Mary Wilkins Freeman, MOEDER IN OPSTAND en andere verhalen. De Bonte Was, 1980
22
"t Is toch niet waar, Inez!' riep haar moeder bewonderend uit. 'Wat heb je hem geantwoord?
Natuurlijk neem je hem; hij is echt een aardige vent; en ik denk niet dat je ooit nog iemand
anders zult krijgen.'
'Ik heb hem gezegd dat ik hem wil hebben als hij drie jaar wil wachten, zodat ik de hypotheek
kan aflossen', antwoordde Inez rustig.
'Zei hij dat hij dat zou doen?'
'Ja'.
'Het is een lange tijd om te wachten voor een jongen', zei haar moeder, en ze schudde
weifelend haar hoofd. 'Ik ben bang dat je hem kwijt zult raken, Inez.'
'Dan raak ik hem maar kwijt', zei Inez. 'Ik zal die hypotheek aflossen voor ik met welke man
dan ook trouw. Kijk eens, moeder', vervolgde ze met een felheid die totaal ongewoon was en
die toonde hoe gevoelig de zaak voor haar lag, 'U weet ongeveer hoe ik over die hypotheek
denk. Het is geen gewone hypotheek. U weet hoe vader er over dacht.'
'Ja, dat weet ik, Inez', zei haar moeder met een snik in haar stem.
'Hoe vaak heeft vader er niet met me over gepraat daarginds op de akker', vervolgde Inez.
'Zijn hele leven heeft hij geprobeerd om dit land schuldvrij te krijgen; hij heeft er voor
gezwoegd als een ezel; we hebben allemaal gewerkt en ontberingen geleden. Maar hoe hard
hij ook werkte, aan die laatste zeshonderd dollar is hij niet toegekomen. Toen de dokter hem
vertelde dat hij nog maar een paar maanden te leven had, deed hij niet anders meer dan er
over tobben en dat vertelde hij me. Hij heeft volgens mij altijd meer met mij over zijn zorgen
gepraat dan met U, moeder.'
'Dat denk ik ook, Inez.'
'Op het laatst heb ik gezegd - dat was toen hij nog kon lopen, vlak voordat hij het opgaf; ik
was buiten in de tuin erwten aan het plukken en hij stond daar met zijn stok. 'Inez', zei hij, 'ik
moet sterven en kan die hypotheek niet aflossen, en al vanaf de tijd dat ik een jongeman was
heb ik daarvoor gewerkt.'
'Vader', zei ik, 'maak U geen zorgen. Ik zal die hypotheek aflossen.' 'Dat kun je niet, Inez', zei
hij. 'Vast en zeker wel', zei ik, 'dat beloof ik U, vader.' 'Dat scheen hem op te vrolijken. Hij
tobde er daarna niet zo veel meer over, maar hij bleef me maar vragen of ik heus dacht dat ik
dat wel kon. Ik heb altijd ja gezegd. Dus, moeder, als ik nu met Willy trouw, mag de hemel
weten wat me allemaal kan verhinderen om mijn belofte aan vader te houden. Willy heeft
niets gespaard en hij is niet erg sterk. Bovendien moet hij zijn moeder en zuster helpen. Hattie
begint net een beetje voor zichzelf te zorgen, maar ze kan nog niet veel voor haar moeder
doen. Mevrouw Linfield is niet in staat om te werken en Willy moet voor haar zorgen. En dan
heb ik U nog. En misschien moet er nog voor meer gezorgd worden in twee of drie jaar tijds;
niemand die het weet. Als ik nu met Willy trouw, kan ik die hypotheek nooit aflossen zoals ik
vader beloofd heb en dat wil ik niet. Er zijn precies drie jaar nodig tot de laatste cent afbetaald
zal zijn en dan zal ik met hem trouwen als hij op me wil wachten. Als die hypotheek alleen
voor mij was, kon het me niet schelen, alhoewel ik niet denk dat dat verstandig zou zijn. Maar
het is voor vader.'
Mevrouw Morse huilde. 'Ik weet dat je gelijk hebt over die hypotheek, Inez', snikte ze, 'maar
je zult je aanbidder zo zeker als wat verliezen'.
Niettemin leek het er heel lang op dat dat niet zou gebeuren. Willy bleef haar trouw. Hij was
van het goede soort en hij was dol op Inez, alhoewel hij zich nauwelijks kon verplaatsen in
haar gevoelens over de hypotheek. Soms voelde ze een scherpe pijn in haar hart uit
medelijden voor haar vader. Het maakte voor haar geen verschil dat alle aardse
beslommeringen nu voor hem voorbij waren. Als ze overdacht hoe hij gezwoegd en getobd
had en zichzelf alles ontzegd had om hun boerderijtje af te kunnen lossen, en toen gestorven
was zonder dat dat voor elkaar was, was het haar zwaar te moede. Het trieste beeld van haar
arme, saaie vader, die zijn hele leven tevergeefs had gewerkt voor zo'n beperkt doel met zulke
 |
 |
 |