De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
100
heb ik haar nog opgebeld en ik hoorde dat ze het niet meer zag zitten. Een maand daarna
heeft ze zelfmoord gepleegd.
Ik heb 3 maanden in Roermond gezeten en moest daarna terug naar De Goede Herder,
omdat ik een paar keer was weggelopen. Daar ben ik weer na 3 maanden weggegaan en
heb nog in een paar andere tehuizen gezeten. Uit het laatste tehuis ben ik weggelopen en
ben op kamers gegaan. Als ik aan die tehuizen terugdenk vind ik het jammer van die
jaren waarin ik zoveel had kunnen leren en waarin ik niets geleerd heb.
Het feit dat ik altijd onder druk leefde en overal toe gedwongen werd heeft gemaakt dat
ik moeilijkheden heb om me te redden in de maatschappij. Omdat je altijd ja en amen
moest zeggen is het heel moeilijk om hard te zijn en nee te zeggen tegen iets of iemand.
Ik vind ook dat de leiding misbruik van ons maakte en van alles op ons afreageerde. Daar
zou controle op moeten zijn. Ze moeten meer uit liefde met ons omgaan en niet denken
dat we er niet voor niets zitten.
Meisjes'bescherming' 3: Zetten
De Heldringstichting te Zetten is, volgens de voorlichtingsfoldervan dat instituut: 'een
behandelingstehuis voor meisjes van 8 tot 18 jaar, gericht op ordening d.m.v.
programmering van de leefsituatie'.
De opvoedingstechniek daar is ontworpen door de orthopedagoog prof. Ter Horst;
volgens een systeem van straf en beloning (Pavlov en Skinner) worden de meisjes
gekonditioneerd.
Dat komt neer op een konservatief dwangsysteem.
Over gevangen terroristen die in isoleercellen zitten, staan de kranten vol. Maar dat er in
Nederland op dit moment kinderen van 9 jaar ook in isoleercellen zitten, daarover lezen
we niets. Het zijn kinderen die door echtscheiding of andere problemen thuis door de
kinderrechter en soms ook door de ouders zelf als moeilijk opvoedbaar worden
bestempeld en dan naar een kindertehuis worden gestuurd om heropgevoed te worden.
Dat heropvoeden komt neer op een systematies breken van de wil en de persoonlijkheid
van de kinderen. Om dat voor elkaar te krijgen worden middelen als platspuiten,
dwangbuis en isoleercel niet geschuwd. Het gebruik van de isoleercel gebeurd
zogenaamd 'in het belang van de opvoeding en verzorging en ter bescherming van het
kind en haar omgeving', maar het hoort bij het systeem van beloning en straf waarbij de
isoleercel als uiterste straf dient bij meisjes die zich niet schikken in de behandeling
gericht op aanpassing.
In de praktijk komt dat hierop neer: 'Dan wordt je in die cel gekwakt, dan gaat die deur
achter je dicht. Die hele ruimte en die muren komen dan op je af. Je wilt eruit, dus je
begint tegen zo'n deur aan te trommelen en te schelden van moordenaars en weet ik wat
niet meer en "ik wil eruit" enzo. Je begint te janken, helemaal dol ben je dan. Als je dat
een beetje te lang blijft doen dan wordt de psychiater gebeld, die vent die komt dan wel
effentjes om
jou een spuitje te geven. Dat wil je dan ook weer niet, dat je een spuit krijgt, maar dan
gooien ze je op een matras (het enige wat er dus is in die cel is een matras), dan gaan ze
op je armen en benen liggen en dan krijg je een spuitje. Als dat dan niet helpt, dan krijg
je nog een spuitje. Nou ja, dat heb ik gelukkig niet meegemaakt, dat je vastgebonden
wordt. Dan ben je dus suf, je valt in slaap en dan kom je bij. Je kunt niks anders doen dan
je koest houden. Je kunt je gevoelens gewoon niet kwijt, omdat je gewoon weet van "als
 |
 |
 |
 |