De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
98
Ook 's nachts, juist 's nachts waren er regels: slapen, in je bed en dat alles alleen. Ieder
uur kwam er een wacht langs, de nachtwacht, om te controleren. Die man scheen dan met
een zaklantaarn in je gezicht en dan op en onder je bed. Ik ben een paar keer betrapt
terwijl ik bij een ander meisje zat te praten (en verder niets! ). Ik ben haar kamer uit-, de
gang door- en mijn eigen kamer ingeslagen en -getrapt.
Voor een slecht rapport moest ik voor straf naar boven. Dat deed ik blijkbaar niet snel
genoeg, dus werd ik door 'oom' aan mijn haren de trap opgesleurd. Tijdens een verplicht
uitje werd me door 'oom' verteld dat ik wat gezelliger moest zijn, niet steeds in m'n eentje
mocht zitten lezen en gewoon mee moest doen met de groep. Ik had daar geen zin in.
Nou, die zin zou hij er wel in slaan. Daarna had ik nog minder zin en 'gezellig' en
'gewoon' daar heb ik nu nog de pest aan.
Op een ochtend had ik vrij van school en ik vond dat ik niet om 7 uur op hoefde te staan.
De leidster vond van wel en kwam me m'n bed uittrappen. Letterlijk. De afdrukken van
de hakken van haar laarzen veroorzaakten zwart-blauwe plekken op mijn borsten.
Geslagen en getrapt werd er vaak, gestraft werd er altijd. Huisarrest was de meest
voorkomende straf, samen met het inhouden van zakgeld en het moeten doen van
huishoudelijke taken. (Dat was zeker om te oefenen voor later: als huisvrouw opgesloten
zitten in je huis met te veel werk en te weinig geld. Volwassenen straffen meisjes altijd
met dingen die ze later uit vrije wil hun roeping en geluk horen te vinden, raar is dat).
Er werd veel gedreigd, vooral met Zetten, het eindstation voor meisjes in de Kinder-
bescherming. Soms werd een meisje uit school gehaald, in een auto gestopt, een spuit, en
dan afgevoerd (ontvoerd!) naar Zetten.
Zetten is mij, ondanks mijn slechte gedrag - het organiseren van een zwartboek en een
kollektieve wegloopaktie van een week – bespaard gebleven. Ik zat op een gymnasium,
dat zou toch wel jammer zijn want in Zetten leerde je alleen maar wasknijpers maken
i.p.v. Latijn. Alle twaalf andere meisjes zaten op een huishoudschool, voor hen gaf het
niet, zij konden altijd zo op transport gesteld worden. Dat gebeurde dan ook regelmatig.
Kortom, het meeste viel er te bereiken door je mond te houden en te doen wat je gezegd
werd.
Soms was er wel eens een leidster die niet alles opschreef in het dagrapport, met wie je
vertrouwelijk kon praten, waarmee je een relatie had die niet alleen uit verbieden en
straffen bestond. Zulke leidsters bleven niet lang. Ze werden ontslagen of op non-aktief
gezet. De hoofdleiding vond het niet goed voor de werksituatie als er een relatie bestond
tussen leiding en kinderen. Relaties vormen en onderhouden werd je grondig afgeleerd,
met de leiding was het onmogelijk en meestal toch niet de moeite waard, met de andere
meisjes werd het ook moeilijk gemaakt.
Als je vaak bij een ander meisje op de kamer zat werd er geroddeld: die zijn lesbies! En
dan stopte je wel want lesbies? Brrr. We waren onderling wel solidair, maar niet zo dat je
het er voor over had lesbies genoemd te worden. Als het nodig was vormden we een
gesloten front tegen de leiding, klikken was een doodzonde, dat deed je niet. Die
solidariteit was er niet vrijwillig maar noodgedwongen. Je zat bij elkaar in de groep, en
de leiding was vervelend tegen iedereen en je ontdekte al snel dat je samen sterker stond.
Ik heb nog steeds last van mijn kinderbeschermingsverleden. Mijn studie is stevig
vertraagd, andere vrouwen van mijn leeftijd zijn al afgestudeerd, ik sta aan het begin. Ik
funktioneer slecht in groepen en als het me te lang duurt loop ik weg omdat ik alleen wil
zijn. Ik ben nog steeds eigenwijs en opstandig (maar dat vind ik nog steeds goed). Maar
ik mag niet klagen, ik ben nu uit de tehuizen en in vergelijking met anderen betrekkelijk
ongebroken. Van de meisjes waarmee ik in de groep zat, zijn er een paar dood (overdosis
 |
 |
 |
 |