich als
blijvend voor de komende jaren te manifesteren. Veel van de gezamenlijke tijd en
energie werd besteed aan de zorg, de organisatie en de struktuur van het huis
zelf. Met de gemeente werd nog steeds onderhandeld, er waren kommissies voor
de bar, financiën, publiciteit, en een koördinatiegroep die moest proberen over-
zicht te krijgen over het geheel en die aanspreekbaar was voor informatie èn voor
akute huishoudelijke en techniese problemen. Het kostte enige moeite zo'n
'maandleiding' in te stellen zo schreef de Vrouwenkrant in nummer 10: 'Tot nu
toe hebben de bezoeksters (van het Vrouwenhuis) het idee van een dergelijk
"leiderschap" van de hand gewezen, omdat dit hen deed denken aan de manne-
lijk geachte organisatievormen die in onze samenleving gebruikelijk zijn.' Er
werd dan ook afgesproken dat alle groepen die direkt met het 'runnen' van het
huis te maken hadden verantwoording schuldig waren aan de huisvergadering
waar iedere vrouw welkom was en kon meebeslissen. De Vrouwenkrant deed
ook verslag van de groepen 'waarin de deelnemende vrouwen, elk op eigen wij-
ze, proberen te werken aan hun "bewustwording" en aan vragen als: op welke
manier blijkt in de praktijk dat vrouwen worden gediskrimineerd en hoe kunnen
we ons daartegen teweer stellen en op welke wijze daarin veranderend ingrij-
pen.' En zo waren er de diskussieavonden op woensdag, de (alweer een half jaar
bestaande) uitgeverij de Bonte Was, de filmgroep die filmavonden organiseerde,
de groep die het latere Blijf van m'n Lijf op zou gaan richten, de self-helpgroep,
fotografie- en expressiegroepjes en niet te vergeten de timmer- en karatelessen.
 |
 |
 |
 |