van Baalen, Ekelschot, Harmsen en van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het
radikaal feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
hoofdstuk 4, MENENS
65
waarvoor het gebruikt zou worden. 'Voor een performance' - nou goed dan, één
liter kon opgehaald worden maar het stonk en was gevaarlijk, of dat wel bekend
was? Nee dus. Dankzij de konnekties van de Bonte Was met de 'patat' kreeg het
Vrouwenhuis de beschikking over een vat ketchup en dat deed het ook goed.
In dezelfde krant een stuk over de verkiezingen dat nogal voor wat opschudding
zou gaan zorgen omdat er zomaar een stemadvies gegeven werd: 'Laten we de
PSP en CPN steunen, niet omdat we daar voor specifieke vrouweneisen iets van
verwachten, maar om druk uit te oefenen op de PvdA in de leven-en-dood-kwes-
tie van de kernwapenwedloop.'
De troebele gang van zaken binnen de PvdA komt in deze krant ook naar aanlei-
ding van de abortuswet aan bod:
'DE PARTIJ VAN DE ARBEID EN DE ROOIE VROUWEN
Dat we niet alleen de rechtse partijen maar ook de PvdA in ons pamflet aansprakelijk stellen
voor deze abortuswet lijkt sommige vrouwen misschien wat vreemd. De hele PvdA heeft toch. al
die jaren de 3 eisen van Wij Vrouwen eisen in het program? Dat is inderdaad allebei waar, maar
lijnrecht tegenover die vrouwvriendelijke schijn staat de politieke werkelijkheid van de PvdA. Zij
willen niets liever dan samen met het CDA in de regering, met een partij dus die ekspliciet bij
monde van Van Agt vrouwen naar huis, en naar het vrijwilligsterswerk verwijst. Daar heeft de
PvdA dus geen onoverkomelijke bezwaren tegen. Anders zouden ze wel voor een linkse meer-
derheid de verkiezingen ingaan (niet dat het iets voor vrouwen zou garanderen, maar dan zou-
den we er misschien nog een beetje op vooruit kunnen gaan). En mocht het CDA nog enigszins
getwijfeld hebben, dan heeft Den Uyl ze toch meteen na de 18e december al weer gerustge-
steld door mee te delen dat hij natuurlijk niet meteen een andere wet zou willen. Den Uyl zal er
geen onderhandelingspunt van maken bij een eventuele kabinetsformatie. Een beetje bedenk-
tijd, een beetje kernwapens, een beetje koopkrachtbeperking voor minimuminkomens, een
beetje spekulatie, een beetje politiegeweld, dat is het beleid van de PvdA. In de hoop daarmee
geloofwaardig te zijn voor de eigen achterban en ook voor rechts.
Een belangrijke vraag is natuurlijk of wij, als wij de PvdA onbetrouwbaar en ongeloofwaardig
vinden, daar de Rooie Vrouwen ook onder begrijpen? Kunnen de Rooie Vrouwen aan al die
ontwikkelingen gewoon niets doen? Zijn het onze zielige zusters die onder de harde knoet van
Den Uyl te lijden hebben of mogen we hen ook ergens op aanspreken?
Pijkel Schröder, de voorzitster van de Rooie Vrouwen, nam in de Haagse Post van eind decem-
ber het standpunt van Den Uyl in. Ze zei dat deze wet voor buitenlandse vrouwen natuurlijk wel
heel vervelend was, maar dat het voor Nederlandse vrouwen nog maar moest blijken. Ze gaf de
wet het voordeel van haar nationalistiese twijfel. Met die uitspraken konden heel wat Rooie
Vrouwen zich niet verenigen. Op een vergadering van de Adviesraad, in januari 1981, werd
Schröder min of meer gedwongen haar woorden terug te nemen. De vrouwen in de vergade-
ring bijeen eisten dat publiekelijk bekend zou worden dat zij zich van de uitspraken van
Schröder distantieerden en aan het bestuur van de PvdA werd gezegd, dat abortus wel onder-
handelingspunt bij de formatie moest zijn, en wel in de vorm van de drie eisen van Wij Vrouwen
Eisen.
En als het bestuur dat niet doet, wat doen de Rooie Vrouwen dan? Stappen ze dan op? Gaan ze
dan uit de partij? Met wat voor dreigement zetten ze hun eisen kracht bij? Met niets. Net zoals
ze ook niets in het werk gesteld hebben om te zorgen dat de PvdA niet met het CDA in zee gaat.
Beleggen ze grote bijeenkomsten om een linkse meerderheid af te dwingen? Nee, nee, nee, ze
blijven zitten waar ze zitten en verroeren zich een beetje. Kortom, ze legitimeren de 'een beetje
van dit en een beetje van dat-lijn' van het PvdA-bestuur, op alle punten, inklusief de abortus.'
Een deel van de krant wordt gevuld door een interview over 'het groepsproces',
een initiatief van de groep vrouwen die vanaf november het jaar daarvoor met en
analyse van het groepsproces sociale akademies en andere 'zachte' opleidingen
 |
 |
 |
 |