van Baalen, Ekelschot, Harmsen en van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant, Amsterdam 1982, de Bonte Was
hoofdstuk 3, ONZEKERHEDEN EN IDENTITEITEN
60
afgevaardigde van de SPD.
Ook staat er een diskussie in het zomernummer tussen drie vrouwen in de kraak-
beweging over het verband tussen feminisme en kraken, en over het belang om
als vrouwenkraakgroep andere vrouwen die soms geen geld en geen huis heb-
ben, te helpen met kraken.
In augustus 1980 besloot de redaktie om het maken van temanummers te staken.
Ze wilde een aktuelere, journalistiekere krant, met verslagen, achtergronden,
film- en boekbesprekingen, kortom, ze wilde meer een opinieblad worden. 'Een
sprong in het duister', noemde de redaktie deze stap. 'Je zet dingen opzij maar je
weet niet of de beoogde veranderingen positief zullen uitpakken.' Ilona: 'We
vielen in een gat. We wisten niet hoe het verder moest en daar gaan dan ook heel
veel stukken uit die tijd over: hoe nu verder met ons, hoe nu verder met de bewe-
ging.'
De eerste twee kranten die vanaf september verschenen, en die dus geen cen-
traal tema meer hadden, waren nog een beetje een probeerseltje. De september-
krant borduurde voort op het zomernummer met een stuk van twee vrouwen van
de Open School en een reaktie op het stuk 'voor de bevrijding van verlangens'.
Ook staat er een lang interview in met een Italiaanse, Marina Cataruzza, op dat
moment wonend in Hamburg, tegen wie een internationaal arrestatiebevel is uit-
gevaardigd omdat ze een gewapende bende zou hebben gevormd. Marina: 'De
beschuldiging van terrorisme heeft geen enkele juridiese grondslag maar komt
alleen voort uit het feit dat ik met een bepaalde man heb samengewoond.' Het
vrouwenhuisje in de Kinkerbuurt, Clara, dat van de gemeente uit haar huis
moest, daarna een ander pand heeft gekraakt waar ze ook weer weg moest, kon
eindelijk een nieuw pand betrekken.
In het laatste nummer dat een gekleurd omslag heeft doet Cinemien verslag van
haar bezoek aan Kopenhagen, waar in juli 1980 zowel de officiële als de alterna-
tieve internationale vrouwenkonferentie, Forum, werd gehouden. Ze draaiden
daar hun films, wat niet zonder problemen ging en deden indrukken op van de
konferentie zelf: van de protestdemonstratie die georganiseerd werd toen een
andere demonstratie, ter ondersteuning van vrouwen in Bolivia en tegén de mili-
taire coup die daar juist gepleegd was, door de politie in elkaar werd geramd; het
levensgrote portret van Khomeiny in de stand van de Iraanse vrouwen; de Russie-
se vrouwen die beweren dat Russiese feministen niet bestonden, en als ze wel be-
stonden waren ze een provokatie.
De Strijdijzers geven nog een aanvulling op het zomernummer: een overzicht van
de verschillen in strategie die er in de vrouwenbeweging bestaan. Het langst blij-
ven ze stilstaan bij de solidariteit (gemeenschappelijkheid) en met elkaar omgaan
op grond van konkurrentie (individualiteit).' 'Nu staan we voor de opdracht om
niet vanuit mannen te denken, voelen en handelen en daarbij ook niet te verval-
len tot individualiteit. En dit laatste gebeurt nu juist wel. (...) Individualiteit bete-
kent denken vanuit jezelf en de verschillen met anderen benadrukken, eventueel
zelf maken. Je moet je dan voortdurend tegen anderen afzetten want je moet
voortdurend anders zijn. Je voelt je ook alleen goed als je je kunt onderscheiden
van anderen.' Mannen, aldus de Strijdijzers, maken daar handig gebruik van, en
zo is die individualiteit waar ook vrouwen zoveel prijs op stellen de basis voor het
mannelijk verdeel en heers. Voor solidariteit als doel en als strategie is dan ook,
vinden de Strijdijzers, 'een revolutie nodig in onszelf, in ons eigen kleine groepje,
in vrouwenhuizen, in de vrouwenbeweging. Maar als het je zo af en toe lukt om je
een uur lang solidair te voelen met een vrouw, dan moet het toch ook mogelijk
zijn dat elke vrouw zich een leven lang solidair voelt met andere vrouwen.
 |
 |
 |
 |