De dokter met het pistool en de zuster met de pleisters
Een vriendin van mij had een aantal slecht genezen littekens. Zij keek een beetje
verbaasd toen de specialist bij wie ze terecht kwam een soort pistool pakte. Met dat
pistool bleek hij een soort vloeistof dwars door de huid te kunnen spuiten. En dat was
dan goed om die littekens weg te krijgen. Na het spuiten kwam er wel een heleboel troep
uit die littekens. Ze vroeg hem er een paar pleisters op te doen. 'Dat doet de zuster wel,
die zit in dat kamertje.' 'Maar dan moet ik me eerst helemaal aankleden en daar weer
uitkleden. Kunt u er niet een paar pleisters opdoen? ' Hij ging weg en kwam terug met de
pleisters en met de zuster om ze erop te plakken.
De huisarts om de hoek
Mijn vriendin die een straat verder woonde, tien minuten lopen van onze gezamenlijke
huisarts, belde hem omdat haar vriend ziek was, griep waarschijnlijk. Dat laatste was nog
te overzien maar hij had bijna 40 koorts, wat te denken geeft. 'Laat hij maar langskomen',
riep de dokter door de telefoon. 'Maar hij heeft 40 koorts, hij kan toch zo niet over
straat?' vroeg Marion wat zorgelijk. 'Hij moet zelf komen. Dacht u nou heus dat ik voor
iemand die zo dichtbij woont de deur uitga? '
Leve de efficiency!
Op de kraamafdelingen van sommige ziekenhuizen worden de oogjes van pasgeboren
baby's ingedruppeld, tegen gonorroe. Alle oogjes van alle baby's.
Toen mijn buurvrouw, omdat haar kind gedruppeld werd, vroeg waarom ze dat nou
eigenlijk deden was het antwoord dat het zo vervelend was als je een moeder ging
onderzoeken op gonorroe. En dat sommige moeders, van wie gedacht werd dat ze 't
hadden, misschien wel stennis zouden gaan maken. Zo was het veel efficiënter.
Toen mijn buurvrouw met haar dochtertje thuiskwam bleek dat het kind al snel ontstoken
oogjes kreeg. Ze ging naar de huisarts. 'Dat komt door het indruppelen tegen gonorroe.
Daar hebben veel baby's last van.' Zij kreeg oogdruppels en heeft een maand lang
dagelijks drie maal de oogjes van haar dochter moeten druppelen. Daarna nog twee
maanden één maal per dag. Leve de efficiency!
Weet je wel wat dit kost!?
Ik word wakker met een vage pijn in m'n hoofd en behoorlijke rugpijn. Ik kijk om me
heen; ik lig in de manege, er staan wat mensen om me heen, er is geen paard te bekennen.
Ik besluit dat dit een boze droom is en 'slaap' weer verder.
Er wordt aan me geschud, twee mannen in uniform: 'kun je lopen?' vragen ze. Ik denk
van wel en word overeind .geholpen. Ik slaap door. Later hoor ik dat de
ambulancebroeders ondanks herhaald verzoek geweigerd hebben me per brancard te
vervoeren.
Als ik weer wakker word lig ik in een auto: een ambulance, denk ik, toch geen droom
misschien? De auto stopt en ik word op een andere brancard geladen en in een kamertje
gereden, het gordijn gaat dicht. Ik wil iemand waarschuwen, kan dat? Het kan niet. Een
half uur lig ik me af te vragen wat er gebeurd is, geen idee, van m'n paard gevallen
waarschijnlijk. Er komt een dokter binnen, hij stelt zich niet voor. Hij onderzoekt me, er
 |
 |
 |
 |