van Baalen, Ekelschot, Harmsen en van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het
radikaal feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
hoofdstuk 4, MENENS
61
MENENS
Vanaf nr. 68 in november 1980 beginnen de kranten opeens een witte buitenkant
te krijgen - met daarop een bleekblauwe/bleekbruine foto. Mooi vind ik het niet,
maar de redaktie schrijft: 'Het is even wennen'. De vrouwen die de krant maken
waren toen - na alle strijden die gestreden zijn - Heleen Buijs, Ilona Scharree,
Marion de Ras, Marga van der Erve, Martje Wubbe, Pauline Harmsen, Pauline
Vos en Rina van Hensbergen. Vrouwen uit de aktiegroep 'Vrouwen eisen betaald
werk' namen een groot deel van de novemberkrant voor haar rekening. Zij zijn
buurthuizen afgeweest om met vrijwilligsters te praten - en de woede over al het
liefdewerk was nogal groot. Felle interviews zijn dat geworden: 'Weet je, ik wil ge-
woon een beloning voor wat ik waard ben en niet een plantje of een bosje chry-
santen uit dankbaarheid voor een jaar keihard werken! Eerlijk, ik gooi zo'n bos
bloemen dan het liefst uit het raam.' Behalve een temadag over vrijwilligsters-
werk wordt er ook een vrouwenwoededag aangekondigd op 29 november: 'Om-
dat we het alarmerend vinden hoe vrouwen steeds meer van het betaalde naar
het onbetaalde werk worden gedreven.' Die laatste dag werd georganiseerd door
Vrouwen eisen betaald werk in samenwerking met vrouwen uit het Vrouwenhuis,
NVB, Rooie Vrouwen, ABVA en WSBZ-vrouwen. Het artikel 'Welk werk mogen
vrouwen 's nachts doen' bleek later tot grote opwinding en zelfs radioprogram-
ma's te leiden; wat er in verwoord wordt is het radikaal-feministiese standpunt
vanaf de eerste golf: geen 'beschermende' maatregelen voor vrouwen. Een mooi
nummer.
llona: "Ja, dat was een heel ander nummer. Voor mij was het opeens alsof ik met
de benen op de grond stond. We hadden het er altijd over dat er toch iets ge-
meenschappelijks moest komen, maar we kregen het maar niet voor elkaar. En
toen kwam Madeleine Maurick van Vrouwen eisen betaald werk met al die inter-
views en dat vonden we allemaal prachtig; daar waren we het voor het eerst ook
allemaal mee eens. Ieder van de krant was buiten de krant ook nog wel ergens
aktief in - het 8 maart kabaret, Wij Vrouwen Eisen - maar dat werkte niet echt
onderling verbindend. Iemand van de Strijdijzers had al gezegd dat de krant po-
litieker moest of zoiets, maar dat vonden we bemoeizuchtig. We wilden het zelf
uitzoeken, en toen kwam dat "kadootje". Voor die tijd was er ook wel eens eens-
gezindheid, maar die was dan negatief, zoals bij dat stuk "Voor de bevrijding
van verlangens", dat vonden we allemaal idioot."
Met een vette kop staat in deze krant opeens aangekondigd: diskussieavonden in
het Vrouwenhuis: 'De laatste tijd worden er in het Amsterdamse Vrouwenhuis
weer regelmatig diskussieavonden over allerlei aktuele onderwerpen gehouden.
Niet alleen is het prettig dàt het Vrouwenhuis na een tijdelijke stilte, weer gonst
van de vrouwenstemmen, wàt er allemaal bediskussieerd wordt is zeer zeker van
belang voor de vrouwenbeweging. Daarom geven we dan ook verslag van twee
onlangs gehouden avonden.'
Ilona: "Marga en ik waren met nog wat vrouwen maar weer begonnen met dis-
kussieavonden; met de Bonte Was erbij kon er weer iedere woensdag één ge-
organiseerd worden. We probeerden verbindingslijnen te zoeken met vrouwen
van buiten het huis: mediavrouwen, kernenergievrouwen en later MVM - die
hadden partijprogramma's voor de verkiezingen geïnventariseerd. Ja, het was in
die tijd opeens weer een drukte van belang in het huis, dat was begonnen naar
aanleiding van die woongroep."
Wat er met 'die woongroep' was, zal de lezeres tevergeefs in de krant zoeken.
'Een interne kwestie', zegt Ilona. 'Nee, dat was geen beleid, ook nooit geweest
 |
 |
 |
 |