A.C. van Baalen & M.C.F.Ekelschot, Geschiedenis van de Vrouwentoekomst. Amsterdam 1980, De Bonte Was
Hoofdstuk 11 De zestiger jaren en de tweede feministiese golf
239
Commune van Parijs, dat door Marx en Lenin ook voor het kommunisme werd aanbevolen)..
In de radikale vrouwenbeweging was dat niet mogelijk.
Vrouwenaktieprojekten
Er ontstond dus geen echte organisatie, waarin vrouwen - net zoals moderne mannen -
formele banden met elkaar zouden hebben; en er ontstond ook geen 'zusterschap' in de
vorm van warme persoonlijke steun.
Desondanks breidde de nieuwe vrouwenbeweging zich met grote snelheid uit. Want vrouwen
bleken elkaar heel wat te bieden te hebben, al was dat dan geen grote machtige organisatie
of blijvende solidariteit.
Natuurlijk verdwenen veel vrouwen weer, omdat ze er veel te veel van verwacht hadden en
niet meteen hartelijk werden ontvangen. Maar voor wie dergelijke teleurstellingen kon
verwerken gaven groepen die louter uit vrouwen bestonden en die, min of meer rechtstreeks,
verbetering van de positie van vrouwen nastreefden, ontzaglijk veel voordelen. De
kombinatie van gezelligheid, eindeloos praten over de dagelijkse narigheden van de
vrouwenonderdrukking, met het doen van 'iets nuttigs' en het dragen van
verantwoordelijkheid, trok heel wat vrouwen aan; ook vrouwen, die in hun dagelijks leven de
persoonlijkt banden met mannen wilden behouden. Dergelijke vrouwen stelden zich niet
geheel achter de radikaal-feministiese ideeën, maar pakten ergens op een bepaald punt de
vrouwenonderdrukking aan.
Voorbeelden van dergelijke aktiegroepen, die aan de rand van de radikale vrouwenbeweging
ontstonden - werken met uitsluitend vrouwen, maar de rest van de week voor man, vriend of
zoons zorgen - waren de verschillende vrouwenhulptelefoons (Vrouwen bellen vrouwen) en
het abortuskomité 'Wij vrouwen eisen', dat - bijna als een èchte organisatie - vrouwen uit
verschillende politieke partijen en politieke vrouwenorganisaties samenbracht in een taaie,
maar met verbazende vrolijkheid volgehouden strijd voor de uitbreiding van de praktiese
mogelijkheden om een abortus provokatus te laten verrichten èn voor de wettig-making van
de abortuspraktijk (abortus is nog steeds een misdrijf, en katholieke ministers proberen
steeds abortusklinieken te sluiten of de gevallen waarin abortus toegestaan is te beperken).
Geheel nieuw waren de Blijf-van-mijn-Lijfhuizen, die hier naar Engels voorbeeld werden
opgezet, om vrouwen die door hun man mishandeld werden tenminste een
vluchtmogelijkheid te kunnen geven, een voorbeeld van dat de onderdrukking zo erg kan
worden, dat een overvolle ruimte met meestal overspannen vrouwen en meestal lastige
kinderen, te verkiezen is boven de privacy en het komfort van het isolement met die éne man
samen.
Een ander initiatief, waar vrouwen zich probeerden los te maken van het mannelijke
hulpverleningsapparaat waren de groepen van Vrouwen in de Overgang, die bij gebrek aan
belangstelling van de artsen nu maar zelf eens gingen uitzoeken wat er aan hun klachten te
doen was.
Er kwamen ook self-helpgroepen, die met behulp van 'zachte' plastic 'speculums' in elkaars
vagina's gingen kijken om te ontdekken hoe dat daar allemaal in elkaar zit en om alle
gewone kwaaltjes van afscheidingen en menstruatiemoeilijkheden te bestrijden. Al deze
groepen waren hard aan het werk, niet in de eerste plaats voor hun eigen plezier, maar om
andere vrouwen te helpen. Zij trokken ondernemende verantwoordelijke vrouwen aan, die
voor konkrete verbeteringen voor aanwijsbare groepen vrouwen wilden werken.
Anderen probeerden nog steeds een grote radikale vrouwenbeweging van de grond te
krijgen. Zij worstelden met het verkrijgen, onderhouden en schoonmaken (niet gering: veel
vrouwen zijn van nature niet netjes) van vrouwenhuizen als ontmoetingspunt; het
organiseren van praatgroepen en tema-avonden; het verspreiden van feministiese ideeën en
ervaringen door middel van vrouwenkranten, boeken en pamfletten. Ook dat werk eiste veel
inzet en verantwoordelijkheidsgevoel en gaf dikwijls zeer weinig zichtbare resultaten.
 |
 |
 |
 |