De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
101
ik me rustig houd, dan mag ik er weer uit", maar je voelt je inderdaad wel als een beest
hoor'. Aldus Gerrie.
Ineke vertelde dat soms, nadat je in de cel gestopt was (met spuit en dwangbuis en al) de
leiding haar gewoon vergat en dat ze daardoor veel meer straf kreeg dan ze verdiende.
In het zwartboek 'Zetten zat gezeten' van de Belangenvereniging Minderjarigen (de
vakbond voor tehuisbewoners ) staan voorbeelden van meisjes, die 50, 60, 90 en zelfs
192 uur (8 etmalen!) achter elkaar in de isoleercel zaten. Meisjes van 16, 17, 18 jaar. Ze
hadden geen bommen gegooid, nee ze hadden hun vork laten vallen of waren 'brutaal'
geweest of - oh doodzonde - ongehoorzaam.
Maar Zetten is geen gevangenis, het is een behandelingstehuis, dus de meisjes worden
behandeld. Door psychiater Finkensieper. En hoe!
Cobie moest van hem naakt, met gesloten ogen, door zijn werkkamer lopen. 'Dan stelde
hij allemaal stomme vragen. Of ik tevreden was over m'n borsten en of ik wel eens
gemeenschap had gehad met een jongen en wat er toen door me heenging'. Finkensieper
zelf noemt dat een 'neurologies evenwichtsonderzoek'. En laat de uitspraken 'voor
rekening van de meisjes', d.w.z.: gelooft u wat deze moeilijk opvoedbare wichten
vertellen of gelooft u een echte psychiater? Meer meisjes vertellen, zonder dat ze het van
elkaar weten of elkaar zelfs kennen, dit soort verhalen. (Wat hebben vrouwen toch weinig
fantasie, hè. Freud was het ook al opgevallen dat alle vrouwen door paps verkracht willen
worden, want ze zeiden allemaal dat dat echt gebeurd was.)
Een meisje kreeg meteen de volgende dingen te slikken: didipperon, valium 15, mandrax,
mogadon en vesperax. Genoeg voor een olifant.
Een ander meisje vertelde over de behandeling van deze psychiater het volgende. Zodra
ze in Zetten aankwam kreeg ze een grondig onderzoek, eerst wat testjes, toen het
lichamelijk onderzoek. Zij moest zich uitkleden en op het moment dat ze helemaal bloot
voor hem stond, vroeg hij haar hoeveel ze geneukt had en of en hoe vaak zij zichzelf
bevredigde. Hij stelde vast dat zij seksuele problemen had en hij zou haar daarvoor
behandelen. Zij vond dat ze geen seksuele problemen had, maar dat deed niet ter zake. Ze
begonnen met 8x25mg largactil. Tweemaal per week kreeg ze een gesprek met meneer
Finkensieper waarin seksualiteit de hoofdmoot vormde. Ze moest van haar
zelfbevrediging afgeholpen worden. Toen Finkensieper tijdens een gesprek even weg
moest, kreeg ze een seksblad in haar handen gedrukt. Bij zijn terugkomst moest ze
zichzelf op de divan bevredigen, dan zou ze er wel van af komen. Hij deed dit ook met
andere meisjes.
Ook op een ander vlak worden de meisjes in Zetten onder het mom van therapie uitgebuit
en misbruikt. De meeste meisjes werken van half negen tot vijf uur. Ze maken
wasknijpers, vlechten matten voor de Hema, verpakken kauwgom en ballonnen. Als de
meisjes nog leerplichtig zijn heet dat geen arbeid maar therapie. Niemand verdient meer
dan f 25,- per maand, het werk is er om 'arbeidsroutine en tijdsordening aan te leren,
zodat het kind, als het in de maatschappij terugkeert, ook een beetje funktioneert zoals de
samenleving dat van ze vraagt', aldus de direkteur.
Hier komt de aap uit de mouw: afgerichte en kritiekloze arbeidsters afleveren is het doel
van deze 'therapie'.
Wat betreft de 'normale' leefsituatie in Zetten: het volgende citaat spreekt voor zich: 'Alle
deuren zitten altijd op slot, als je naar de w.c. wilt, moet je het vragen. De ramen kunnen
maar iets van 10 cm open. Alle post die een meisje krijgt of schrijft, wordt nagekeken. Je
mocht geen vriendin hebben in de groep, dat was verboden. Ze waren als de dood dat je
lesbies zou worden, daarom mocht je ook niet twee maaltijden achter elkaar naast
 |
 |
 |
 |